വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഉയർത്തിയാൽ ഇപിഎഫ്ഒ പെൻഷൻ പരിധി 15,000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കിയേക്കാം

• 
  
  

ഈ പുതിയ നിർദ്ദേശം പരിഗണിച്ചാൽ പരമാവധി പെൻഷൻ 15000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കും!

ഇപിഎസ് പെൻഷൻ കാൽക്കുലേറ്റർ: ഇപിഎഫ്ഒ ഈ പുതിയ നിർദ്ദേശം പരിഗണിച്ചാൽ പരമാവധി പെൻഷൻ 15000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കും!

ഇപിഎസ് പെൻഷൻ കാൽക്കുലേറ്റർ: വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഉയർത്തിയാൽ ഇപിഎഫ്ഒ പെൻഷൻ പരിധി 15,000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കിയേക്കാം. പെൻഷൻ അപ്‌ഡേറ്റുകളെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞിരിക്കുക!

മിഥിലേഷ് ഝാ എഴുതിയത്

ഡിസംബർ 8, 2024 14:21 IST

 ഞങ്ങളെ പിന്തുടരുക

ഇപിഎസ് പെൻഷൻ കാൽക്കുലേറ്റർ: ഇപിഎഫ്ഒ ഈ പുതിയ നിർദ്ദേശം പരിഗണിച്ചാൽ പരമാവധി പെൻഷൻ 15000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കും (ചിത്രം: പിക്സബേ)

ഇപിഎസ് പെൻഷൻ കാൽക്കുലേറ്റർ: എംപ്ലോയീസ് പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ട് ഓർഗനൈസേഷന്റെ ( ഇപിഎഫ്ഒ ) കീഴിൽ വരുന്ന അംഗങ്ങൾക്ക് സന്തോഷവാർത്ത! തൊഴിലുടമകളിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിമാസ സംഭാവന തീരുമാനിക്കുന്നതിനുള്ള ഇപിഎഫ്ഒയ്ക്ക് കീഴിലുള്ള വേതന പരിധി നിലവിലുള്ള 15,000 രൂപയിൽ നിന്ന് 30,000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കുമെന്ന് റിപ്പോർട്ടുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

ഇപിഎഫ്ഒ നിയമങ്ങൾ പ്രകാരം, തൊഴിലുടമയും ജീവനക്കാരനും ജീവനക്കാരന്റെ അടിസ്ഥാന ശമ്പളത്തിന്റെ 12% പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ടിലേക്കും പെൻഷൻ സംഭാവനകളിലേക്കും സംഭാവന ചെയ്യുന്നു. ജീവനക്കാരനിൽ നിന്നുള്ള മുഴുവൻ 12% സംഭാവനയും പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ട് കോർപ്പസിലേക്കാണ് പോകുന്നത്. തൊഴിലുടമയുടെ 12% സംഭാവന രണ്ട് ഭാഗങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു: ഇപിഎസ്-95 സ്കീം പ്രകാരം 8.33% പെൻഷൻ കോർപ്പസിലേക്ക് നയിക്കപ്പെടുന്നു, അതേസമയം 3.67% പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ടിലേക്ക് ചേർക്കുന്നു. 58 വയസ്സിൽ വിരമിക്കുമ്പോൾ ജീവനക്കാരന് പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ട് നൽകുന്നു, അതേസമയം പെൻഷൻ ഒരു പ്രത്യേക ഫോർമുല ഉപയോഗിച്ച് കണക്കാക്കുന്നു.

എംപ്ലോയീ പെൻഷൻ സ്കീം (ഇപിഎസ്) പ്രകാരം പ്രതിമാസ പെൻഷൻ കണക്കാക്കുന്നതിനുള്ള ഫോർമുല ഇതാണ്: (പെൻഷൻ ലഭിക്കാവുന്ന ശമ്പളം × പെൻഷൻ ലഭിക്കാവുന്ന സേവനം)/70

ഇപിഎഫ്ഒയ്ക്ക് കീഴിലുള്ള പരമാവധി പെൻഷൻ 7,500 രൂപയാണ് - കണക്കുകൂട്ടൽ പരിശോധിക്കുക

നിലവിൽ, EPFO ​​പ്രകാരമുള്ള വേതന പരിധി 15,000 രൂപയായി നിശ്ചയിച്ചിട്ടുണ്ട്, ഇത് 2014 ൽ 6,500 രൂപയിൽ നിന്ന് വർദ്ധിപ്പിച്ചു. ഈ വേതന പരിധിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, എംപ്ലോയീസ് പെൻഷൻ സ്കീം (EPS) പ്രകാരമുള്ള പരമാവധി പെൻഷൻ 7,500 രൂപയാണ്, ഇത് ഫോർമുല ഉപയോഗിച്ച് കണക്കാക്കുന്നു: രൂപ 15,000 × 35 / 70 = രൂപ 7,500.

മേൽപ്പറഞ്ഞ കണക്കുകൂട്ടൽ പ്രകാരം ജീവനക്കാരന് അവരുടെ മുഴുവൻ സേവന കാലയളവിലും 15,000 രൂപ അടിസ്ഥാന ശമ്പളം ലഭിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അംഗങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്. തൊഴിലുടമയുടെ ശമ്പള പരിഷ്കരണം മൂലമോ ഇപിഎഫ്ഒ വേതന പരിധി പരിഷ്കരിക്കുമ്പോഴോ ശമ്പളം മാറുകയാണെങ്കിൽ, പെൻഷൻ തുക അതനുസരിച്ച് ക്രമീകരിക്കപ്പെടും. ഉദാഹരണത്തിന്, 2014 സെപ്റ്റംബറിന് മുമ്പ് സർവീസിലുണ്ടായിരുന്ന ജീവനക്കാർക്ക്, ഇപിഎഫ്ഒ വേതന പരിധി 6,500 രൂപയായിരുന്നു. തൽഫലമായി, വേതന പരിഷ്കരണത്തിന് മുമ്പുള്ള സേവന വർഷങ്ങളിലെ പെൻഷൻ 6,500 രൂപ വേതന പരിധിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി കണക്കാക്കും, അതേസമയം 2014 ലെ പരിഷ്കരണത്തിന് ശേഷമുള്ള സേവന വർഷങ്ങളിലെ പെൻഷൻ 15,000 രൂപ എന്ന പുതിയ വേതന പരിധിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി കണക്കാക്കും.

ഇപിഎഫ്ഒയ്ക്ക് കീഴിലുള്ള വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കുമോ?

ഫിനാൻഷ്യൽ എക്സ്പ്രസ് റിപ്പോർട്ട് അനുസരിച്ച്, ഇപിഎസിനു കീഴിലുള്ള വേതന പരിധി ഇരട്ടിയായി 30,000 രൂപയായി ഉയർത്താൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

നവംബർ 30 ന് നടന്ന ഇപിഎഫ്ഒയുടെ സെൻട്രൽ ബോർഡ് ഓഫ് ട്രസ്റ്റീസ് (സിബിടി) യോഗത്തിൽ വേതന പരിധി ഉയർത്തുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾ നടന്നതായി വൃത്തങ്ങളെ ഉദ്ധരിച്ച് റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ഫെബ്രുവരിയിൽ നടക്കുന്ന സിബിടിയുടെ യോഗത്തിൽ അന്തിമ തീരുമാനം ഉണ്ടാകുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. തൊഴിൽ മന്ത്രാലയത്തോടൊപ്പം മിക്ക അംഗങ്ങളും നിലവിലെ പരിധി ഇരട്ടിയാക്കുന്നതിനെ അനുകൂലിക്കുന്നുവെന്ന് എഫ്ഇ റിപ്പോർട്ടിൽ ഉദ്ധരിച്ച സ്രോതസ്സുകൾ പറയുന്നു.

ഇപിഎഫ്ഒയ്ക്ക് കീഴിലുള്ള വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഉയർത്തിയാൽ ഇപിഎസ് പെൻഷനിൽ ആഘാതം.

ഇപിഎഫ്ഒ വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഇരട്ടിയാക്കിയാൽ, പരമാവധി പെൻഷൻ യോഗ്യതയും നിലവിലുള്ള 7,500 രൂപയിൽ നിന്ന് 15,000 രൂപയായി ഉയരും. ഇവിടെ, പെൻഷൻ ഫോർമുല ഉപയോഗിച്ച് കണക്കാക്കുന്നു: രൂപ 30,000 × 35 / 70 = രൂപ 15,000.

ഈ കണക്കുകൂട്ടൽ പ്രകാരം, 23 വയസ്സ് മുതൽ 58 വയസ്സ് വരെയുള്ള 35 വർഷത്തെ സേവന കാലയളവിൽ, എംപ്ലോയീസ് പെൻഷൻ സ്കീമിലേക്കുള്ള (ഇപിഎസ്) അംഗത്തിന്റെ സംഭാവന 30,000 രൂപയുടെ 8.33% ആയി സ്ഥിരമായി തുടരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, പണപ്പെരുപ്പവും മറ്റ് സാമ്പത്തിക ഘടകങ്ങളും അടിസ്ഥാനമാക്കി സർക്കാർ സാധാരണയായി വേതന പരിധി ഇടയ്ക്കിടെ പരിഷ്കരിക്കുന്നതിനാൽ, പെൻഷൻ തുക കാലക്രമേണ അതിനനുസരിച്ച് ക്രമീകരിക്കപ്പെടും.

നിർദ്ദിഷ്ട വേതന പരിധി ഇപിഎഫ് സംഭാവനയെ എങ്ങനെ ബാധിക്കും?

നിലവിൽ, ജീവനക്കാരന്റെ മുഴുവൻ 12% സംഭാവനയും തൊഴിലുടമയുടെ 3.67% സംഭാവനയും പ്രൊവിഡന്റ് ഫണ്ട് (ഇപിഎഫ്) കോർപ്പസിലേക്ക് പോകുന്നു, ഇത് 58 വയസ്സിൽ വിരമിക്കുമ്പോൾ ജീവനക്കാരന് നൽകുന്നു. നിലവിലെ 15,000 രൂപ വേതന പരിധി അനുസരിച്ച്, ജീവനക്കാരൻ 1,800 രൂപയും തൊഴിലുടമ 550.50 രൂപയും ഇപിഎഫിലേക്ക് സംഭാവന ചെയ്യുന്നു, അങ്ങനെ മൊത്തം പ്രതിമാസം 2,350.50 രൂപ സംഭാവന ചെയ്യുന്നു.

വേതന പരിധി 30,000 രൂപയായി ഉയർത്തുകയും ജീവനക്കാരന് 12% ഉം തൊഴിലുടമയ്ക്ക് 3.67% ഉം വിഹിതം തുടരുകയും ചെയ്താൽ, മൊത്തം പ്രതിമാസ ഇപിഎഫ് സംഭാവന 4,701 രൂപയായി ഉയരും.

ജീവനക്കാരൻ 35 വർഷത്തേക്ക് പ്രതിമാസം 4,701 രൂപ ഇപിഎഫിലേക്ക് സംഭാവന ചെയ്യുന്നുവെന്ന് അനുമാനിക്കുകയാണെങ്കിൽ, വിരമിക്കലിനായി വ്യക്തി നിക്ഷേപിക്കുന്ന ആകെ തുക 19,74,420 രൂപയായിരിക്കും. നിലവിലെ ഇപിഎഫ്ഒ പലിശ നിരക്ക് പ്രതിവർഷം 8.25% ആയതിനാൽ, വിരമിക്കുമ്പോൾ ജീവനക്കാരന് ഏകദേശം 1.4 കോടി രൂപ മൊത്തം പേഔട്ട് പ്രതീക്ഷിക്കാം.

What do Germany’s election results mean?

What are the major issues that shaped the German federal elections? Will AfD’s rise affect Germany’s future?

Padmashree Anandhan

The story so far:

On February 23, Germany held its federal elections with a new record of 82.5% turnout. According to the Federal Electoral Committee, the conservative Christian Democratic Union (CDU) along with the Christian Social Union (CSU) won the majority of votes followed by the far-right Alternative for Germany (AfD) leaving the Social Democrats (SPD) and the Greens in third and fourth places. The primary takeaway of the election is not the win of CDU but the rise of the AfD. For CDU to form a coalition, 316 seats are needed and the negotiations between CDU, AfD, and SPD remain a deciding factor for Germany’s political landscape. The table shows the election results.

What are the major electoral issues?

In 2025, a new electoral reform changed the distribution of parliament seats. Voters cannot choose the chancellor directly. A ballot paper has two votes: one to decide the candidate with the most votes in a district, among 630 such seats in parliament. The next decides the proportional representation and vote distribution of the contending political parties. A clause excluded parties winning less than 5% of the vote from parliament. The reform removed “overhang seats,” which previously benefitted the SPD, limiting parliament’s size. Now, even if a candidate wins in a district, they cannot secure a seat unless their party succeeds in the second ballot.

The second issue was that of immigration. The CDU, FDP, AfD, and BSW have constantly called for tougher immigration regulations over the SPD and Greens’ moderate stance. After several attacks in Germany, the public demand for stricter policies increased. CDU leader Friedrich Merz aimed to deport “undocumented foreigners and asylum seekers” from the border. Chancellor, Olaf Scholz criticised his approach but promised further border controls and faster deportations in a “humane and consistent” way. One of the reasons for AfD’s vote gain is its strong stance against illegal migration.

Economic revival was the third issue. The parties stood for increasing economic competitiveness. The most debated issue was the debt brake law, restricting the structural deficit to 0.35% of GDP. CDU and FDP supported it, while the SPD and Greens preferred to relax it. However, with a recession, new investments remain uncertain. Merz pledged to cut bureaucracy, while Scholz called for wealth and high inheritance taxes.

Fourth, Ukraine and NATO dominated foreign policy. Most parties stood for supporting Ukraine and boosting the defences of NATO, except for AfD and BSW, who opposed military aid and favoured closer ties with Russia, including repairing Nord Stream pipelines. Meanwhile, SPD, CDU, and Greens supported increasing military spending above NATO’s 2% requirement.

What explains the rise of AFD?

The growing influence of the far-right AfD is due to several reasons, primarily the migrant crisis. The government’s lenient approach to refugees led to the rise of security and economic concerns, creating a divide. This was used by the AfD in its favour, showcasing a stricter stance on immigration and border control. Another key reason for AfD’s rise was its encashing in on the dissatisfaction of mainstream parties. AfD also targetted young voters through social media and appeals to East Germans, who face high unemployment and feel unrepresented. Beyond domestic factors, the broader right-wing shift in France, Italy, and Hungary further aligned with AfD’s agenda.

Will CDU be able to form a stable government?

