Sunday, November 26, 2023

നിർമല സീതാരാമൻ വിളമ്പുന്നത്‌ നുണ

സംസ്ഥാനത്തിന്‌ അർഹതപ്പെട്ട പണം നൽകാതെ വസ്‌തുതാ വിരുദ്ധവാദം ഉയർത്തുകയാണ്‌ കേന്ദ്ര ധനമന്ത്രി നിർമലാ സീതാരാമൻ. കേന്ദ്രം ഫണ്ട്‌ നൽകാത്തതിന്‌ സംസ്ഥാനത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന കേന്ദ്രമന്ത്രി പക്ഷേ, കേരളത്തിന്റെ കടമെടുപ്പു പരിധി വെട്ടിക്കുറച്ചതിനെ കുറിച്ച്‌ ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല. കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ പ്രതികാര നടപടികൾ മൂലം ഈ വർഷം മാത്രം 57,400 കോടി രൂപയാണ്‌ സംസ്ഥാനത്തിന്‌ നഷ്ടമായത്‌. ഇതു മറച്ചുവച്ചാണ്‌ കേന്ദ്രമന്ത്രി കള്ളം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത്‌.

യുജിസി കുടിശ്ശിക: 
കേരളം അപേക്ഷ നൽകി
കോളേജ് അധ്യാപകരുടെ യുജിസി ശമ്പളകുടിശ്ശികയ്ക്ക് കേരളം അപേക്ഷ നൽകിയില്ലെന്ന കേന്ദ്രമന്ത്രിയുടെ വാദം തെറ്റ്‌. 2022 മാർച്ച് 22ന് കേരളം അന്തിമ റിപ്പോർട്ട്‌ നൽകി. 2016 ജനുവരി ഒന്നുമുതൽ 2019 മാർച്ച് 31 വരെയുള്ള ഏഴാം ശമ്പള പരിഷ്കരണത്തിലെ കുടിശ്ശിക വിതരണം ചെയ്യാനുള്ള 750.93 കോടി രൂപയാണ്‌ കേന്ദ്രം നൽകാതിരുന്നത്‌.

2022 മാർച്ച് 31നകം അപേക്ഷ നൽകണമെന്ന കേന്ദ്രനിർദേശത്തെ തുടർന്ന് മാർച്ച് നാലിന് ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പ് ഓൺലൈനായി അപേക്ഷിച്ചു. അപേക്ഷയിൽ പിശകുണ്ടെന്നും തിരുത്തണമെന്നും 10ന് സംസ്ഥാനത്തിന് അറിയിപ്പ് ലഭിച്ചു. തുടർന്ന് വിശദമായ കണക്കുകൾ അടങ്ങുന്ന കത്ത് മാർച്ച് 22ന് സർക്കാർ നേരിട്ട് കൈമാറി. എന്നാൽ, പദ്ധതി നിർത്തലാക്കിയെന്ന് കാണിച്ച് ജൂലൈ 27ന് കേന്ദ്രം കത്തയക്കുകയായിരുന്നു. കേരളം ഉൾപ്പെടെയുള്ള 22 സംസ്ഥാനങ്ങൾക്ക്‌ ഇതേ മറുപടിയാണ് നൽകിയത്. വിഹിതം നിഷേധിക്കരുതെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് 2022 ആഗസ്ത് 10നും നവംബർ 14നും കേരളം വീണ്ടും കത്തു നൽകിയെങ്കിലും കേന്ദ്രം പ്രതികരിച്ചില്ല.

ക്ഷേമപെൻഷൻ: 
മൂന്നര വർഷം കുടിശ്ശികയിട്ടത്‌ 579.95 കോടി
കേരളം 64 ലക്ഷം പേർക്ക്‌ ക്ഷേമ പെൻഷൻ നൽകുമ്പോൾ ഇതിൽ 6.88 ലക്ഷം പേർക്ക്‌ തുച്ഛമായ വിഹിതമാണ്‌ (വിധവകൾക്ക്‌ 300 രൂപ, വയോജനങ്ങൾക്ക്‌ 200 രൂപ) കേന്ദ്രം നൽകുന്നത്‌. ഈ തുകയാണ്‌ മൂന്നരവർഷം കേന്ദ്രം കുടിശ്ശികയാക്കിയത്‌. എന്നാൽ, കേന്ദ്രത്തിന്റെ വിഹിതംകൂടി ചേർത്താണ്‌ മൂന്നര വർഷവും സംസ്ഥാനം നൽകിയത്‌.