To form a government, the parties that won must negotiate to form a coalition majority. Germany’s election system and the recent reform promote coalition governments, and with CDU and CSU falling 108 seats short of a majority, they need support from either the SPD or AfD. However, with SPD, negotiating on social policy is viewed to be difficult, while the AfD stands secluded as the mainstream parties have vowed not to work with it. CDU leader Merz indicated the same, calling the new government “one of the last chances” to prevent the growth of AfD. According to AfD’s leader, Alice Weidel, a political change is already in process but is being delayed. Considering the possibilities of a CDU-SPD coalition, several ideological differences persist on issues such as taxes, social welfare, immigration, employment flexibility, and climate action. But, given the historical relations and the mindset of both parties, despite Scholz’s objections, to come together, intense talks are needed to lead to a coalition. One advantage of Germany’s political system is that it facilitates negotiations and is well structured to provide opportunities that can prevent a political impasse.

Padmashree Anandhan is a Research Associate with the Europe Area Studies at NIAS

കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതികളിൽ കേന്ദ്ര വിഹിതത്തിൽ വൻ വെട്ടിക്കുറവ് ഗോപകുമാർ മുകുന്ദൻ

1. കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതികളിലെ യൂണിയൻ സർക്കാർ വിഹിതം അനന്തമായി കുടിശിക ഇടുന്നത് ജനശ്രദ്ധയിൽ വരരുത് എന്ന ദുഷ്ടലാക്കോടെയാണ് ആശാ സമരത്തിലെ ബാഹ്യ ശക്തികൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്.അത് വലിയ മഴവിൽ സഖ്യമാണ്. ആശാ പ്രവർത്തകരെ ഈ ബാഹ്യ നിക്ഷിപ്ത താൽപ്പര്യക്കാർ കബളിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഈ തുക മുഴുവൻ കേരളത്തിന് നിസ്സാരമായി കൊടുക്കാവുന്നതെയുള്ളൂ എന്ന ഒരു സെറ്റ് പണ്ഡിതന്മാരുടെ  അഭിപ്രായം  സ്കീം വിഭാഗം തൊഴിലാളികളെ പറ്റിക്കാനുദ്ദേശിച്ചുള്ളതും നിറഞ്ഞ കളളത്തരവും മാത്രമാണ്.  ചില കണക്കുകൾ നോക്കാം.

2.  കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതികളുടെയും കേന്ദ്ര പദ്ധതികളുടെയും ഇനത്തിൽ  2025 – 2026 ൽ കിട്ടേണ്ടത് 9106.8 കോടി രൂപയാണ്. നടപ്പു വർഷം 8470 കോടി രൂപ കിട്ടേണ്ടത് 4368 കോടി രൂപയായി കുറയും എന്നതാണ് ഇതു  വരെയുള്ള കണക്കുകൾ കാണിക്കുന്നത്. ഇതിൽ സ്കീം തൊഴിലാളികളുടെ വേതന വിഹിതമുണ്ട് , നെല്ലു സംഭരണ കുടിശികയുണ്ട്, ജലജീവൻ മിഷൻ പോലുള്ള പദ്ധതികളുടെ യൂണിയൻ വിഹിതമുണ്ട്, അങ്ങനെ പല ഇനങ്ങളുമുണ്ട് . ഇവയൊന്നും യൂണിയൻ സർക്കാർ തന്നില്ല എങ്കിലും കേരളത്തിനു കൊടുക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ എന്ന ആഖ്യാനം ആർക്കു  വേണ്ടിയുള്ള ക്വോട്ടേഷനാണ് എന്നു പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ?  

3. ഈ നിക്ഷിപ്ത ബാഹ്യ ശക്തികൾ പറയുന്നതു  പോലെ  ആശാ പ്രവർത്തകരുടെ വേതനം കേരളം 21000 ആയി കൂട്ടിയാൽ അവിടെ നിൽക്കുന്ന ഒന്നാണോ ഈ പ്രശ്നം. അങ്കണവാടി ജീവനക്കാർ , ഉച്ചഭക്ഷണ  തൊഴിലാളികൾ, SSA സ്പെഷ്യൽ  അധ്യാപകർ തുടങ്ങിയവരുടെ വേതനത്തിലെ സ്ഥിതി എന്താകും? അപ്പോൾ 396 കോടി രൂപയുടെ പ്രശ്നമല്ലെയുള്ളൂ എന്നൊക്കെയുള്ള ഭാഷ്യം നിറഞ്ഞ ദുഷ്ടലാക്കുള്ളത് മാത്രമാണ്. അതു വെറും ക്വട്ടേഷൻ പണി മാത്രമാണ്. പാവപ്പെട്ട തൊഴിലാളികളെ ബന്ദികളാക്കി നടത്തുന്ന നാടകമാണിത്. 

4. ജൽ ജീവൻ  മിഷൻ എന്ന കേന്ദ്ര പദ്ധതിയുടെ സ്ഥിതി അറിയുമോ? നടപ്പു വർഷം  ജലജീവൻ മിഷന് വകയിരുത്തിയ 70163 കോടി രൂപ 22694 കോടി രൂപയായി പുതുക്കിയ കണക്കിൽ കുറച്ചു. 2023- 2024 ലെ  യഥാർത്ഥ ചെലവ്  69992 കോടി രൂപയായിരുന്നു എന്നതോർക്കണം. ഈ കേന്ദ്ര പദ്ധതി  കരാർ എടുത്തവരുടെ പണം കേരളം കൊടുത്തു  തീർക്കണം എന്ന മുറവിളി നടക്കുന്നുണ്ട് എന്നു  മറക്കരുത്. ഈ നിക്ഷിപ്ത സെറ്റ് അവിടെയും ഇറങ്ങും. 

5.  2021-2022 ൽ രാജ്യത്താകമാനം 390.1 കോടി തൊഴിൽ ദിനങ്ങളാണ് തൊഴിലുറപ്പു പദ്ധതിയിൽ സൃഷ്ട്ടിക്കപ്പെട്ടത്. ഇക്കൊല്ലം ഏറിയാൽ അത് 250 കോടി മാത്രമായിരിക്കും. കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം ശരാശരി 52 തൊഴിൽ ദിനങ്ങൾ ഒരു കൂടുബത്തിനു ലഭിച്ചിരുന്നത് ഇക്കൊല്ലം 42 ആയി കുറയുകയാണ്. നിയമ പ്രകാരം 100 തൊഴിൽ ദിനങ്ങൾ ഉറപ്പാക്കാൻ യൂണിയൻ സർക്കാരിനു  ബാധ്യതയുണ്ട്. ഇനി ഈ സെറ്റ് പറയാൻ പോകുന്ന കാര്യം കേരളം ഇതുറപ്പാക്കണം 

എന്നതായിരിക്കും. അങ്ങോട്ടാണ് കാര്യങ്ങളുടെ പോക്ക്.

 

6.  യൂണിയൻ സർക്കാരിനെ ജാമ്യത്തിലെടുക്കാൻ നടക്കുന്ന നിക്ഷിപ്ത  ലക്ഷ്യമാണ് ഈ ബാഹ്യ ശക്തികൾക്കുള്ളത്. അവർ പണ്ഡിതോചിതമായി പച്ചക്കളളം പറയുകയും  ക്വട്ടേഷൻ പണി എടുക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. 

 സ്കീം വിഭാഗം ജീവനക്കാരെ തൊഴിലാളികളായി അംഗീകരിക്കണം എന്നതും അതിന് ആനുപാതികമായി വേതനം പുതുക്കണം എന്നുമുള്ള മുദ്രാവാക്യം യൂണിയൻ സർക്കാരിനോട് ഉന്നയിക്കുകയാണ്  ചെയ്യേണ്ടത്. ശരിയായ മുദ്രാവാക്യം  മൂടി വെയ്ക്കാനുള്ള പണിയാണ്  ഈ സെറ്റ് ചെയ്യുന്നത് . 

സതീശൻ ചെയ്യുന്നത് എന്തെന്നു സതീശനറിയില്ല. ഇന്നലത്തെ തദ്ദേശ ഭരണ ഫലത്തിൽ നാലിൽ ഒന്നു സ്ഥലത്താണ് കോൺഗ്രസ് മൂന്നാം സ്ഥാനത്തായത്.

PS:   കേന്ദ്രത്തോട് കൈ നീട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കാതെ സ്വന്തമായി എന്തെങ്കിലും നോക്ക് എന്നു പറഞ്ഞതും ഒരു പണ്ഡിതനായിരുന്നു. ഈ പറയുന്ന വിഹിതം യൂണിയൻ സർക്കാരിൻ്റെ ഔദാര്യമല്ല കേട്ടോ! യൂണിയൻ സർക്കാർ കേരളത്തിൽ നിന്നും കുറഞ്ഞത് ഒരു ലക്ഷത്തി പതിനായിരം കോടി രൂപയെങ്കിലും നികുതിയായി പിരിക്കുന്നുണ്ട്. നികുതി വിഹിതവും ഗ്രാൻ്റും ഈ CSS  വിഹിതവും ചേർത്താൽ 45000 കോടി രൂപയേ വരു. ഉദയനിധി സ്റ്റാലിൻ പറഞ്ഞതാണ് ഉത്തരം.

Fascism And Neo Fascism

"https://www.deshabhimani.com/epaper/share/67bfdb1823130583bcaa59ca"

 https://www.deshabhimani.com/epaper/newspaper/kottayam/2025-02-27#:~:text=https%3A//www.deshabhimani.com/epaper/share/67bfdb1823130583bcaa59ca

കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതിയിൽ ഗണനീയ കൂറവ്

1. യൂണിയൻ സർക്കാർ ബജറ്റ് രേഖകളിൽ നിന്നും ഒരു ഭാഗമാണ് ആദ്യ ചിത്രം. അവരുടെ ചെലവു കണക്കുകളാണ് പട്ടികയിലുള്ളത് . നടപ്പു വർഷത്തെ ( 2024-2025) ബജറ്റ് അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതികളുടെ ചെലവായി വകയിരുത്തിയിരുന്നത് 505978 കോടി രൂപയായിരുന്നു. അതാണ് ബജറ്റ് എസ്റ്റിമേറ്റ് എന്നു പറയുന്നത്. ഈ വർഷത്തെ മൂന്നു പാദങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ വരുത്തിയ പുതുക്കിയ വകയിരുത്തൽ എത്രയാണെന്നു നോക്കൂ . അതാണ് revised estimate ആയി കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്. 415356 കോടി രൂപയാണ് പുതുക്കിയ കണക്കുകൾ പ്രകാരമുള്ള വകയിരുത്തൽ. ബജറ്റിൽ പറഞ്ഞതിനെക്കാൾ 90622 കോടി രൂപയുടെ വെട്ടിക്കുറവാണ് വരുത്തിയിട്ടുള്ളത്.

2. ഏതൊക്കെ മേഖലകളിലെ ചെലവുകളാണ് ഇങ്ങനെ കുറയുന്നതെന്ന്    അടുത്ത ചിത്രത്തിൽ കാണാം. ഗ്രാമ വികസനം എന്ന ഐറ്റത്തിൽ ബജറ്റിൽ പറഞ്ഞ 265808 കോടി രൂപ 190675 കോടി രൂപയായി വെട്ടിക്കുറച്ചു. കുറവ് 75133 കോടി രൂപ. സോഷ്യൽ വെൽഫെയർ  56501 കോടി രൂപയിൽ നിന്നും 46482 കോടി രൂപയായി കുറഞ്ഞു. കുറവ് 10019 കളോട് രൂപ.

3.   കേന്ദ്രാവിഷ്കൃത പദ്ധതികളുടെ അലോക്കേഷൻ എങ്ങനെയാണ് വെട്ടിക്കുറയ്ക്കുന്നത് എന്നു വ്യക്തമല്ലേ? നെല്ലു സംഭരണത്തിനും ദേശീയ ആരോഗ്യ മിഷനും സ്കൂൾ ഉച്ച ഭക്ഷണ പദ്ധതിയ്ക്കും തൊഴിലുറപ്പിനും എല്ലാം ഇക്കണ്ട കുടിശിക വരുന്നത് ഈ വെട്ടിക്കുറവു മൂലമാണ്. ഇതല്ലാം സംസ്ഥാനങ്ങൾ വഹിക്കണം എന്നതാണ് കെ.പി. കണ്ണനെ പോലുള്ള വിശ്രുതരായ പണ്ഡിതന്മാർ പറയുന്നത്. ഏതെങ്കിലും സംസ്ഥാന സർക്കാരിന് സാധ്യമായ കാര്യമാണോ അത്? അതൊന്നും അദ്ദേഹത്തിനും സെറ്റിനും ബാധകമല്ല. പിണറായി സർക്കാരല്ലേ , അവർ ഇതെല്ലാം കൊടുത്തില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ മ്ലേച്ഛം എന്നു വിധിക്കും എന്ന തനി മാടമ്പിത്തരമാണ്  പ്രൊഫ. കണ്ണൻ ഇറക്കുന്നത്.  

4.  പതിവു പോലെ  അദ്ദേഹം കേരളം നികുതി പിരിക്കുന്നില്ല എന്ന വാദം ഉയർത്തി,  പിരിച്ചാൽ ഇതൊക്കെ കേരളത്തിനു തന്നെ   കൊടുക്കാമല്ലോ എന്ന നിർദ്ദോഷകരം എന്നു തോന്നിക്കുന്ന പ്രസംഗമാണ് നടത്തുന്നത്. എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങളും കേന്ദ്ര ഭരണ പ്രദേശങ്ങളും ചേർന്നു സമാഹരിക്കുന്ന തനതു നികുതിയുടെ 4 ശതമാനം (ശരാശരി) കേരളം പിരിക്കുന്നതാണ്. തനതു നികുതിയേതര വരുമാനത്തിന്റെ 5 ശതമാനവും കേരളം പിരിക്കുന്നതാണ്. അതേ  സമയം  എല്ലാ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കും കേന്ദ്ര ഭരണ പ്രദേശങ്ങൾക്കുമായി യൂണിയൻ സർക്കാർ കൈമാറി കൊടുക്കുന്ന ( Union Transfer ) നികുതിയുടെ 1.9 ശതമാനവും ഗ്രാന്റുകളുടെ 1.6 ശതമാനവുമാണ് കേരളത്തിനു ലഭിക്കുന്നത്. കേരളത്തിന്റെ ജനസംഖ്യ രാജ്യ ജനസംഖ്യയുടെ 2.8 ശതമാനമാണ് എന്നതോർക്കണം. യൂണിയൻ ട്രാൻസ്ഫറിൽ വരുന്ന ഈ വൻകുറവാണ് കേരളത്തിന്റെ ധന അസന്തുലിതാവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാനം എന്ന വസ്തുത മറച്ചു വെയ്ക്കുക എന്ന ദൌത്യമാണ് പ്രൊഫ. കണ്ണൻ അടക്കമുള്ള ഒരു സെറ്റ് പണ്ഡിത നിര നടത്തുന്നത്. അതിന് അവർ സംസ്ഥാന താൽപ്പര്യത്തെ    തന്നെ ബലി കൊടുക്കും. കാരണം മ്ലേച്ഛതയേക്കാൾ അരുതാത്ത മറ്റെന്താണുള്ളത്? 

5. യൂണിയൻ ട്രാൻസ്ഫറിന്റെ തുകയിലുള്ള കണക്ക് മറ്റൊരു പട്ടികയായി കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.  2022-2023 ലെ  യഥാർത്ഥ യൂണിയൻ ട്രാൻസ്ഫർ (അസൽ) 47046 കോടി രൂപയായിരുന്നു. അത് 2023-2024 ൽ 32652 കോടി രൂപയായും നടപ്പു വർഷം 36375 കോടി രൂപയായും കേവലമായി തന്നെ കുറയുന്നു എന്നു കാണണം. 

6.    ജനങ്ങളുടെ ചർച്ചയിൽ ഇതു വരാനേ പാടില്ല. ഈ ദൌത്യമാണ് ഈ സംഘം നിർവ്വഹിക്കുന്നത്. ഇതിനെ തുറന്നു കാണിക്കുക എന്നത് വലിയ രാഷ്ട്രീയ ജോലിയാണ് . ഫെഡറൽ നീതിയും മൂല്യങ്ങളും അവകാശങ്ങളും സംരക്ഷിക്കുന്നതിന് അനിവാര്യമായ രാഷ്ട്രീയ ഉത്തരവാദിത്തം.

The Worldwide Assault on Working People

February 23, 2025

Prabhat Patnaik

UNDER late capitalism, there is an assault on the working people that is reminiscent of early capitalism and this assault is worldwide, not just in the third world but in the advanced capitalist countries as well. This assault is at three levels, economic, political and ideological.

The assault at the economic level has been much talked about, and is the outcome of both higher inflation and greatly enhanced unemployment that currently afflict the capitalist world. The higher inflation was started by a spontaneous increase in profit-margins administered by big capital in the United States in particular, which then spread all over the capitalist world (the mechanism of this spread will not be discussed here but in a later article); and the enhanced unemployment is the conjoint result both of the world capitalist crisis, and of official attempts to curb inflation everywhere at the expense of the working class by deliberately cutting back on employment. The official hope is that the workers’ bargaining strength gets sufficiently lowered by having greater unemployment so that they cannot bargain for higher money wages to compensate for the price-rise, because of which inflation would eventually peter out.

Capitalism in the early years of the Industrial Revolution in Britain, as historians like Eric Hobsbawm have pointed out, was characterised by a rise in poverty; likewise late capitalism is also witnessing today an increase in the level of absolute deprivation for the working people. Joseph Stiglitz had argued that the average real wage of a male American worker in 2011 was slightly lower than in 1968; with the current inflation the real wages today would be even lower than in 2011, and hence also compared to 1968. When we add to it the greater unemployment today in the US compared to 1968 (the official unemployment rate camouflages this fact since it does not take account of the reduced worker-participation rate owing to the “discouraged worker effect” operating in a period of high unemployment), there can be little doubt about the increased impoverishment among American workers. Much the same can be said of workers in other advanced capitalist countries. For countries like India and the rest of the third world, there is clear evidence of a decline in the nutritional level of the population, as measured by the declining per capita absorption of foodgrains (taking the sum of the grain directly consumed, used as feed for animal products, and processed into food products) in the period since the 1980s. From this, one can infer an unambiguous increase in the absolute level of poverty among the working people. It follows therefore that the economic assault on the working people in the capitalist world, above all the working poor, can scarcely be doubted.

Such an economic assault however is impossible to sustain without curbing the political rights of the working people; that is, without a simultaneous political assault on them. And this political assault has taken the form of neo-fascism that has emerged in a big way all over the capitalist world. Neo-fascist leaders head regimes in many countries now, from Milei in Argentina, to Meloni in Italy, to Trump in the US, to Modi in India, to Orban in Hungary, to Erdogan in Turkey, not to mention Netanyahu in Israel, though he is in a category of his own; and in many other countries neo-fascist formations are waiting in the wings to take power, such as the AfD in Germany and Marine Le Pen’s party in France (in the latter case thwarted till now by a United Left).

The political assault on the working people unleashed by these neo-fascist formations combine outright repression of workers and trade unionists, and a statutory abridgement of workers’ rights, with a change in discourse by “othering” a hapless minority and creating hatred against it among the majority. Such a change in discourse not only pushes issues of everyday material life of working people to the background, but it also divides them along religious or ethnic lines (along which the “othering” has been done), so that they are not able to mount a united resistance against the economic deprivation which has been inflicted upon them.

What is becoming particularly striking now however, quite apart from this economic and political assault on the working people, is the ideological assault. This too is not confined to occasional odd comments made by this or that person. Such anti-working people comments are being made all over the world, which suggests the rise of a conjuncture of ideological assault on the working people.

In India, in the face of this economic deprivation, various political formations, attempting to acquire political power within an economic regime incapable of producing larger employment, have been offering transfers to the people. These transfers, too small to nullify the economic impoverishment of the working people (else we would not have witnessed the nutritional deprivation mentioned earlier), have nonetheless been attacked by the ruling neo-fascists and by Prime Minister Modi as being “freebies”. Although the ruling party itself has now been forced by electoral compulsions, to offer such transfers to the people, this attack on transfers has now been taken up by others. The business executive who had recently asked for a 90-hour week for workers (wanting in effect to create an Auschwitz-type ambience within Indian factories), has jumped in, claiming that such transfers, or “freebies” as he too has chosen to call them, induce people not to work. And now a Supreme Court judge too has joined this chorus, suggesting that transfers prevent people from working since they can just sit at home, do nothing and still collect their “freebie”. Had the Supreme Court judge made it mandatory on the government to provide decent jobs to people in lieu of transfers, then the matter would have been different; but his remarks were made only against transfers, not for providing decent employment.

Of course such people would argue that jobs are there but they are going abegging; but they provide not only no evidence for such a claim, but also no evidence on the level of wages that are being offered for such jobs which they claim are going abegging. The International Labour Organisation (ILO) itself has found that in India there is a severe lack of decent employment opportunities. The government’s employment data are seriously flawed because they show women’s unpaid work in family enterprises to be growing, and this growth is counted as growth in employment; but this growth is reflective of a lack of gainful employment elsewhere and hence constitutes what economists generally call “disguised unemployment”.

Exactly the same ideological assault on the working people is occurring in the US as well. Elon Musk who heads the “Department of Government Efficiency” (DOGE) set up by Donald Trump, is likely from his remarks to effect cuts in Medicaid, Medicare and Social Security benefits for the poor, an apprehension expressed by Senator Bernie Sanders recently (MR online February13). And this attack on transfers to the poor is being carried out, according to Sanders, so that money can be diverted towards granting tax-cuts for the rich, among whom are people like Musk himself, Jeff Bezos and Mark Zuckerberg.

This is an ideological offensive with a vengeance, which conforms to the tenets of the so-called “supply-side economics”.  John Kenneth Galbraith, the liberal economist, had said that the essence of “supply-side economics” was the proposition that “the rich work better if they are paid more while the poor work better if they are paid less”. This is being propagated now by the likes of Trump and Musk.

There is however an irony here. The pursuit of this ideology that seeks to justify taking money away from the poor and giving it to the rich, will only accentuate the capitalist crisis even more. Since the poor consume more out of a dollar that comes to them compared to the rich, such redistribution will only mean a further shrinkage in aggregate consumption demand; and since capitalists’ investment depends on the expected growth of the market that in turn depends upon the actual experience of market growth, simply giving them tax-breaks will not increase their investment one iota. The net result will be a reduction in aggregate demand (taking consumption and investment together) which will only worsen the crisis.

John Maynard Keynes in the 1930s, who was a defender of capitalism and was afraid that something like the Bolshevik Revolution might overtake capitalism in the West, had suggested that for saving the capitalist system it was necessary to boost aggregate demand through government effort; what we are witnessing in contemporary capitalism is the very opposite of this, which will no doubt have far-reaching political implications.

                                                               

 

 

Contact Editorial desk  pd.cpim@gmail.com Managerial office pdpbln@gmail.com

  

Neoliberalism creates conditions for neo-fascism: Prabhat Patnaik

SUBHORANJAN  DASGUPTA

The eminent economist says neoliberalism creates corporate monopolies and weakens workers, setting the stage for fascist takeover.The market economy tempered by social ethics, as advocated by economists like Adam Smith, Alfred Marshall, John Maynard Keynes, Amartya Sen and many others, has not only been replaced by “asocial neoliberalism” but also, in the current phase, by mighty oligarchic duopolies controlled by politicians and their prevailing favourites. The Trump-Musk and Modi-Adani duets are the most flagrant examples of the pervasive political-economic bonhomie at work. Is this development opposed to welfare capitalism in principle and practice? The eminent economist Prabhat Patnaik, former professor at JNU and political commentator, answers the question while tracing the crucial passage from free trade to plutocracy.If we confine ourselves to the capitalist world of South Korea and Japan, the Scandinavian countries, and West Europe, why do we not see such intimate alliances in these countries? Is it because the economies of these countries are gegliedert, to use the German expression, which means structured at three layers—large corporates, middle concerns, and small initiatives which interact with one another in the market economy?A very close relation between the government and monopoly capital is a feature of all countries in the era of monopoly capitalism, and it was a feature also of Japan with its Zaibatsu [group of capitalist enterprises] and South Korea with its Chaebols [large, usually family-owned, conglomerates]. Within this relationship, however, when there is ascendancy of fascism, not only does an alliance develop between the fascists and monopoly capital but a particularly close relationship develops between a new segment of monopoly capital and the fascist rulers; this had happened in pre-war Japan when Japanese military fascism was hand in glove with a new segment of the Zaibatsu, the “Shinko Zaibatsu”.It is, therefore, a matter not of country characteristics but of the ascendancy of neo-fascism. Of course, countries impose their specific imprints on the character of the neo-fascism that emerges there. Besides, whether neo-fascism acquires power at all in a country depends upon the particular class configuration within that country, but class configurations do change over time. So, I would not bet on Japan or South Korea not witnessing the emergence of crony capitalism reminiscent of what we have

In this context, I am reminded of a conversation I had with a top Siemens executive in Berlin some years ago. He accused former German Chancellor Willy Brandt of being positively “anti-business”. Brandt, we know, was miles away from the present-day Social Democrats. Yet another memorable Social Democrat, Brandt’s admirer Günter Grass, remained an acerbic critic of neoliberal globalisation all through. How would they have reacted to the two alliances I referred to right at the start? Neither Grass nor Brandt was a communist, and they lived in a capitalist society.The Siemens executive calling Brandt anti-business does not surprise me. Monopoly capital expects the government to exclusively promote its own interest, passing it off as the “national interest”, and if a politician does not fall in line, then he is called “anti-business”. Under neo-fascism he would even be called “anti-national”. Brandt certainly (and possibly Grass too) would have opposed the close nexus that develops between one or two “new” monopoly houses and the government, as it occurs under neo-fascism, but I imagine he would have worked hard to prevent a neo-fascist government from coming to power at all, by forming a broad coalition of the Left, as happened recently in France.

What can the INDIA bloc possibly do with the likes of a powerful industrialists such as Adani if at all it does come to power? After all, it cannot transform the system lock, stock, and barrel, can it?It can institute a proper inquiry into the various charges levelled against the Adani Group, which has been protected until now by the government, then take action on the basis of the findings. But if the INDIA bloc comes to power, then its agenda will have to be much more comprehensive than simply going after the Adanis. It will have to introduce a wealth tax and an inheritance tax on the richest sections of the population.According to my calculations, a 2 per cent wealth tax and a one-third inheritance tax imposed on just the richest 1 per cent of the population will enable the country to finance five new universal and justiciable fundamental economic rights, which would be the crux of a welfare state. Advanced capitalist countries have much higher inheritance tax rates (Japan, for instance, has 55 per cent and the US and the UK 40 per cent).Likewise, a 2 per cent wealth tax imposed only on the wealthiest 1 per cent of the population is much lower than what Bernie Sanders and Elizabeth Warren proposed in their programmes during the 2020 US presidential election.Elon Musk’s taking part in discussions with Ukrainian President Volodymyr Zelenskyy or the accounts of the Indian I-T department reportedly swooping on entrepreneurs to coerce them to withdraw tenders so that the contracts can go to one top business house have, I think, given a new and alarming dimension to neoliberalism. Do you think it should be described by the expression “repressive duopoly”? The term neoliberal sounds too timid.All these are symptoms of neo-fascism, and the conditions for neo-fascism are created by neoliberalism itself. Neoliberalism does so in two ways: first, by weakening the working class through increasing unemployment (a fallout of a higher rate of technological change because of greater competition owing to trade liberalisation and also of the decimation of the petty production sector) and through the privatisation of public sector enterprises. The working class is too enfeebled to resist the rise of fascism.Secondly, the crisis of overproduction in a neoliberal economy caused by growing inequality threatens the hegemony of monopoly capital, which therefore makes an alliance with neo-fascists to change the discourse away from issues of material life towards “othering” a hapless minority. So, as long as we distinguish between neoliberalism and neo-fascism and are clear about their interrelationship, using the term neoliberalism should not matter.

Regarding the indictment of Adani by the Department of Justice in a New York court and the raids conducted by the FBI on the premises of his nephew Sagar Adani, how far is malpractice allowed to be an integral constituent of “crony” capitalism? And, of all people, Joe Biden, in his farewell address, warned against the domination of the “oligarchy of the ultra-wealthy”. Biden is not even a pale Social Democrat!Public opinion in America has always favoured “competition”, which is reflected in several [pieces of] legislation and judicial pronouncements. At the same time, the inexorable logic of capitalism has been towards centralisation of capital and the formation of monopolies out of “free competition”. Monopoly capitalism necessarily entails “crony capitalism” (which, of course, reaches its apogee under neo-fascism). It is this contradiction between the “moralism” of public opinion that spills over into sections of the judiciary and the reality of capitalism which inevitably produces “cronyism” that occasionally expresses itself in judicial pronouncements in the US, such as in the Adani case.The Adani case, I believe, is not just a morally abhorrent special case in an otherwise blameless capitalism; it is an example, though perhaps an extreme example, of what happens under neoliberalism which allows the unfettered rule of monopoly capital, and especially under neo-fascism for which neoliberalism prepares the ground. Therefore, I would rather not attach much importance to Biden’s warning. Preventing such cases is possible only by changing the economic order and ushering in one that transcends neoliberalism.A spate of rejections and second thoughts has followed the indictment. The Kenyan government has cancelled its deals with the Adani Group; the Bangladesh interim government is reviewing its contract; TotalEnergies, the French energy giant, has said it is going to halt investments until the accusation is proved wrong; and the Sri Lankan government has revoked a power purchase agreement. Do these actions indicate that market forces are opposed to murky crony capitalism?These reactions should not mislead us into thinking that “market forces” under monopoly capitalism can somehow bring in “clean capitalism”. Even if the Adani empire collapses, some other empire will come up as an expression of crony capitalism as long as neoliberalism, and its ultimate denouement, that is neo-fascism, lasts.To say this is not to suggest that crony capitalism that violates the professed rules of the game of capitalism itself should be tolerated. It is to recognise the fact that crony capitalism, even in its most brazen form, cannot be overcome as long as we have not transcended monopoly capitalism and the current manifestation of its hegemony in the form of the neoliberal regime.Subhoranjan Dasgupta, former Professor of the Human Sciences, has authored several books in English and Bengali. He is based in Kolkata and contributes regularly to newspapers, magazines, and academic journals.