നെല്ലു സംഭരണം:
 കുടിശ്ശിക 790 കോടി 
നെല്ലു സംഭരിച്ച വകയിൽ 790 കോടി രൂപയാണ്‌ കേന്ദ്ര സർക്കാർ നൽകാനുള്ളത്‌. 2019 മുതലുള്ള തുകയിലാണ്‌ കുടിശ്ശികയുള്ളത്‌. 

ആരോഗ്യകേരളം: 
ഗ്രാന്റ്‌ കുടിശ്ശിക 
371.20 കോടി
ആരോഗ്യകേരളം (എൻഎച്ച്‌എം) പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായി നടപ്പാക്കുന്ന  പദ്ധതികൾക്കുള്ള ക്യാഷ്‌ ഗ്രാന്റാണ്‌ കേന്ദ്രം പൂർണമായും പിടിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നത്‌. ഈ വർഷം 371.20 കോടിയാണ്‌ ഈയിനത്തിൽ സംസ്ഥാനത്തിന്‌ നൽകേണ്ടത്‌.  ഒരു രൂപപോലും കേന്ദ്രം നൽകിയിട്ടില്ല. ഇതുകൂടാതെ അടിസ്ഥാന സൗകര്യ പരിപാലനത്തിനായി ഈ വർഷം 381 കോടിരൂപയുടെ അനുമതി നൽകിയിട്ടും ഫണ്ട്‌ ലഭ്യമാക്കിയിട്ടില്ല.

ധനകമീഷൻ ഗ്രാന്റ്‌: 
കുടിശ്ശിക 581 കോടി
പതിനഞ്ചാം ധന കമീഷൻ ഗ്രാന്റായി 833.5 കോടി രൂപയാണ്‌ കേരളത്തിന്‌ ലഭിക്കേണ്ടത്‌. ഗ്രാമീണ മേഖലയ്‌ക്ക്‌ 630 കോടിയും നഗരവികസനത്തിന്‌ 203.5 കോടിയും. സംസ്ഥാനത്തിന്റെ നിരന്തര സമ്മർദത്തെ തുടർന്ന്‌ ഗ്രാമീണ മേഖലയ്‌ക്കുള്ള വിഹിതമായി കഴിഞ്ഞ ദിവസം 252 കോടി അനുവദിച്ചു. ഇനിയും 581 കോടി ലഭിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌.

ഉച്ചഭക്ഷണം:
 2 ഗഡു എന്നത്‌ നാലാക്കി 
സ്‌കൂൾ ഉച്ച ഭക്ഷണ പദ്ധതി വിഹിതം രണ്ടു ഗഡുക്കളായി നൽകിയിരുന്നത്‌ ഇപ്പോൾ നാലു ഗഡുക്കളായാണ്‌ കേന്ദ്രം നൽകുന്നത്‌. ഈ വർഷത്തെ വിഹിതമായി ഇനി 143.63 കോടിയാണ്‌ ലഭിക്കേണ്ടത്‌.

ചാപ്പകുത്തൽ 
അനുവദിക്കില്ല
കേന്ദ്ര സർക്കാർ തുച്ഛമായ വിഹിതം നൽകുന്ന പദ്ധതികളിൽപോലും കേന്ദ്രത്തിന്റെ പേര്‌ പരാമർശിക്കണമെന്നാണ്‌ ആവശ്യം. രാജ്യത്ത്‌ ഭവന പദ്ധതിക്കായി ഏറ്റവും കൂടുതൽ തുക ചെലവഴിക്കുന്ന സംസ്ഥാനം കേരളമാണ്‌. കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ പിഎംഎ ഭവന പദ്ധതിയിൽ തുച്ഛമായ തുകയാണ്‌ കേന്ദ്രം അനുവദിക്കുന്നത്‌. എന്നാൽ, ഈ വീടുകളിൽ കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ പേരെഴുതണമെന്നാണ്‌ കേന്ദ്ര സർക്കാർ പറയുന്നത്‌. എന്നാൽ, ഇത്തരത്തിൽ ചാപ്പകുത്തൽ അനുവദിക്കില്ലെന്ന്‌ കേരളം നിലപാടെടുത്തു.