Neoliberalism creates conditions for neo-fascism: Prabhat Patnaik  

https://frontline.thehindu.com/economy/prabhat-patnaik-economist-interview-indian-economy-neoliberalism-monopoly-crony-capitalism-neofascism/article69153958.ece 

Journalism at its best. Get the Frontline app now -  https://fline.news/flapp

ഡൽഹി തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലങ്ങൾ

ഫെബ്രുവരി 13, 2025

ഡൽഹി നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ബിജെപി 48 സീറ്റുകൾ നേടി വിജയിച്ചു, 45.6 ശതമാനം വോട്ടുകൾ നേടി. ആം ആദ്മി പാർട്ടി (എഎപി) 22 സീറ്റുകൾ നേടി, 43.6 ശതമാനം വോട്ടുകൾ നേടി. രണ്ടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം വെറും 2 ശതമാനം മാത്രമായിരുന്നു, പക്ഷേ അത് ബിജെപിക്ക് 40 സീറ്റുകൾ കൂടുതലായി നേടി.

ഡൽഹി നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലത്തെ വ്യത്യസ്ത കാഴ്ചപ്പാടുകളിൽ നിന്ന് വീക്ഷിക്കുകയും വിശകലനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. 27 വർഷത്തെ നീണ്ട ഭരണത്തിന് ശേഷം ബിജെപി ഡൽഹിയിൽ വിജയം നേടിയത് പാർട്ടിക്കും മോദി സർക്കാരിനും ഉത്തേജനം നൽകിയിട്ടുണ്ട് എന്നതിൽ സംശയമില്ല. അതേസമയം, പത്ത് വർഷത്തെ ഭരണത്തിന് ശേഷം ആം ആദ്മി പാർട്ടിയുടെ പരാജയം ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു. കോർപ്പറേറ്റ് മാധ്യമങ്ങളും ഭരണകൂട അനുകൂല വ്യാഖ്യാതാക്കളും ഉന്നയിക്കുന്ന പ്രധാന അഭിപ്രായം, ആം ആദ്മി പാർട്ടിയെ അവരുടെ കുറ്റങ്ങൾക്കും അവഗണനകൾക്കും വോട്ടർമാർ ശിക്ഷിച്ചുവെന്നാണ്.

'അഴിമതിക്കെതിരായ ഇന്ത്യ' പ്രസ്ഥാനത്തിൽ ഉത്ഭവിച്ച ആം ആദ്മി പാർട്ടി ഇപ്പോൾ അഴിമതി ആരോപണങ്ങളാൽ മലിനീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും അതിന്റെ നേതാവായ അരവിന്ദ് കെജ്‌രിവാളിന്റെ പ്രതിച്ഛായ മലിനമായിരിക്കുന്നുവെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ആദ്യത്തെ പൂർണ്ണ ഭരണകാലത്ത് ദരിദ്ര വിഭാഗങ്ങളുടെ ക്ഷേമത്തിനായി വിവിധ വാഗ്ദാനങ്ങൾ ആം ആദ്മി പാർട്ടി പാലിച്ചു എന്നതാണ് മറ്റൊരു ജനപ്രിയ പല്ലവി - ഒരു കുടുംബത്തിന് 200 യൂണിറ്റ് വരെ സൗജന്യ വൈദ്യുതി; സൗജന്യ ജലവിതരണം, മൊഹല്ല ക്ലിനിക്കുകൾ സ്ഥാപിക്കൽ, സർക്കാർ സ്കൂളുകളുടെ നവീകരണം. എന്നാൽ രണ്ടാം ടേമിൽ, സ്ത്രീകൾക്ക് സൗജന്യ ബസ് യാത്രകൾ ഏർപ്പെടുത്തിയതൊഴിച്ചാൽ, ആം ആദ്മി സർക്കാർ പ്രകടനം കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടു. ലെഫ്റ്റനന്റ് ഗവർണറും ആം ആദ്മി സർക്കാരും തമ്മിലുള്ള തർക്കവും ഒരു കാരണമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, പക്ഷേ കുറ്റം ഇരു പാർട്ടികളെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന പ്രവണതയാണ് കാണപ്പെടുന്നത്.

അങ്ങനെ, വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഭരണവിരുദ്ധ വികാരം ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്കും ബിജെപിക്കും തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തിരിച്ചടിയായി മാറിയെന്നും മോദിയുടെ ഉറപ്പുകൾ ലഭിക്കുമെന്നും ഇരട്ട എഞ്ചിൻ സർക്കാരിന് ജനങ്ങളുടെ പിന്തുണ ലഭിച്ചെന്നും നിഗമനത്തിലെത്തുന്നു.

ആം ആദ്മി സർക്കാരിന്റെ രണ്ടാം ടേമിൽ (2020-25) ചില പ്രധാന വാഗ്ദാനങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നത് ശരിയാണ്. റോഡുകൾ, അഴുക്കുചാൽ, മാലിന്യ നിർമാർജനം, ജലവിതരണം തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളുടെ തകർച്ചയെക്കുറിച്ച്, പ്രത്യേകിച്ച് മധ്യവർഗങ്ങൾക്കിടയിൽ, അതൃപ്തിയുണ്ട്. ആം ആദ്മി പാർട്ടിയുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമല്ലാത്ത സമീപനത്തിന്റെ ഇരയായി മാറിയിരിക്കുന്നു, അത് അവരുടെ കൈയെഴുത്തുപ്രതിയാക്കി മാറ്റി. ഹിന്ദു മത പ്രതീകാത്മകതയെയും വികാരങ്ങളെയും നിരന്തരം ആകർഷിക്കുന്നതിലൂടെ ബിജെപിയുടെയും ആർഎസ്എസിന്റെയും ആക്രമണാത്മക ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയത്തെ ഇല്ലാതാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ആക്രമണത്തിനിരയായ മുസ്ലീം ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന സ്ഥിരമായ നിലപാട് സ്വീകരിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എഎപി നേതൃത്വം ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വിട്ടുനിന്നു. ആം ആദ്മി സർക്കാർ കൂടുതൽ കൂടുതൽ അപ്രാപ്യമായിത്തീർന്നു, തൊഴിലാളികൾ, അധ്യാപകർ, വിദ്യാർത്ഥികൾ എന്നിവരുൾപ്പെടെ വിവിധ വിഭാഗങ്ങളുടെ പരാതികൾ കേൾക്കാൻ കഴിയാതെ പോയി.

ഒടുവിൽ, ശുദ്ധവും അഴിമതിരഹിതവുമായ പാർട്ടി എന്ന എഎപിയുടെ പ്രതിച്ഛായയ്ക്ക് മങ്ങലേറ്റത് മോദി സർക്കാർ കള്ളക്കേസുകൾ കെട്ടിച്ചമച്ചതു കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ വസതിയുടെ ചെലവേറിയ നവീകരണത്തിലൂടെയാണ്. ബിജെപിയുടെ 'ശീഷ് മഹൽ' പ്രചാരണത്തിന് ഒരു വിഭാഗം വോട്ടർമാരിൽ നിന്ന് അനുരണനങ്ങൾ ലഭിച്ചു.

ഇതെല്ലാം അംഗീകരിച്ചിട്ടും, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലത്തിലെ പ്രധാന ഘടകം - മോദി സർക്കാരും ആം ആദ്മി സർക്കാരിനും അതിന്റെ നേതൃത്വത്തിനും നേരെയുള്ള ബിജെപിയുടെ ഏകപക്ഷീയമായ ആക്രമണം - ഇപ്പോഴും കുറച്ചുകാണപ്പെടുകയോ അവഗണിക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്നു. ദേശീയ തലസ്ഥാന പ്രദേശത്ത് സംഭവിച്ചത് സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിൽ അഭൂതപൂർവമാണ്.

ഭരണഘടനാ വിരുദ്ധമായ മാർഗങ്ങളിലൂടെ കേന്ദ്രം സംസ്ഥാന സർക്കാരിനെ പിടിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു. 1991-ൽ പാസാക്കിയ നിയമപ്രകാരം, ലഫ്റ്റനന്റ് ഗവർണർ വഴി പോലീസ്, ക്രമസമാധാനം, ഭൂമി എന്നിവ കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ പരിധിയിൽ കൊണ്ടുവരുന്നതിലൂടെ ഡൽഹി സർക്കാരിന് അതിന്റെ അധികാരങ്ങൾ പരിമിതപ്പെടുത്തി. എന്നാൽ 2020-ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ആം ആദ്മി പാർട്ടിയെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ കഴിയാതെ, ഡൽഹി സർക്കാരിൽ നിന്നും മന്ത്രാലയത്തിൽ നിന്നും ഭരണ സേവനങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണം എടുത്തുകളയാനുള്ള ഒരു പൈശാചിക പദ്ധതി മോദി സർക്കാർ ആരംഭിച്ചു.

ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ നിയമനത്തിനും സ്ഥലംമാറ്റത്തിനുമുള്ള അധികാരങ്ങൾ ലഫ്. ഗവർണർ പ്രയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങി. മന്ത്രിമാരെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് നിർത്തി, പകരം ലഫ്. ഗവർണറുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾക്കായി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ഉദ്യോഗസ്ഥവൃന്ദം. ഈ ഉത്തരവിനെതിരെ ഡൽഹി സർക്കാർ സുപ്രീം കോടതിയിൽ പോയി. 2023 മെയ് മാസത്തിൽ, സുപ്രീം കോടതി ലെഫ്. ഗവർണറുടെ അധികാരങ്ങൾ റദ്ദാക്കി, പൊതുക്രമം, പോലീസ്, ഭൂമി എന്നീ വകുപ്പുകൾ ഒഴികെയുള്ള ഭരണ സേവനങ്ങളിൽ ഡൽഹി സർക്കാരിന് നിയന്ത്രണമുണ്ടെന്ന് വിധിച്ചു. ഈ വിധി കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തരമന്ത്രിക്ക് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, ഉടൻ തന്നെ സേവനങ്ങൾ ലഫ്. ഗവർണറുടെ അധികാരപരിധിയിൽ നിക്ഷിപ്തമാക്കുന്ന ഒരു ഓർഡിനൻസ് കൊണ്ടു വന്നു. ഇത് പിന്നീട് ഡൽഹി എൻ.സി.ടി ഗവൺമെന്റ് ആക്ടിൽ ഭേദഗതിയായി ഉൾപ്പെടുത്തി.

ഈ കാലയളവിൽ, ഉദ്യോഗസ്ഥർ മന്ത്രിമാരെ ശ്രദ്ധിക്കാതിരുന്നതിനു പുറമേ, മന്ത്രിമാർ നൽകിയ നിർദ്ദേശങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമായി പ്രവർത്തിച്ച ഒരു കാഴ്ച അരങ്ങേറി. ലെഫ്റ്റനന്റ് ഗവർണറും മുതിർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരും മന്ത്രിമാർക്കെതിരെ കുറ്റം ചുമത്തുന്നതിൽ ഒത്താശ ചെയ്തു. ഇതിനുപുറമെ, ഒരു മുതിർന്ന മന്ത്രിയെയും ഉപമുഖ്യമന്ത്രിയെയും ഒടുവിൽ മുഖ്യമന്ത്രിയെയും അറസ്റ്റ് ചെയ്തു, അവരെയെല്ലാം ജയിലിലടച്ചു. വെള്ളം പോലുള്ള നിരവധി അവശ്യവസ്തുക്കൾ കേന്ദ്രത്തിന്റെ അധികാര കൈയേറ്റത്തിന്റെ ഇരയായി മാറി. ഉദാഹരണത്തിന്, 2024 ഫെബ്രുവരിയിൽ ഡൽഹി ജല്‍ബോർഡിനായി ഡൽഹി നിയമസഭ 3,000 കോടി രൂപ ബജറ്റ് വിഹിതത്തിൽ പാസാക്കി. ഇത് നിയമസഭ നിയമനിർമ്മാണമായി പാസാക്കിയ ബജറ്റ് വ്യവസ്ഥയായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ധനകാര്യ സെക്രട്ടറി ഈ ഫണ്ടുകൾ ജൽ ബോർഡിലേക്ക് പോകുന്നത് തടഞ്ഞു. ഈ വിഷയത്തിൽ ആശ്വാസത്തിനായി ഡൽഹി സർക്കാരിന് സുപ്രീം കോടതിയിൽ പോകേണ്ടിവന്നു.

അങ്ങനെ, ഗവൺമെന്റിന്റെ സ്തംഭനവും മുതിർന്ന സിവിൽ സർവീസുകാരുടെ അട്ടിമറിയും ആം ആദ്മി സർക്കാരിന്റെ ബാധ്യതയായി മാറി. മോദി സർക്കാർ ചെയ്ത ഈ കുറ്റകൃത്യം ഇപ്പോൾ അവർ പണമാക്കി മാറ്റി, അതേസമയം എഎപി പ്രകടനത്തിലെ പരാജയത്തിന് വില നൽകി.

ജനാധിപത്യത്തിനും ഫെഡറലിസത്തിനും നേരെയുള്ള ബിജെപിയുടെ ഹീനമായ ആക്രമണത്തെ പരാജയപ്പെടുത്താൻ എല്ലാ മതേതര പ്രതിപക്ഷ പാർട്ടികളും ഒന്നിച്ചുചേരണമെന്ന ആഹ്വാനമായിരിക്കും ഡൽഹിയിലെ ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പോരാട്ടം എന്ന് ഒരാൾ കരുതിയിരിക്കാം. ഇത് സംഭവിച്ചില്ല, ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്കും ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ ഈ പ്രചാരണം ശക്തമായി കൊണ്ടുപോകാനും കഴിഞ്ഞില്ല.

ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളിൽ കോൺഗ്രസിന്റെ നിലപാടിനെ ഇന്ത്യൻ ബ്ലോക്കിലെ മറ്റ് പാർട്ടികൾ വിമർശിക്കുന്നത് ന്യായമാണ്. എഎപിയെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നതിലും അവരുടെ നേതാവ് കെജ്‌രിവാളിനെ അഴിമതിക്കാരനായി മുദ്രകുത്തുന്നതിലും കോൺഗ്രസ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രചാരണം കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. രാഹുൽ ഗാന്ധി തന്നെയാണ് ഈ പ്രചാരണത്തിന് നേതൃത്വം നൽകിയത്. കഴിഞ്ഞ നിയമസഭാ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ 4.26 ശതമാനം മാത്രം നേടിയ കോൺഗ്രസ് പാർട്ടി നിയമസഭയിലെ 70 സീറ്റുകളിലും മത്സരിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല, അന്ന് എഎപിയുമായി ഒരു ധാരണയും ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയില്ലായിരുന്നു. എഎപിയുടെ പരാജയത്തിന് പ്രധാന കാരണം അതിൽ നിന്നുള്ള വലിയ മാറ്റമാണെങ്കിലും, എഎപി പരാജയപ്പെട്ട 13 സീറ്റുകളിൽ കോൺഗ്രസ് പരാജയത്തിന്റെ ഭൂരിപക്ഷത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ വോട്ടുകൾ നേടിയെന്നതും ഒരു വസ്തുതയാണ്. എഎപി നേതാക്കളായ കെജ്‌രിവാൾ, മനീഷ് സിസോഡിയ, സൗരഭ് ഭരദ്വാജ് എന്നിവർ കോൺഗ്രസ് നേടിയതിനേക്കാൾ കുറഞ്ഞ വോട്ടുകൾക്കാണ് പരാജയപ്പെട്ടത്.

മതേതര-ജനാധിപത്യ പ്രതിപക്ഷത്തിന് ഫലം നിരാശാജനകമാണെങ്കിലും, ഏകദേശം 44 ശതമാനം വോട്ടർമാർ ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്ക് വോട്ട് ചെയ്തു എന്നതാണ് വസ്തുത, അവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ദരിദ്ര വിഭാഗങ്ങളും സ്ത്രീകളുമാണ്.

Kerala among highest spenders on higher education per youth, says NITI Aayog report

Kerala among highest spenders on higher education per youth, says NITI Aayog report

It acknowledges the State’s Gross Enrolment Ratio of 41.3%, well above the national average of 28.4%. The policy document on Expanding Quality Higher Education through States and State Public Universities also lauds State’s digital-learning initiatives, including Let’s Go Digital

Sarath Babu George

 

THIRUVANANTHAPURAM

Kerala continues to be among the highest spenders on higher education per youth, according to a recent NITI Aayog report on the state of higher education in India. The State’s innovative digital-learning initiatives have been singled out as the report’s sole ‘State good practice.’

The policy document on Expanding Quality Higher Education through States and State Public Universities highlights a concerning trend on education funding.

Despite the 14th Finance Commission’s recommendation to increase tax devolution to States from 32% to 42%, this rise has not led to a corresponding increase in education spending. Moreover, the report points to a decline in both the growth of expenditure on higher education and the share of education spending by States between 2005-06 and 2019-20.

However, the report notes a positive trend in the average spending on higher education per youth, which rose from ₹2,174 to ₹4,921 during the period. It cites a 2022 report by the National Institute of Public Finance and Policy, which notes that Telangana and Kerala spent the highest amounts on higher education per youth in the 18 to 23 age group, followed by other South Indian States, including Andhra Pradesh and Tamil Nadu.

In terms of overall investment, Kerala allocates 3.46% of its Gross State Domestic Product to education, with 0.53% specifically directed towards higher education.

The NITI Aayog report also acknowledges Kerala’s impressive Gross Enrolment Ratio (GER) of 41.3%, well above the national average of 28.4%. Tamil Nadu leads with a GER of 47%. The report also emphasises that increasing the number of universities alone does not guarantee higher student enrolment, thereby highlighting the importance of utilising existing resources effectively.

Gender parity

Besides, Kerala has the highest Gender Parity Index (GPI) in the country—1.44, which, the report stated, reflects a strong gender balance with more female students than male. The national GPI stood at 1.01. States such as Kerala, Chhattisgarh and Himachal Pradesh have higher female enrolment rates than males, serving as “models of success for greater access to higher education for women.”

Digital learning

Kerala’s Let’s Go Digital initiative, launched in 2021, has been highly praised. The project, a collaboration between the Kerala State Higher Education Council and Digital University Kerala, focussed on training in model-based development and content creation.

Other successful projects such as the Digicol initiative, which developed customised syllabi to promote a tech-driven pedagogical approach, have also been recognised for their contribution to transforming education in the State.

Check this out: Kerala among highest spenders on higher education per youth, says NITI Aayog rep...

https://epaper.thehindu.com/ccidist-ws/th/th_kochi/issues/120299/OPS/GB7E0K1RF.1+G3KE0LDU3.1.html

A Budget of Great Cynicism

February 09, 2025

A Budget of Great Cynicism

Prabhat Patnaik

NO budget in post-independence India had been as openly cynical about the lives of the vast masses of the working people as the one presented on February 1, 2025. All pundits, from the finance minister downwards, agree that the strategy of the budget is to stimulate the economy by boosting middle class consumption through tax-cuts. Such a strategy however would make perfect sense only if the consumption increase of the middle class on account of the tax-cuts was not going to be offset through expenditure cuts elsewhere in the economy, for in such a case the rise in middle class consumption would raise the level of aggregate demand and hence stimulate the economy. But the resources foregone through such tax cuts are to be made up according to the budget by cutting back on government spending: the total expenditure by the central government is supposed to rise by only 7.4 per cent in nominal terms over 2024-25 (RE), which means barely any increase in real terms, and an actual fall as percentage of the country’s GDP.

The bulk of this fall in government expenditure is on items like food subsidy (nominal rise of only 3 per cent over 2024-25 RE, but an absolute fall compared to the 2023-24 actual), MGNREGS (absolute stagnation at Rs 86,000 crores compared to 2024-25 RE but a fall compared to the 2023-24 actual of Rs 89,154 crores). Since wage payment arrears of Rs 6,950 crores under MGNREGS were outstanding on January 25, the actual provision under the scheme is even smaller.

In fact taking the social sector as a whole, there has been a reduction in allocations for it. The allocation for the Ministry of Health and Family Welfare in 2025-26 is expected to be higher than the allocation in 2024-25 (BE) by about 9.5 per cent in nominal terms, which means a fall as a percentage of GDP. The school education budget sees a rise in nominal allocation from Rs 73,000 crores (BE) last year to Rs 78,600 crores this year, which means again a fall in the percentage of GDP going to school education. Exactly the same can be said about a host of other schemes like Saksham Anganwadi and Poshan-2 (nominal increase of 3.6 per cent over last year’s BE), and PM-Poshan (absolute nominal stagnation compared to last year’s BE).

Now, squeezing the social sector, cutting down on food subsidy, on MGNREGS and on other similar heads, to finance tax cuts to the salariat, also amounts to a redistribution of purchasing power from the vast numbers of the poor and working people who get some benefit out of such schemes, to a segment of the middle class. The 2025-26 budget not only does not provide any stimulus to the economy as a whole but also gives concessions to the salariat at the expense inter alia of the working poor. It redistributes purchasing power from the working poor to the salariat without touching the rich, while keeping the fiscal deficit more or less unchanged to appease globalised finance. This is not to say that the salariat should not be provided fiscal support in the face of the inflationary upsurge taking place in the economy; the point is that such support must not come at the expense of the working poor, unlike the strategy entailed in the 2025-26 budget.

This strategy, however, while not overcoming the sluggishness of the economy, has three features which make it attractive for the NDA government. First, squeezing the working poor reduces the demand for a variety of goods that are produced essentially in the petty production sector, while handing over purchasing power to the salariat and the middle class in general is likely to raise demand for goods that are produced in the organised sector, essentially by monopoly capital; this strategy therefore caters to the interests of monopoly capital by promoting what Marx had called a process of “centralisation of capital”, whereby large capital grows at the expense of small capital. Since the Indian polity today is characterised by the hegemony of a corporate-Hindutva alliance, the NDA government is catering to the interests of the corporate pillar of its support through this budget.

 Secondly, since the fall in demand, and hence in output, in the unorganised sector is not properly counted in our official statistics anyway, and indeed not counted at all in the short-run while arriving at various quick and preliminary estimates of GDP, where the statistical practice has been to attribute the findings from the corporate sector to the economy as a whole, this strategy will show better numbers for the economy. Good corporate result, given the quirks of our statistical system in other words, would show itself also as a good overall result, so that the government, while keeping its corporate backers happy, can preen itself on having turned the economy around. For a government fixated on its image, this is what counts above all.

Third, while tax concessions to the middle class are clear and obvious, the other side of such concessions, namely, who gets squeezed by the burden of such concessions remains opaque. The government therefore thinks it can garner significant support from the beneficiaries of such tax concessions without necessarily alienating support among the working poor, whose distress appears to have so many root causes that the fiscal strategy can be easily made to escape blame; besides,the Hindutva plank is always there to fall back upon in case there is any erosion of support among the working poor for the NDA government as a fall-out of its fiscal strategy.

It may be thought that we are attributing too much forethought to the government by calling what underlies the 2025-26 budget a “strategy”. But the adulatory references to the middle class that are being repeatedly made of late by the NDA government are quite striking. President Murmu’s speech at the beginning of the current budget session, a speech traditionally meant to express the government’s point of view on several contemporary issues, referred to the middle class in glowing terms. The finance minister has repeatedly lauded the middle class and its potential for reviving the economy. All this suggests that the budgetary stance is not the outcome of some accidental hotch-potch of policies but is part of a “strategy”, a strategy of creating a division between the working people and the middle class so that the hegemony of the corporate-Hindutva alliance garners some additional support. At the same time, this “strategy” keeps international finance capital happy by sticking to neoliberal orthodoxy: neither are the rich taxed nor is the fiscal deficit increased as a percentage of the GDP.

This is where the cynicism comes in: the government is willing to sacrifice the interests of the working poor in order to increase its support within the middle class; it is willing to hurt the working poor in order to claim better numbers for itself. This of course is something that happens as a matter of routine in a capitalist society; but in India it is a new phenomenon. Ruling political formations in India always claim that whatever they are doing is for the good of the working poor. Now, we actually have a government that openly prioritises the middle class and punishes the working poor while doing so.

Other than this “strategic innovation”, the 2025-26 budget follows the usual beaten track of past neoliberal budgets: a total ignoring of the demands of the peasantry for an appropriate price in keeping with the recommendations of the Swaminathan Commission; further extending the red carpet for foreign companies by opening up the insurance sector to companies with 100 per cent foreign ownership; and homilies to domestic monopoly capital to show “animal spirits” and undertake larger productive investment (even though the Economic Survey had clearly attributed the lack of investment to sluggish demand for consumption goods owing to an increasingly unequal distribution of income arising from a stagnation of wages while the share of profits has soared).

The utter futility of such blandishments to foreign investors, which, the government may have hoped, would halt the collapse of the rupee by attracting foreign finance, has been exposed within a mere two days of the budget. Not only was the fall of the rupee not halted, but it had a precipitous fall on February 3 which carried it below Rs 87 to a dollar. The moral of the story is that cynically manipulating one group of people against another, even if it helps the government in its image-building exercise, does not resolve any economic crisis

How the Ramayan TV show helped shape a singular nationwideHindu identity

Extent of impact: A family watches Ramayan after it was revived during the pandemic in Jammu, in 2020. AP

In a way, the mass dissemination of a standardised story of Ram couldn’t have come at a better time for the advocates of Hindutva, as it helped prime a diverse Hindu population brought up on regional variations of the epic, for the unitary ideology of the Ram Janmabhoomi movement

G. Sampath

Ahmed, Resuf, Paul Brimble, Akhila Kovvuri, Alessandro Saia, Dean Yang. 2025. ‘Ancient Epics in the Television Age: Mass media, Identity, and the Rise of Hindu Nationalism in India.’ National Bureau of Economic Research, Cambridge, MA. Working Paper 33417.

The broadcast of the Ramayan television series happened at a pivotal moment in India’s media and cultural history. It aired from January 1987 to July 1988. This was a time when television signal reception was expanding but still limited. So for a substantial mass of the population, their very first exposure to this novel medium was the televised adaptation of the ancient Hindu epic. Combined with a gigantic viewership and the religious dimension, it caused the serial to have an outsized impact on its audiences.

Exploiting this aspect — the “geographical and over-time variation in television signal strength” — to identify “the causal effects of exposure to the Ramayan TV show, the authors of this paper pose the question: “Can exposure to religious narratives through mass media shape cultural identities and, in turn, influence political landscapes?”

There already exists a body of research that says ‘yes’. For instance, it is not a matter of debate that the Ramayan broadcast aided the rise of Hindu nationalism. It did. This study, by “examining the long-term effects of the Ramayan broadcast on cultural, social, and political outcomes,” seeks to bridge the “several interconnected strands” of this literature. Its unique methodology hinges on leveraging variations in TV signal strength across India to track how “exposure” to the Ramayan serial “affected cultural norms, communal relations, and voting behaviour in the years that followed.”

How the show affected cultural behaviour

The paper offers three key findings. First, areas with “higher Ramayan exposure (higher TV signal strength in 1987) experienced significant changes in cultural practices indicating a strengthening of religious identity.” This study tracked two cultural practices — naming of new-borns, and diet in lower-caste households — and both revealed significant changes. “Hindu parents became more likely to give their newborn sons common Hindu names, and lower-caste households showed increased adherence to orthodox Hindu dietary practices (a substantial increase in vegetarianism).”

Secondly, areas with higher exposure to Ramayan witnessed a “short-term” increase in Hindu-Muslim communal violence through 1992.

And finally, the study found a “long-term” effect (through to 2000) on electoral outcomes, with the Hindu nationalist BJP gaining an increase in its probability of winning assembly elections in areas that had higher Ramayan exposure.

In this context, one question automatically comes up: how do we know if the effects attributed to Ramayan exposure are not also an outcome of the Ram Janmabhoomi movement, which was gaining steam around the same time? The authors isolate the ‘Ramayan effect’ using a control variable “measuring proximity to the travelling mobilisation rallies known as the Ram Rath Yatra (held in 1990)”. By doing so, they found that the “estimated effects of exposure to Ramayan starting in 1987 do not appear to be confounded by exposure to the Ram Rath Yatra, the key event in advancing the Ram Janmabhoomi movement.”

Consolidating a singular identity

Pointing out that prior to Ramayan’s introduction, there had never been a TV show in India with a religious theme, the paper notes that the Ramayan series “represented a step-function in religious TV content”. To document this quantitatively, the authors “collected data on all 176 television serials broadcast on Indian public networks since 1980”. There were zero religious shows prior to 1987. This was another factor that amplified Ramayan’s unique impact, given that its viewership, too, was “unprecedented in India”, with an estimated 80 million people tuning in to watch each episode.

At its peak, over 100 million viewers were watching Ramayan simultaneously at a time when there were only 30 million television sets in India. This is explained by the phenomenon of “community viewing” wherein people gathered in “large groups around a single television set, often in public spaces or at homes of neighbours who owned TVs”. As a result, “for the first time, all Hindus across the country saw and at the same time listened to the same thing”. The serial “introduced a congregational imperative into Hinduism” and “provided a unifying narrative that transcended local differences”.