Friday, November 24, 2023

.നമ്മൾ തോറ്റത് കളിക്കളത്തിലോ അതിനു പുറത്തോ ? കെ എസ് രഞ്ജിത്ത്  

അന്താരാഷ്ട്ര പരിമിത ഓവർ ക്രിക്കറ്റ് ടൂർണമെന്റുകൾ സർവ്വസാധാരണമായിരിക്കുന്ന കാലത്ത് ഒരു കളിയിലെ തോൽവി, അത് ഫൈനൽ മത്സരമാണെങ്കിൽ കൂടി, ഏറെ ആലോചന അർഹിക്കുന്നുവോ എന്നൊരു ചോദ്യം പ്രസക്തമാണ്. എങ്കിൽ കൂടി കഴിഞ്ഞ ലോകകപ്പ് ഫൈനൽ മത്സരത്തിൽ ഇന്ത്യ ഓസ്ട്രേലിയയയോട് തോറ്റത് അതിന്റെ സ്വഭാവം കൊണ്ട് തന്നെ ശ്രദ്ധയർഹിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. അതിനാലാണ് ഈ കുറിപ്പ്. ഒന്നാമത്തെ കാര്യം, ഇത്ര കരുത്തേറിയ, സന്തുലിതമായ, ഒരു ഏകദിന ടീം ഒരു പക്ഷെ ഇന്ത്യയ്ക്കുവേണ്ടി ഒരു ലോകകപ്പ് ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കാൻ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവില്ല എന്നതാണ്. 2011 ൽ കപ്പടിച്ച ധോണിയുടെ ടീമിനെ മറന്നിട്ടല്ല ഇത് പറയുന്നത്. ഇത്തവണത്തെ പോലെ എല്ലാവരും ഒരു പോലെ പീക് ഫോമിൽ നിന്ന ടീമായിരുന്നില്ല അന്നത്തേത്. രണ്ടാമത്തെ കാര്യം, ഫൈനൽ വരെയുള്ള മത്സരങ്ങളിൽ ഇന്ത്യ കളിച്ച് ജയിച്ച രീതിയാണ്. പത്തിൽ പത്തു കളിയും ആധികാരികമായി ജയിക്കുക, ബാറ്റിങ്ങിലും ബൗളിങ്ങിലും ഒരു പോലെ മികവ് കാട്ടുക, ഏറ്റവും കൂടുതൽ റൺസ് നേടുന്ന ബാറ്ററും ഏറ്റവുമധികം വിക്കറ്റ് വീഴ്ത്തുന്ന ബൗളറും ഇന്ത്യക്കാരാവുക, ഇവർക്കൊക്കെ കൃത്യമായ പിന്തുണ കൊടുക്കാൻ പറ്റുന്ന രീതിയിൽ മറ്റുള്ളവരെല്ലാം കളിക്കുക. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ് ഇത്തവണ ഇന്ത്യ ഫൈനൽ കളിയ്ക്കാൻ വരുന്നത്. ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ കൊടുമുടിയിൽ. അതെ സമയം ലോകകപ്പ് ചരിത്രത്തിലാദ്യമായി അണ്ടർ ഡോഗ്സ് ആയി ഒരു ഓസ്ട്രേലിയൻ ടീം ഇന്ത്യയോട് കളിയ്ക്കാൻ വരുക. എന്നിട്ടും നമ്മൾ എന്ത് കൊണ്ട് നിസാരമായി തോറ്റു ? ഈ അന്വേഷണം ആദ്യം ചെന്നെത്തി നില്കുന്നത് ഇന്ത്യ ആദ്യം ബാറ്റു ചെയ്ത രീതിയിലാണ്. അതിനിടയാക്കിയ കാരണങ്ങളിലേക്കാണ്. ആദ്യ പത്തോവറിൽ 80 റൺസ്, തുരുതുരാ ബൗണ്ടറികൾ. അതിനു ശേഷം നാല്പതാം ഓവർ വരെ രണ്ടേ രണ്ട് ബൗണ്ടറികൾ. ക്രിക്കറ്റെന്നാൽ 20 - 20 ആയി മാറിയ, ബാറ്റർമാരുടെ വിളയാട്ടമായി മാറിയ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ഇങ്ങനെ ബൗണ്ടറി അടിക്കാതെ കളിക്കാൻ എങ്ങനെ പറ്റും. ഒരു എസ്‌‌യു‌വി ആറുവരി പാതയിലൂടെ 30 കിലോമീറ്റർ സ്പീഡിലേ ഓടിക്കാവൂ എന്ന് നിർബന്ധിക്കുന്ന പോലത്തെ ഒരു പരിപാടിയാണിത്. ഗവാസ്കറുടെ പഴയ ഇന്നിങ്സ് ഓർക്കുന്നില്ലേ. 60 ഓവറിൽ 36 റൺസ്, അതും 334 റൺസ് ചെയ്സ് ചെയുമ്പോൾ. ഏതാണ്ട് അതിനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്ന ബാറ്റിങ്. ഇവിടെ കളിച്ചത് പക്ഷെ പഴയ ഗവാസ്കറല്ല , 62 പന്തിൽ സെഞ്ചുറി കഴിഞ്ഞ മത്സരത്തിലടിച്ച രാഹുലും, ഒരു ഫോറുപോലും അടിച്ചില്ലെങ്കിലും 90 റൺറേറ്റിൽ ബാറ്റു ചെയ്ത് സെഞ്ചുറിയും അർദ്ധ സെഞ്ചുറിയും ഏതു പിച്ചിലും അടിക്കാൻ മിടുക്കുള്ള കോലിയും 360 ഡിഗ്രിയിലും ഷോട്ടുകൾ ഒരേ പോലെ പായിക്കാൻ കഴിവുള്ള സൂര്യകുമാറുമൊക്കെയാണ്. ഇവരാണ് ഇങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞും മുടന്തിയും നീങ്ങി അവസാന 40 ഓവറിൽ 160 റൺസ് അടിച്ചത്. പാവം രോഹിത് ശർമ്മ ആദ്യ ഓവറുകളിൽ പന്ത് തുടർച്ചയായി ബൗണ്ടറിക്ക് പായിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ത്യ 200 കടക്കില്ലായിരുന്നു. എന്ത് കൊണ്ട് ഇത് സംഭവിച്ചു എന്നത് ആദ്യം വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത് എന്തുകൊണ്ട് അഹമ്മദാബാദിൽ ഫൈനൽ നടത്തി എന്നതിലേക്കാണ്. പഴയ സർദാർ പട്ടേൽ സ്റ്റേഡിയമാണ് 800 കോടി മുടക്കി 2021ൽ പുനർനാമകരണം ചെയ്ത് നരേന്ദ്ര മോദി സ്റ്റേഡിയമാക്കിയത്. ഒരു പക്ഷെ ആദ്യമായിട്ടായിരിക്കും ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ പേര് ഒരു സ്റ്റേഡിയത്തിനിടുന്നത്. 3000 കോടി മുടക്കി സർദാർ പട്ടേലിന്റെ പ്രതിമ സ്ഥാപിച്ചവർ തന്നെയാണ് പട്ടേലിന്റെ പേരിലുള്ള സ്റ്റേഡിയത്തിന്റെ പേര് മാറ്റി മോദി സ്റ്റേഡിയമാക്കിയതെന്നോർക്കുക. ഇന്ത്യക്കാരുടെ ഏറ്റവും വലിയ ഭ്രാന്ത് ക്രിക്കറ്റാണെന്ന് മനസിലാക്കി തന്നെയാണ് കളിക്ക് പുറത്തെ ഈ കളി. കളിയെ രാഷ്ട്രീയവൽക്കരിക്കുക, അതിൽ നിന്നും രാഷ്ട്രീയ നേട്ടം കൊയ്യുക. മോദി എന്ന് പേരുള്ള സ്റ്റേഡിയത്തിൽ കളി