In a way, the mass dissemination of a standardised story of Ram, an avatar of the Hindu god Vishnu, couldn’t have come at a better time for the advocates of Hindutva, as it helped prime a diverse Hindu population brought up on regional and linguistic variations of the epic, for the unitary ideology of the Ram Janmabhoomi movement. Interestingly, as the paper underscores, the political impact of the series was likely unintended by the government. “At the time of the broadcast, the national government was led by the Congress party and not the BJP” and the “primary motivation for airing Ramayan was to increase advertising revenue for the state-owned television network.” In fact, the show’s creator Ramanand Sagar had to contend with much scepticism from officials and lobby extensively to get the show approved for broadcast.

Based on their findings, which revealed a strengthening of Hindu religious identity as indicated by shifts to popular Hindu names for new-borns, switching to vegetarianism, and changes in long-term political preferences, the authors contend that “the content of mass media can have far-reaching consequences beyond mere entertainment, potentially shaping the cultural and political landscape of a nation for years to come.”

This empirical study is an important intervention at a time when the Indian media landscape, especially news television, is marked by the perverse phenomenon of polarising communal rhetoric beamed out to millions on a daily basis. It also opens up avenues for future inquiry.

For instance, given the rising trend of majoritarian propaganda films coming from Bollywood, how does a certain “narrative structure, character portrayal, and symbolic imagery activate particular social identities?” And how does the mode of consumption — viewing such content as a “communal experience” in a cinema hall or multiplex versus individually — affect its impact on beliefs and group identity? Such investigations could illuminate the mechanisms through which sustained media exposure to particular kinds of cultural and religious content shapes personal identity and political alignments.

As the paper concludes, “The story of the Ramayan broadcast serves as a powerful reminder of the responsibility that comes with the power to shape narratives and, by extension, the cultural and political future of a nation.”

https://epaper.thehindu.com/ccidist-ws/th/th_international/issues/119502/OPS/G1VDVLDQK.1+GKUDVP392.1.html

ദാരിദ്ര്യത്തിൻ്റെ സൂചകങ്ങൾ .കേരളാ സാമ്പത്തിക അവലോകനം.2024 കേരളാ സംസ്ഥാന ആസൂത്രണ കമ്മീഷൻ

2022 ലെ ലോകബാങ്ക് റിപ്പോർട്ട് പോവർട്ടി ആൻഡ് ഷെയെർഡ് പ്രോസ്പിരിറ്റി കറക്റ്റിംഗ് കോഴ്‌സ് പ്രകാരം, 2020 ൽ മാത്രം, ലോകമെമ്പാടുമുള്ള അതി ദാരിദ്ര്യരേഖയ്ക്ക് താഴെയുള്ളവരുടെ എണ്ണം 70 ദശലക്ഷത്തിലധികം വർദ്ധിച്ചു, അതിൽ 56 ദശലക്ഷവും ഇന്ത്യയിലാണ്. ഇന്ത്യയിലെ ദാരിദ്ര്യം 1973-74 ലെ 54.9 ശതമാനത്തിൽ നിന്ന് 2011-12 ൽ 29.5 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞു (ആസൂത്രണ കമ്മീഷൻ 2014, കേന്ദ്ര സർകാർ.) 2009-ലെ ടെൻഡുൽക്കർ കമ്മിറ്റിയുടെ കണക്ക് പ്രകാരമാണ് കേന്ദ്ര സർകാർ നിലവിലുള്ള ഔദ്യോഗിക ദാരിദ്ര്യ പരിധി നിജപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്. ഇതനുസരിച്ച്, നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ പ്രതിദിന വരുമാനം 33 രൂപയിൽ താഴെയുള്ള വ്യക്തിയോ, ഗ്രാമങ്ങളിൽ പ്രതിദിനം 27 രൂപയോ അതിൽ കുറവോ വരുമാനമുള്ള വ്യക്തിയോ ദരിദ്രനായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. പർച്ചേസിംഗ് പവർ പാരിറ്റി നിരക്കുകൾക്കായി ക്രമീകരിച്ചാൽ, ഇത് ലോകബാങ്കിൻ്റെ അതിദാരിദ്ര്യം നിർണ്ണയിക്കുന്ന അളവായ ഒരാൾക്ക് പ്രതിദിനം $2.15 (മുമ്പ് $1.90) എന്നതിന് അടുത്ത് വരുന്നു.

എന്നിരുന്നാലും, ഇന്ത്യയെപ്പോലെ വളർച്ച കൈവരിക്കുന്ന സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ സംബന്ധിച്ചിട ത്തോളം ടെൻഡുൽക്കർ കമ്മിറ്റിയുടെ നിരക്കുകൾ വളരെ കുറവാണെന്നതിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ എസ്റ്റിമേഷൻ രീതി പുനഃപരിശോധിക്കാൻ ഡോ സി രംഗരാജന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ സർക്കാർ ഒരു വിദഗ്‌ധ സംഘത്തിന് രൂപം നൽകി. തുടർന്ന്, 2014-ൽ രംഗരാജൻ കമ്മിറ്റി, നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ പ്രതിദിനം 47 രൂപയായും ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ പ്രതിദിനം 33 രൂപയായും പ്രതിദിന പരിധി ഉയർത്താൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. എന്നാൽ ഇത് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടില്ല, ആയതിനാൽ 2009-ൽ ടെൻഡുൽക്കർ കമ്മിറ്റി നിർദേശിച്ച ദാരിദ്ര്യരേഖ തുടർന്നും ഉപയോഗിക്കുന്നു. തുടർന്നുള്ള ദശാബ്ദത്തിലെ ഡാറ്റയുടെ അഭാവം (2017-18 എൻഎസ്എസ് റൗണ്ട് ഡാറ്റാ ഗുണനിലവാരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആശങ്കകൾ കാരണം ഗവൺമെൻ്റ് പുറത്തിറക്കിയില്ല) രാജ്യത്തെ ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ തോത് സംബന്ധിച്ച്, പ്രത്യേകിച്ച് -

ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ദാരിദ്ര്യത്തിന്മേൽ കോവിഡ് -19 പാൻഡെമിക്ക് വരുത്തിയ വലിയ ആഘാതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, ഉയർത്തിയിരുന്നു. ഗുരുതരമായ ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തിയിരുന്നു

സ്റ്റാറ്റിസ്റ്റിക്സ് ആൻ്റ് പ്രോഗ്രാം ഇംപ്ലിമെന്റെഷൻ മന്ത്രാലയം (MoSPI) 2022-23 ലെ ഗാർഹിക ഉപഭോഗ ചെലവ് സർവ്വേ (HCES) പുറത്തിറക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഈ കണക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, കഴിഞ്ഞ - സർവ്വേയ്ക്ക് ശേഷം നഗര-ഗ്രാമീണ കുടുംബങ്ങളുടെ വരുമാന നിലവാരം ഉയർന്നിട്ടുണ്ടെന്നും ഗ്രാമീണ കുടുംബങ്ങളുടെ ചെലവുകളിൽ കുത്തനെയുള്ള വർദ്ധനവുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്നുമാണ്. സമ്പന്നരും ദരിദ്രരും തമ്മിലുള്ള അന്തരം വർദ്ധിക്കുന്നതായും ഡാറ്റ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. HCES ഡാറ്റ അനുസരിച്ച്, നഗരങ്ങളിലേയും ഗ്രാമങ്ങളിലേയും കുടുംബങ്ങളുടെ ശരാശരി പ്രതിശീർഷ ഉപഭോഗച്ചെലവ് (MPCE) 11 വർഷത്തിനുള്ളിൽ ഇരട്ടിയായി. ഗ്രാമീണ കുടുംബങ്ങൾക്കുള്ള എംപിസിഇ (വിവിധ സാമൂഹിക ക്ഷേമ പരിപാടികളിലൂടെ സൗജന്യമായി ലഭിച്ച വസ്തുക്കളുടെ കണക്കാക്കിയ മൂല്യങ്ങൾ പരിഗണിക്കാതെ) 2011-12 ലെ 1,430 ൽ നിന്ന് 2022-23 ൽ 3,773 രൂപയായി ഉയർന്നു. അതുപോലെ, നഗരങ്ങളിലെ കുടുംബങ്ങൾക്കുള്ള - എംപിസിഇ മുൻ റൗണ്ടിലെ 2,630 രൂപയിൽ നിന്ന് • 2022-23ൽ 6,459 രൂപയായി ഉയർന്നു. ഏറ്റവും പുതിയ ഉപഭോഗച്ചെലവ് കുടുംബങ്ങളുടെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചെലവ് പാറ്റേണുകളെ കൂടുതൽ സ്ഥിരീകരിക്കുന്നു. നിലവിലുള്ള തീവ്ര ദാരിദ്ര്യ നിരക്കിൽ നിന്ന് (ഒരാൾക്ക് പ്രതിദിനം 2.15 ഡോളർ) കുറഞ്ഞ മദ്ധ്യ ദാരിദ്ര്യ വരുമാനമായ 3.65 ഡോളർ എന്ന ദാരിദ്ര്യ നിരക്കിലേക്ക് മാറേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു by

സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ പ്രതിശീർഷ ഉപഭോഗ ചെലവ് (എംപിസിഇ) ഉള്ളതും( 5,924), നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ നാലാമത്തെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഉപഭോഗ ചെലവുമുള്ള (₹ 7,078) സംസ്ഥാനം - കേരളമാണ്. ശരാശരി എംപിസിഇയിൽ നഗര-ഗ്രാമ വ്യത്യാസം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞതും കേരളത്തിലാണ് ((19 ശതമാനം). ഗ്രാമപ്രദേശങ്ങളിൽ, മൊത്തം ഉപഭോഗച്ചെലവിൽ ഭക്ഷണത്തിൻ്റെ പങ്ക് ഏറ്റവും കുറവ് കേരളത്തിലാണ് (36 ശതമാനം). നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ, കേരളം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ രണ്ടാമത്തെ സംസ്ഥാനമായി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇത് ഭക്ഷണം ഒരു പ്രാഥമിക ചെലവിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന ഇനമല്ലെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 2022-23 ലെ മൊത്തം ഭക്ഷ്യേതര ചെലവിൽ ഭക്ഷ്യേതര - ഇനങ്ങളുടെ ചെലവിൻ്റെ വിഹിതം കൂടുതലും ഗതാഗതത്തിനും സ്ഥിരതയുള്ള കേടാകാത്ത സാധനങ്ങൾക്കുമാണ് ചെലവഴിക്കുന്നത്.

കേരളത്തിലെ ദാരിദ്ര്യം

ദാരിദ്ര്യവും അനുബന്ധ പ്രശ്നങ്ങളും പരിഹരിക്കുന്നതിൽ രാജ്യത്തെ മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു വികസന പാതയാണ് കേരളം പിന്തുടർന്ന് പോരുന്നത്. ഭൂപരിഷ്ക്കരണം, എല്ലാവർക്കും വിദ്യാഭ്യാസ ആരോഗ്യ സംരക്ഷണം, അധികാര വികേന്ദ്രീകരണം, വിപുലമായ സാമൂഹിക സുരക്ഷാ പദ്ധതികൾ, പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായം, കുടുംബശ്രീ പോലുള്ള സ്ത്രീ ശാക്തീകരണ പരിപാടികൾ, തുടങ്ങിയ വിവിധ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഭാഗമായി ഗ്രാമ-നഗര ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ തോത് കുറയ്ക്കുന്നതിൽ വലിയ പങ്കാണ് വഹിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഔദ്യോഗിക കണക്കുകൾ പ്രകാരം കഴിഞ്ഞ 40 വർഷത്തിനിടയിൽ കേരളത്തിലെ കേവല ദാരിദ്ര്യ നിരക്ക് ഗണ്യമായി കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. കേരളത്തിലെ ദാരിദ്ര്യം 1973-74-ലെ 59.79 ശതമാനത്തിൽ നിന്ന് 2011-12-ൽ 11.3 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞു, അതേസമയം അഖിലേന്ത്യാ തലത്തിലുള്ള കണക്കുകൾ സൂചപ്പിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയിൽ ദാരിദ്ര്യത്തിൽ താരതമ്യേന കുറഞ്ഞ ഇടിവാണ് ഉണ്ടായത് എന്നാണ്.

നീതി ആയോഗിൻ്റെ പ്രഥമ ബഹുമുഖ ദാരിദ്ര്യ സൂചക (എംപിഐ) റിപ്പോർട്ട് (2021) പ്രകാരം, ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും കുറവ് ദാരിദ്ര്യമുളള സംസ്ഥാനമായി കേരളം മാറിയിട്ടുണ്ട് . കേരളത്തിന് (0.71 ശതമാനം), പിന്നിലായി ഗോവ (3.76 ശതമാനം), സിക്കിം (3.82 ശതമാനം), തമിഴ് നാട് (4.89 ശതമാനം) പഞ്ചാബ് (5.59ശതമാനം) എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളാണ്. കുട്ടികളുടേയും കൗമാരക്കാരുടേയും മരണനിരക്ക് (0.19 ശതമാനം), മാതൃ ആരോഗ്യം (1.73 ശതമാനം), സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം (1.78 ശതമാനം), സ്കൂൾ ഹാജർ നില (0.3 ശതമാനം), ശൂചിത്വം (1.86 ശതമാനം) തുടങ്ങി ദാരിദ്ര്യത്തിനെ നിർവചിക്കുന്ന ഒട്ടുമിക്ക മാനദണ്ഡങ്ങളിലും കേരളം കുറഞ്ഞ നിരക്കാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുളളത്. പോഷകാഹാരം, പാചക ഇന്ധനം, ശുചിത്വം, കുടിവെളളം, വൈദ്യുതി,

ഭവനം, ആസ്തികൾ, ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുകൾ എന്നീ മാനദണ്ഡങ്ങളിൽ വളരെക്കുറച്ച് കുടുംബങ്ങൾ മാത്രമേ ഇല്ലായ്മ നേരിടുന്നുള്ളു. ജില്ലകളിൽ ഒരു അതിദരിദ്ര കുടുംബം പോലുമില്ലാതെ കോട്ടയം മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു(0 ശതമാനം). 3.48 ശതമാനമുള്ള വയനാടാണ് ബഹുമുഖ ദാരിദ്ര്യത്തിൽ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ശതമാനം കാണിക്കുന്നത്.

ഇപ്പോൾ, നീതി ആയോഗിൻ്റെ 2023ലെ (നാഷണൽ മൾട്ടി-ഡൈമൻഷണൽ പോവർട്ടി ഇൻഡക്സ്-എ പ്രോഗ്രസീവ് റിവ്യൂ ഏറ്റവും പുതിയ റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം, 2015-16 മുതൽ 2019-21 വരെ കേരളത്തിലെ ബഹുമുഖ ദരിദ്രരുടെ എണ്ണം 0.71 ശതമാനത്തിൽ നിന്ന് 0.55 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞു. ദരിദ്രരുടെ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ ഉന്നമനത്തിനായുള്ള സംസ്ഥാനത്തിൻ്റെ അചഞ്ചലമായ പ്രതിബദ്ധത സംസ്ഥാനത്തെ കുറഞ്ഞ എംപിഐ സൂചികയിൽ പ്രകടമാണ്.

ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ ശരാശരി കണക്കുകൾ നോക്കിയാൽ കേരളം മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ഏറെ മുന്നോട്ട് പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും സംസ്ഥാനത്തെ ഒറ്റപ്പെട്ട ഭാഗങ്ങളിൽ ദാരിദ്ര്യം അനുഭവിക്കുന്നവർ ഇപ്പോഴും കാണപ്പെടുന്നുണ്ട്. സംസ്ഥാനത്തെ പട്ടികജാതി, പട്ടികവർഗ്ഗം മത്സ്യതൊഴിലാളികൾ, മൺപാത്രതൊഴിലാളികൾ കരകൗശലത്തൊഴി ലാളികൾ തുടങ്ങിയ പാർശ്വവത്കരിക്കപ്പെട്ട സാമൂഹ്യ വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിലും ദാരിദ്ര്യം കാണുന്നുണ്ട്. സർക്കാർ പല പദ്ധതികളിലൂടെ ഈ പ്രശ്നനങ്ങളെ നേരിടുന്നുണ്ട്. സംസ്ഥാന പ്രാദേശിക സർക്കാർ പദ്ധതികളിൽ പുതിയ ഉപജീവന പദ്ധതികൾ രൂപകല്പനചെയ്ത് ഇവർക്കിടയിൽ നടപ്പിലാക്കുന്നതു വഴി മാത്രമേ ദാരിദ്ര്യം കുറയ്ക്കുവാൻ സാധിക്കുകയുള്ളു വസ്തുതയിലേക്കാണ് ഇതെല്ലാം വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്. പട്ടികജാതി, പട്ടികവർഗ്ഗ, ഫിഷറീസ് വകുപ്പുകൾ ഒട്ടനവധി ദാരിദ്ര്യ നിർമ്മാർജ്ജന/

ഉപജീവനമാർഗ്ഗ പദ്ധതികൾ ഈ വിഭാഗങ്ങളുടെ ഉന്നമനത്തിനായി നടപ്പിലാക്കി വരുന്നുണ്ട്. തദ്ദേശ സ്ഥാപനങ്ങളുടേയും ഇടപെടലുകൾ വിവിധ വകുപ്പുകളുടെയും വഴി ദാരിദ്ര്യനിർമ്മാർജ്ജനം സാധ്യമാക്കുന്നതിനായി സർക്കാർ ഒരു സമഗ്ര പരിപാടിക്ക് രൂപം നൽകിയിട്ടുണ്ട്.

അതിദാരിദ്ര്യ നിർമാർജ്ജന പരിപാടി

അതിദാരിദ്ര്യം തുടച്ചുനീക്കുക എന്ന യജ്ഞത്തിന്റെ ഭാഗമായി സംസ്ഥാനത്ത് അതിദാരിദ്ര്യ സർവ്വേയ്ക്ക് തുടക്കമിടുകയുണ്ടായി. ഭക്ഷണം, വരുമാനം, ആരോഗ്യം, പാർപ്പിടം എന്നീ 4 ഘടകങ്ങളിലെ ഇല്ലായ്മയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയായിരുന്നു അതിദാരിദ്ര നിർണ്ണയ പ്രക്രിയ. സർവ്വേ നടത്തുന്നതിനുള്ള നോഡൽ വകുപ്പ് ഗ്രാമവികസന കമ്മീഷണറേറ്റായിരുന്നു. ആശ്രയ പദ്ധതിക്കു കീഴിൽ വരാത്ത കുടുംബങ്ങളെയാണ് സർവെയുടെ ഭാഗമാക്കിയത് (അഗതികളെ കണ്ടെത്താനുള്ള സംസ്ഥാന പദ്ധതിയാണ് ആശ്രയ പദ്ധതി. നിലവിൽ 1.57 ലക്ഷം ഗുണഭോക്താക്കളാണ് ഈ പദ്ധതിയിൽ ഉള്ളത്)

വാർഡുകൾ/ഡിവിഷനുകളിൽ നിന്നും പങ്കാളിത്ത നാമനിർദേശം വഴി കണ്ടെത്തിയ 1,18,309 കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്നും പ്രാദേശിക സർക്കാർ തലത്തിലെ സബ്കമ്മറ്റികൾ പരിശോധിച്ച് 87,158 പേരെ ഷോർട്ട് ലിസ്റ്റ് ചെയ്യുകയുണ്ടായി. പ്രസ്തുത വിവരങ്ങൾ എം.ഐ.എസിൽ രേഖപ്പെടുത്തുകയും 87,158 കുടുംബങ്ങളെ ഇതിനായി രൂപകൽപ്പന ചെയ്തിട്ടുളള മൊബൈൽ അപ്പിൻ്റെ സഹായത്തോടെ ഇന്റർവ്യൂ ചെയ്യുകയും 20 ശതമാനം സാമ്പിളുകൾ സൂപ്പർ ചെക്കിംഗിന് വിധേയമാക്കുകയും അതിൽനിന്നും 73,747 കുടുംബങ്ങളുടെ മുൻഗണനാ പട്ടിക തയ്യാറാക്കുകയും ചെയ്യുകയുണ്ടായി. ഈ മുൻഗണന പട്ടിക, ഗ്രാമസഭകൾ ' പരിശോധിക്കുകയും അർഹതയില്ലാത്ത കുടുംബങ്ങളെ ഒഴിവാക്കി 64006 കുടുംബങ്ങളുടെ (1,03,009 വ്യക്തികൾ) അന്തിമ പട്ടിക തയ്യാറാക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. അതിദാരിദ്ര സർവ്വേ വഴി കണ്ടെത്തിയ 64006 കുടുംബങ്ങളിൽ 75 ശതമാനം പൊതുവിഭാഗത്തിലും, 20 ശതമാനം പട്ടികജാതി വിഭാഗത്തിലും, 5 ശതമാനം പട്ടികവർഗ്ഗ വിഭാഗത്തിലും ഉൾപ്പെടുന്നവരാണ്. ഏത് വിഭാഗത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു എന്നറിയാത്ത വളരെ ചെറിയ ശതമാനം കുടുംബങ്ങളും ഇതിൽ ഉൾപ്പടുന്നുണ്ട്.

സർവ്വേ പ്രകാരം 81 ശതമാനം അതിദരിദ്രർ ഗ്രാമ പഞ്ചായത്തുകളിലും, 15 ശതമാനം മുൻസിപ്പാലിറ്റികളിലും, 4 ശതമാനം കോർപ്പറേഷനുകളിലും വസിക്കുന്നു. ഗ്രാമ മേഖലകളിലെ ദാരിദ്ര്യത്തിൻ്റെ കേന്ദ്രീകരണത്തെയാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ജില്ല തിരിച്ച് വിശകലനം ചെയ്യുമ്പോൾ 8553 ദാരിദ്ര്യ കുടുംബങ്ങളുളള മലപ്പുറം ജില്ലയാണ് പട്ടികയിൽ ഒന്നാം സ്ഥാനത്ത് (13.4

ശതമാനം). തൊട്ടുപിന്നാലെ തിരുവനന്തപുരം ജില്ലയാണ് (11.4 ശതമാനം). സംസ്ഥാനത്ത് ഏറ്റവും കുറവ് ദരിദ്രർ വസിക്കുന്നത് കോട്ടയം ജില്ലയിലാണ് (1071 കുടുംബങ്ങൾ).

നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ, ഭക്ഷണം, ആരോഗ്യം, വരുമാനം, പാർപ്പിടം എന്നീ നാല് പ്രധാന ക്ലേശ ഘടകങ്ങൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് ഇപിഐപി സർവ്വേ വഴി സംസ്ഥാനത്തെ അതി ദരിദ്രരെ കണ്ടെത്തിയത്. കണ്ടെത്തിയ മൊത്തം കുടുംബങ്ങളിൽ 58,273 കുടുംബങ്ങൾക്ക് വരുമാനക്കുറവും 40,917 കുടുംബങ്ങൾക്ക് ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങളും 34,523 കുടുംബങ്ങൾക്ക് ഭക്ഷണക്കുറവും, 15,091 പേർക്ക് പാർപ്പിടവും ഇല്ലായിരുന്നു. ഒരു കുടുംബത്തിൽ തന്നെ ഒന്നിലധികം ക്ലേശ ഘടകങ്ങളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം ഉണ്ടാകുമെന്നതും പ്രത്യേകമായി ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട ഒന്നാണ്.

ഈ പരിപാടിയുടെ അടുത്ത ഘട്ടം, വ്യത്യസ്ത തരത്തിലുള്ള ക്ലേശങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ ഇടപെടലുകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു അതിദാരിദ്ര്യ ഉപപദ്ധതി തയ്യാറാക്കുക എന്നതായിരുന്നു. സംസ്ഥാന ദാരിദ്ര്യ നിർമ്മാർജന മിഷൻ്റെ പിന്തുണയോടെ തദ്ദേശഭരണസ്ഥാപനങ്ങൾ പരിപാടി നടപ്പിലാക്കുകയും നിരീക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യും. ഓരോ തദ്ദേശ സ്ഥാപനവും കുടുംബശ്രീയുടെ സഹായത്തോടെ അതിദാരിദ്ര്യ ഉപപദ്ധതി വികസിപ്പിക്കും. ഓരോ ഉപപദ്ധതിയും ദാരിദ്ര്യ ഘടകങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രോജക്ടുകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന മൈക്രോ പ്ലാനുകളുടെ ഒരു സമാഹാരമയിരിക്കും. നിലവിലുള്ള മാർഗ്ഗനിർദേശങ്ങൾ അനുസരിച്ച് പദ്ധതികൾ സൂക്ഷ്മ‌മായി പരിശോധിച്ച് ജില്ലാ ആസൂത്രണ സമിതി അംഗീകാരം നൽകും. മൈക്രോ-പ്ലാനിൽ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നിരവധി ഇടപെടലുകൾ வேவ അടിസ്ഥാനമാക്കി തദ്ദേശഭരണസ്ഥാപന തലത്തിൽ സമാഹരിക്കുകയും ബന്ധപ്പെട്ട വർക്കിംഗ് ഗ്രൂപ്പ് വികസന പദ്ധതികൾ രൂപീകരിക്കും, അത് ബന്ധപ്പെട്ട നിർവ്വഹണ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ നിർവഹണം നടത്തുകയും ചെയ്യും. സർവ്വേയിൽ മുമ്പ് ശേഖരിച്ച വിശദാംശങ്ങൾക്ക് പുറമെ കുടുംബങ്ങളുടെ മൈക്രോ ലെവൽ വിശദാംശങ്ങൾ കൂടി ശേഖരിച്ച ശേഷമാണ് ഇവ തയ്യാറാക്കുന്നത്.

മൈക്രോ പ്ലാനുകളെ തിരിച്ചിരിക്കുന്നത് മൂന്നായിട്ടാണ് തരം

1. അടിയന്തരമായ ഇടപെടലിനുള്ള പ്ലാൻ

2. ഹ്രസ്വകാല പ്ലാൻ

3. ദീർഘകാല പ്ലാൻ

അടിയന്തിര സ്വഭാവമുള്ള സേവനങ്ങൾ ലഭ്യമാക്കുന്നതിനാണ് അടിയന്തരമായ ഇടപെടലിനുള്ള പ്ലാൻ. 3 മാസം മുതൽ 2 വർഷം വരെ ദൈർഘ്യമുള്ള സേവനങ്ങൾ ഉറപ്പുവരുത്താനാണ് ഹ്രസ്വകാല പ്ലാൻ. ഇവ രണ്ടും മതിയാവാത്ത സാഹചര്യത്തിൽ അതിദരിദ്രർക്കായി ദീർഘകാല പ്ലാനുകൾ തദ്ദേശഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് രൂപം നൽകാവുന്നതാണ്.

7,557 അടിയന്തര സ്വഭാവമുള്ള പ്രോജക്റ്റുകളും 36,433 ഹ്രസ്വകാല പ്രോജക്റ്റുകളും 30,696 ദീർഘകാല പ്രോജക്റ്റുകളും തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളിലുടെ മൈക്രോപ്ലാനുകളുടെ ഭാഗമായി രൂപീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. തിരിച്ചറിയൽ കാർഡുകൾ, ഭക്ഷണം, വൈദ്യസഹായം തുടങ്ങിയ ഉടനടി നൽകാൻ കഴിയുന്ന സേവനങ്ങൾ വീട്ടുകാർക്ക് ലഭ്യമാക്കുന്നതിന് പ്രാധാന്യം നൽകി. തുടർന്ന് മറ്റു പ്രധാന ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നതിന് പ്രാധാന്യം നൽകും.

ഭക്ഷണം, പാർപ്പിടം, ആരോഗ്യ പരിപാലനം, പുനരധിവാസം, വരുമാനം എന്നിവയിൽ ഊന്നൽ നൽകിക്കൊണ്ടുള്ള സൂക്ഷ്മ പദ്ധതികളുടെ നടത്തിപ്പ് പ്രാദേശിക തലത്തിൽ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. തദ്ദേശസ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾ, വിവിധ വകുപ്പുകൾ, സിഎസ്ആർ മുതലായവയിൽ നിന്നുള്ള ഫണ്ടുകൾ സംയോജിപ്പിച്ചാണ് ഈ മൈക്രോ പ്ലാനുകൾ തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്നത്. കൂടാതെ, പദ്ധതികൾ നടപ്പിലാക്കുന്നതിനായി അധിക ചെലവുകൾക്കായി 50 കോടി രൂപയുടെ ഗ്യാപ്പ് ഫണ്ട് തദ്ദേശസ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് സർക്കാർ അനുവദിച്ചിട്ടുണ്ട്.

അതിദാരിദ്ര്യ നിർമാർജന പരിപാടിയുടെ നേട്ടങ്ങൾ

അതിദാരിദ്ര്യം തുടച്ചു നീക്കുന്നതിനുള്ള രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും നൂതനമായ ഇടപെടലുകളിലൊന്നായി അതിദാരിദ്ര്യ നിർമാർജന പദ്ധതി (ഇപിഇപി) പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടു. ഈ പരിപാടി വികസന വകുപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള ഏകോപനം ഉറപ്പാക്കിയാണ് മുന്നോട്ട് പോകുന്നത്. അത്യന്തം ദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങളുടെ ദാരിദ്ര്യത്തിന് കാരണമാകുന്ന എല്ലാ ഘടകങ്ങളും കൂട്ടായി അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നു. ആദ്യഘട്ടം സമാപിച്ചപ്പോൾ തന്നെ ശ്രദ്ധേയമായ നേട്ടങ്ങൾ കൈവരിക്കാൻ പരിപാടിക്ക് കഴിഞ്ഞു.