നടന്നതുകൊണ്ട് ഇന്ത്യ തോറ്റു എന്നല്ല പറയാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന് ആദ്യമേ സൂചിപ്പിക്കട്ടെ. ഒന്നേകാൽ ലക്ഷം പേർക്ക് മോദി സ്റ്റേഡിയത്തിലിരിക്കാം. ഏരിയൽ ദൃശ്യങ്ങളെടുക്കുക വളരെ സുഗമമായ ഇക്കാലത്ത് മോദി സ്റ്റേഡിയത്തിന്റെ ആകാശദൃശ്യം അതി മനോഹരമാണ്. പക്ഷെ ക്രിക്കറ്റെന്നാൽ സ്റ്റേഡിയമല്ല പിച്ചാണ്. മൈതാനത്തിന്റെ നടുക്കുള്ള പ്രത്യേക രീതിയിൽ കളിമണ്ണുപയോഗിച്ച് തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്ന ബാറ്റിംഗ് നടക്കുന്ന ദീർഘ ചതുരാകൃതിയിലുള്ള സ്ഥലമാണ് ഏതൊരു ക്രിക്കറ്റ് മത്സരത്തിന്റെ ഗതിയെയും ആത്യന്തികമായി സ്വാധീനിക്കുന്ന ഘടകം എന്ന് കളി അറിയാവുന്ന എല്ലാവർക്കും അറിയാം. 2021ലെ സ്റ്റേഡിയം നവീകരണത്തിനൊപ്പം പുതിയ പിച്ചും മോദി സ്റ്റേഡിയത്തിൽ തയാറാക്കി. അഹമ്മദാബാദ് പിച്ചിന് പണ്ടേ തന്നെ ഒരു സ്വഭാവമുണ്ട്. ഫാസ്റ്റ് ബൗളർമാർക്ക് ഏറ്റവും സഹായകമായ പിച്ചാണ് പണ്ട് മുതൽക്കേ അഹമ്മദാബാദ് പിച്ച്. 83ൽ ലോക കപ്പ് പരാജയത്തെ തുടർന്ന് ഇന്ത്യയിൽ പര്യടനം നടത്തി ഇന്ത്യയെ തകർത്ത വെസ്റ്റ് ഇൻഡീസ് അഹമ്മദാബാദിൽ അന്ന് നടന്ന കളിയിൽ 183 റൺസിന് വിജയിച്ചപ്പോഴും കപിൽ ദേവ് 83 റൺസിന് 9 വിക്കറ്റ് ഒരിന്നിംഗ്സിൽ ഇവിടെ നേടിയിരുന്നു എന്നോർക്കുക. അന്ന് ഇന്ത്യ രണ്ടാമത്തെ ഇന്നിങ്സിൽ 101 റൺസിനാണ് എല്ലാവരും പുറത്തായത്. പുതുക്കി പണിതതിനുശേഷം 2021 ൽ ഇന്ത്യയും ഇംഗ്ലണ്ടുമായി നടന്ന ടെസ്റ്റിൽ ആദ്യ മൂന്ന് ഇന്നിംഗ്സ് 150 സ്കോർ കടന്നിട്ടില്ല. പ്രവചനാതീതമായ ഒരു സ്വഭാവം അഹമ്മദാബാദ് പിച്ചിന് എന്നുമുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ത്യക്ക് പിഴച്ചതും ആദ്യം ഇവിടെയാണ്. ഫൈനൽ പോലെ നിർണായകമായ ഒരു മത്സരം പാതി വെന്ത ഒരു പിച്ചിൽ നടത്തുക. കളിയുടെ വിധി നിർണയിക്കാനുള്ള അവകാശം കളിക്കാരിൽ നിന്ന് എടുത്തു മാറ്റി പിച്ചിന് വിട്ടുകൊടുക്കുക. ഏതു നോർമൽ പിച്ചിലും നിസംശയമായും ജയിക്കാവുന്ന ഒരു ഇന്ത്യൻ ടീം തോറ്റത് ഇവിടെയാണ്. റണ്ണെടുക്കുക അനായാസം നടത്താവുന്ന ഒരു പിച്ചിൽ പോലും ഈ ഇന്ത്യൻ ടീമിനിതിരെ ആരും ഈ ടൂർണമെന്റിൽ മര്യാദക്ക് ഒരു സ്കോർ പടുത്തുയർത്തിയില്ല എന്ന് കൂടി ഓർക്കുമ്പോഴാണ് ഇത് കൂടുതൽ ബോധ്യമാവുക. ഒരൊറ്റ തവണയാണ് മറ്റൊരു ടീം ഇന്ത്യക്കെതിരെ 300 സ്കോർ കടന്നത്. അത് 397 ഇന്ത്യ അടിച്ച് ജയം ഉറപ്പാക്കിയ കളിയിൽ. സൗത്ത് ആഫ്രിക്കയും ശ്രീലങ്കയും ഇന്ത്യക്കെതിരെ പുറത്തായത് 100 റൺസിന് താഴെയാണ്. പാക്സിതാനും ഇംഗ്ലണ്ടും 200 റൺസ് തികച്ചില്ല ഈ ബൗളിംഗിനെതിരെ. ഏതു ബാറ്റിങ് പിച്ചിലും എതിരാളികളെ ചുരുട്ടിക്കൂട്ടാൻ കെല്പുള്ള ഒരു ബൗളിംഗ് നിരയെ ആണ് തീർത്തും പ്രവചനാതീത സ്വഭാവമുള്ള പിച്ചിലേക്ക് കളിയ്ക്കാൻ വിട്ടത്. ടോസ് നേടി ഓസ്ട്രേലിയ ബൗളിംഗ് തിരഞ്ഞെടുത്തപ്പോൾ ഇന്ത്യൻ ക്യാപ്റ്റൻ പറഞ്ഞത് ഞങ്ങളാണെങ്കിലും ബാറ്റിങ് തന്നെ തിരഞ്ഞെടുക്കുമായിരുന്നു എന്നാണ്. എന്ന് വെച്ചാൽ ഇന്ത്യൻ ക്യാപ്റ്റന് പോലും ഒരു പിടിയും മോദി സ്റ്റേഡിയത്തിലെ പിച്ചിനെ കുറിച്ചില്ലായിരുന്നു എന്നർത്ഥം. പിച്ച് എങ്ങിനെ പെരുമാറുമെന്ന് ഒരു ധാരണയും ഇന്ത്യയുടെ തിങ്ക് ടാങ്കിനു പോലുമില്ലായിരുന്നു എന്നാണ് രോഹിതിന്റെ വാക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ബോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചതു പോലെ ബാറ്റിലേക്ക് എത്താത്തത് കൊണ്ട് ആദ്യം തന്നെ ഔട്ടായ ഗില്ലും അപ്രതീക്ഷിതമായി ബൗൺസ് ചെയ്ത സ്ലോ ബോളിൽ പ്ലേയേഡ് ഓൺ ആയ കോലിയും, തലയ്ക്കു മുകളിൽ വരുന്ന ഏതു പന്തും അനായാസം കീപ്പർക്കു മുകളിലൂടെ പറത്താൻ ശേഷിയുള്ള സൂര്യകുമാർ യാദവ് ഏതാണ്ട് ഇളിഭ്യനായി ഓരോ ബോൾ തന്നെ കടന്നു പോകുമ്പോഴും ബീറ്റൻ ആകുന്നതുമൊക്കെ ഈ പിച്ചാണ് കളിയുടെ വിധി നിശ്ചയിച്ചതെന്ന് അടിവരയിട്ടു പറയുന്നു. വെയിലുള്ളപ്പോൾ ഒരു സ്വഭാവവും അല്ലാത്തപ്പോൾ മറ്റൊന്നും കാട്ടിയ പാതി വെന്ത പിച്ച്. അന്തരീക്ഷത്തിലെ ചൂടിന്റെ അളവിനനുസരിച്ച് സ്വഭാവം മാറുന്ന പിച്ച്, ഇത്തരമൊരു പിച്ചിൽ വളരെ കുറഞ്ഞ സ്കോറിൽ ഇന്ത്യ ഔട്ട് ആയപ്പോൾ തന്നെ കളിയുടെ വിധി’എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നു. സ്റ്റേഡിയത്തിൽ ഫൈനൽ കാണാനെത്തിയ പ്രധാമനന്ത്രി നരേന്ദ്രമോദി എങ്കിൽ എന്തിന് പുകൾപെറ്റ ഇന്ത്യൻ ബാറ്റർമാരെ ഇത്രകണ്ട് നിസ്സഹായമായ ഒരു പിച്ചിലേക്ക് ലോക