അവകാശം അതിവേഗം ക്യാമ്പെയ്ൻ: അതി ദരിദ്രരുടെ ഹ്രസ്വകാല, ദീർഘകാല ആവശ്യങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നതിനാണ് ഈ ക്യാമ്പെയ്ൻ ആരംഭിച്ചത്, പ്രത്യേകിച്ച് വളരെ ദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചറിയൽ രേഖകളും അവകാശങ്ങളും നൽകുന്നതിന്. കണ്ടെത്തിയ കുടുംബങ്ങളിലെ പലർക്കും അടിസ്ഥാന പൗര രേഖകളായ റേഷൻ കാർഡുകൾ, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തിരിച്ചറിയൽ കാർഡുകൾ, ആധാർ കാർഡ്, എംജിഎൻആർഇജിഎസ് ജോബ് കാർഡ്, സാമൂഹിക സുരക്ഷാ പെൻഷൻ തുടങ്ങിയവ ലഭ്യമായിട്ടില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഇത് ചെയ്തത്. കണ്ടെത്തിയ വ്യക്തികൾക്ക് പ്രസ്തുത രേഖകൾ നേടിക്കൊടുക്കുന്നതിനാണ് കേന്ദ്രീകരിച്ചത്. ക്യാമ്പയിൻ

വിവിധ വകുപ്പുകളുടെ സഹകരണം

ആദ്യ വർഷം പ്രധാനമായും പദ്ധതിയിലൂടെ തീർത്തും ദരിദ്രരായ ഒരു കുടുംബത്തിൻ്റെ പ്രാഥമിക ആവശ്യങ്ങളായ ഭക്ഷ്യ-ആരോഗ്യ സഹായങ്ങൾ നൽകുന്നതിലാണ് നടപ്പാക്കലിൻ്റെ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചതെങ്കിലും, എല്ലാ ലൈൻ ഡിപ്പാർട്ടുമെൻറുകളുടേയും ഏകീകരണവും സഹകരണവും പദ്ധതിയുടെ ആദ്യ വർഷത്തിൽ നിർണ്ണയകമായി.

എല്ലാ നിർധനരായ വ്യക്തികൾക്കും സൗജന്യ ചികിത്സയും മരുന്നുകളും തുടർ പരിചരണവും ലഭിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ആരോഗ്യ വകുപ്പ് ഉറപ്പുവരുത്തി. ഗൃഹസന്ദർശനം, പ്രത്യേക മെഡിക്കൽ ക്യാമ്പുകൾ, വാതിൽപ്പടി സേവനങ്ങൾ എന്നിവ ദുരിതമനുഭവിക്കുന്നവരുടെ ജീവനാഡികളായി. ആരോഗ്യ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡുകൾ, വികലാംഗ സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ, ആംബുലൻസ് സേവനങ്ങൾ എന്നിവ നൽകിക്കൊണ്ട് വകുപ്പ് പിന്തുണ നൽകി. കൂടുതൽ സൗകര്യപ്രദമായ മരുന്നുകൾ ലഭ്യമാക്കേണ്ടതിൻ്റെ ആവശ്യകത തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, ഇപിഇപി പദ്ധതികൾക്ക് കീഴിൽ എല്ലാ വ്യക്തികൾക്കും മരുന്നുകൾ വാതിൽപ്പടിയിൽ നൽകുന്നതിന് ആരോഗ്യ വകുപ്പുമായി ചർച്ചകൾ ആരംഭിച്ചു. കുടുംബങ്ങളുടെ ഭാരം ലഘൂകരിക്കുന്നതിനും പ്രതിമാസ ആശുപത്രി സന്ദർശനങ്ങളുടെ അധിക ഭാരമില്ലാതാക്കാനും സുപ്രധാന മരുന്നുകൾ ഏറ്റവും ആവശ്യമുള്ളവരിൽ എത്തുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നതിനുമുള്ള ഒരു സുപ്രധാന ചുവടുവയ്പ്പായിരുന്നു ഇത്.

5,132 കുടുംബങ്ങൾക്ക് യുദ്ധകാലാടിസ്ഥാനത്തിൽ സിവിൽ സപ്ലൈസ് വകുപ്പ് റേഷൻ കാർഡ് വിതരണം ചെയ്തു. കൂടാതെ, അവരുടെ നൂതന പരിപാടിയായ ഒപ്പം തൃശൂർ ജില്ലയിൽ ജനപ്രീതി നേടുകയും സംസ്ഥാനത്തുടനീളമുള്ള തദ്ദേശഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുകയും ചെയ്‌തു. ഒപ്പം വഴി, തീർത്തും പാവപ്പെട്ടവരുടെ വീട്ടുപടിക്കൽ ഭക്ഷണ സാധനങ്ങളും കിറ്റുകളും എത്തിക്കാൻ ഓട്ടോറിക്ഷാ ഡ്രൈവർമാർ സൗകര്യമൊരുക്കി. കൂടാതെ, ഭക്ഷണം ആവശ്യമുള്ള എല്ലാ ഇ.പി.ഇപി കുടുംബങ്ങൾക്കും ഭക്ഷണ കിറ്റുകൾ വിതരണം ചെയ്യുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സർക്കാർ തലത്തിൽ ചർച്ചകൾ സജീവമായി ഏർപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. സന്നദ്ധപ്രവർത്തകർ മുഖേന ( പാകം ചെയ്ത ഭക്ഷണം വിതരണം ചെയ്യാൻ പ്രത്യേകം ആവശ്യപ്പെടുന്നവരെ ഒഴികെ), ആവശ്യമുള്ളവർക്ക് അവശ്യ ഭക്ഷ്യവസ്തുക്കൾ നൽകുക എന്നതാണ് ഈ സംരംഭം ലക്ഷ്യമിടുന്നത്. അതി ദരിദ്രരുടെ പ്രത്യേക ആവശ്യങ്ങളും മുൻഗണനകളും കണക്കിലെടുത്ത് ഭക്ഷ്യസുരക്ഷ ഫലപ്രദമായി അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നതിനുള്ള നൂതന മാർഗങ്ങൾ വകുപ്പ് സജീവമായി പരിശോധിക്കുന്നു.

ഇപിഇപിയുടെ ഭാഗമായി, വിദ്യാഭ്യാസ ദൗർലഭ്യം ഉള്ളതായി തിരിച്ചറിഞ്ഞവർക്ക് വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പ് തുടർ വിദ്യാഭ്യാസ അവസരങ്ങളും ഉറപ്പാക്കിയിട്ടുണ്ട്. തദ്ദേശസ്ഥാപനങ്ങളുമായി സഹകരിച്ച്, കണ്ടെത്തിയ അതിദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങളിലെ 1,362 കുട്ടികൾക്ക് പുസ്തകങ്ങൾ, സ്കൂൾ ബാഗുകൾ, പേന, പെൻസിൽ, യൂണിഫോം തുടങ്ങിയ സാമഗ്രികൾ വിതരണം ചെയ്തു. കൗൺസിലിംഗ്, തൊഴിൽ പരിശീലന പരിപാടികളും നടത്തി. 2023-24ൽ എസ്എസ്എൽസി പാസായ 136 വിദ്യാർത്ഥികളുടെ പട്ടിക വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പിന് കൈമാറി, അവർക്കായി സമീപത്തെ സ്കൂളുകളിൽ പ്രവേശനം ഉറപ്പാക്കി. 2024-25ൽ എസ്എസ്എൽസി പാസായ 554 വിദ്യാർഥികൾക്കായി ഇത് വീണ്ടും നടപ്പാക്കി.

ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നതിനായി സ്കോളർഷിപ്പുകൾ / സ്റ്റൈപ്പൻഡുകൾ, മറ്റ് വിദ്യാഭ്യാസ ആനുകൂല്യങ്ങൾ എന്നിവ നൽകുന്നതിനുള്ള സാധ്യതകൾ പരിശോധിക്കാനായി 94 വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റ് ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പിന് കൈമാറി. സമാനമായി സ്കൂളിൽ പോകുന്ന 1,544 വിദ്യാർത്ഥികളുടെ പട്ടിക പൊതുവിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പിനും സമർപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

വളരെ ദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങളിലെ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി സൗജന്യ അനുവദിച്ചുകൊണ്ട് ഗതാഗത വകുപ്പ് പദ്ധതിയെ പിന്തുണച്ചു. 1,340 വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് യാത്രാ പാസ്സ് അനുവദിച്ചു. 437 അനാഥ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റ് വനിതാ ശിശു വികസന വകുപ്പിനും കേരള സോഷ്യൽ സെക്യൂരിറ്റി മിഷനും (കെഎസ്എസ്എം) അവരുടെ വകുപ്പുതല പദ്ധതികൾക്ക് കീഴിൽ സഹായം ലഭ്യമാക്കാൻ കൈമാറിയിട്ടുണ്ട്. ഇതനുസരിച്ച് 322 വിദ്യാർത്ഥികൾ സ്കോളർഷിപ്പുകൾ/സ്റ്റൈപ്പൻ്റകൾക്കും മറ്റ് വിദ്യാഭ്യാസ ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കുമായി കെഎസ്എസ്എമ്മിന്റെ സ്നേഹപൂർവം പദ്ധതിയിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

ജനകീയ ഹോട്ടലുകൾ വഴിയുള്ള ഭക്ഷണ വിതരണം ഉറപ്പാക്കുന്നതിൽ കുടുംബശ്രീ മിഷൻ നിർണായകമായിരുന്നു. പാകം ചെയ്ത ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാനുള്ള സൗകര്യമില്ലാത്ത കുടുംബങ്ങൾക്ക് വിതരണം ചെയ്തു, അത് തയ്യാറാക്കാൻ കഴിയുന്നവർക്ക് ഭക്ഷണ കിറ്റുകൾ വിതരണം ചെയ്തു. വിവിധ സംഘടനകളുമായി സഹകരിച്ച് കുടുംബശ്രീ വൊളൻ്റിയർമാർ ഭക്ഷണ കിറ്റുകൾ വിതരണം ചെയ്യുന്നു. 100 ദിവസം നീണ്ട ക്യാമ്പെയ്നിലൂടെ വരുമാനക്കുറവ് മൂലം ദുർബലരായ 6,649 പാവപ്പെട്ട കുടുംബങ്ങളെ കൈപിടിച്ചുയർത്താനുള്ള ഉജ്ജീവനം പദ്ധതിയും അവർ ആരംഭിച്ചു. കമ്മ്യൂണിറ്റി ഡെവലപ്മെന്റ് സൊസൈറ്റിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഒരു സംഘം വളരെ ദരിദ്രരായ ഓരോ കുടുംബത്തേയും സന്ദർശിക്കുകയും അവരുടെ വരുമാന ആവശ്യങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുകയും വരുമാനം ഉണ്ടാക്കുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ അവരുടെ ഉന്നമനത്തിനായി ഇഷ്ടാനുസൃതമാക്കിയ പ്രോജക്റ്റുകൾ തയ്യാറാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആവശ്യക്കാർക്ക് തൊഴിൽ പരിശീലനവും നൽകുന്നുണ്ട്.

437 അനാഥ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റ് വനിതാ ശിശു വികസന വകുപ്പിനും കേരള സോഷ്യൽ സെക്യൂരിറ്റി മിഷനും (കെഎസ്എസ്എം) അവരുടെ വകുപ്പുതല പദ്ധതികൾക്ക് കീഴിൽ സഹായം ലഭ്യമാക്കാൻ കൈമാറിയിട്ടുണ്ട്. ഇതനുസരിച്ച് 322 വിദ്യാർത്ഥികൾ സ്കോളർഷിപ്പുകൾ/സ്റ്റൈപ്പൻഡുകൾക്കും മറ്റ് വിദ്യാഭ്യാസ ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കുമായി കെഎസ്എസ്എമ്മിന്റെ സ്നേഹപൂർവ്വം പദ്ധതിയിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

കോഴിക്കോട് ആസ്ഥാനമായുള്ള കേന്ദ്ര സർക്കാർ സ്ഥാപനമായ കോമ്പോസിറ്റ് റീജിയണൽ സെൻ്റർ ഫോർ സ്കിൽ ഡെവലപ്മെൻ്റ്, റീഹാബിലിറ്റേഷൻ ആൻഡ് എംപവർമെന്റ് ഓഫ് പേഴ്സൺ വിത്ത് ഡിസബിലിറ്റീസ് (സിആർസി) ആണ് ഭിന്നശേഷിയുള്ളവർക്ക് സഹായ ഉപകരണങ്ങൾ നൽകാൻ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയത്. ഇതനുസരിച്ച്, തീർത്തും ദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങളിലെ ഭിന്നശേഷിക്കാരായ 569 പേരുടെ പട്ടിക സ്ഥാപനത്തിന് കൈമാറുകയും ആവശ്യമായ ഉപകരണങ്ങൾ ലഭ്യമാക്കുന്നതിനുള്ള നടപടികൾ സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

പ്രസ്തുത സംരംഭത്തിന് പിന്തുണ നൽകാൻ മറ്റ് നിരവധി വകുപ്പുകളും ചേർന്നു പ്രവർത്തിച്ചു. റവന്യൂ വകുപ്പ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തിരിച്ചറിയൽ കാർഡുകൾ വേഗത്തിൽ വിതരണം ചെയ്‌തപ്പോൾ അക്ഷയ കേന്ദ്രങ്ങൾ ആധാർ കാർഡുകൾ നൽകുന്നതിൽ ശുഷ്കാന്തിയോടെ പ്രവർത്തിച്ചു. പോഷകാഹാരം നൽകുന്നതിനാണ് വനിതാ ശിശുവികസന വകുപ്പ് മുൻഗണന നൽകിയത്

സർക്കാരിൽ നിന്നുള്ള അധിക പിന്തുണ

തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളുടെ വിഭവങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് മൈക്രോപ്ലാനുകൾ തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും, 2023-24 ഗ്യാപ് ഫണ്ടായി സർക്കാർ 50 കോടി അനുവദിച്ചു. അത് ഇനിപ്പറയുന്ന രീതിയിൽ നീക്കിവച്ചിരിക്കുന്നു

• ഉയർന്ന ചെലവുള്ള ആരോഗ്യ സംരക്ഷണത്തിന്:

*45 ലക്ഷം

* ഉജ്ജീവനത്തിനായി കുടുംബശ്രീക്ക് നൽകിയ വിഹിതം: ₹16.4 की

• പാർപ്പിടം നൽകുന്നതിന് ലൈഫ് മിഷന് നൽകിയ വിഹിതം: 33.1 കോടി

ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്ക് വിധേയരായ നാല് ദരിദ്രരായ രോഗികൾക്ക് 5.8 ലക്ഷം രൂപ നൽകുകയും ചെയതു.