കപ്പ് അടിക്കാൻ ഇറക്കി വിട്ടു ? പരമ്പരാഗത ഇന്ത്യൻ സ്റ്റേഡിയങ്ങളായ കൽക്കട്ടയിലെ പുകൾ പെറ്റ ഈഡൻ ​ഗാർഡനോ , ഇന്ത്യൻ സ്പിന്നർമാരെ ഉറപ്പായും സഹായിക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള ബാഗ്ലൂരിലെ ചിന്നസ്വാമി സ്റ്റേഡിയമോ തമിഴ്നാട്ടിലെ ചെപോകോ ഫൈനൽ വേദിയായി തിരഞ്ഞെടുത്തില്ല ? ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടത്തിന് അപ്രിയരായവരാണ് ഇവിടെയൊക്കെ ഭരിക്കുന്നത് എന്നതുകൊണ്ടാണോ ഫൈനൽ വേദിയായി ഇതൊന്നും മാറാഞ്ഞത് ? അതിനുത്തരം പറയേണ്ടത് കളിക്കാരല്ല. മോദി മഹിമ മാത്രം ഒരേയൊരു ലക്ഷ്യമാക്കി മാറ്റുന്ന ഇന്ത്യൻ ഭരണ കൂടമാണ്. ഇന്ത്യൻ ക്രിക്കറ്റ് ബോർഡിൽ അവർ കുടിയിരുത്തിയിരിക്കുന്നവരാണ്. മോദി സ്റ്റേഡിയത്തിൽ ഇന്ത്യ കപ്പടിക്കുമ്പോൾ ഒന്നേകാൽ ലക്ഷം ആൾക്കാർ നേരിട്ടും 100 കോടി ഇന്ത്യക്കാർ ടെലിവിഷനിലൂടെയെയും കളി കണ്ടു ദേശാഭിമാനത്താൽ ഉന്മത്തരാകുമ്പോൾ അതിൽ നിന്ന് രാഷ്ട്രീയനേട്ടം കൊയ്യാമെന്നു കരുതി വി ഐ പി ഗാലറിയിൽ ഇരുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വമാണ്, അവരുടെ അപക്വമായ സ്പോർട്സ്മാൻഷിപ്പില്ലാത്ത തീരുമാനങ്ങളാണ് ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഉറപ്പായും ലഭിക്കേണ്ടിയിരുന്ന 2023 ഏകദിന ലോകകപ്പ് ക്രിക്കറ്റ് കിരീടം നഷ്ടമാക്കിയത്.

Tuesday, November 21, 2023

Far-right populist Javier Milei wins presidential run-off in Argentina

Victory moment: Javier Milei speaks after his victory over Sergio Massa in a run-off election in Buenos Aires on Sunday.AP The controversial economist, who identifies as an anarcho-capitalist, has prescribed sharp reduction in taxes and subsidies as remedy for the country’s economic crisis; he also intends to abandon peso and adopt the U.S. dollar as currency HECTOR ESTEPA BUENOS AIRES Controversial economist Javier Milei has won Argentina’s presidential elections, swinging the country to the right following a highly polarising campaign in which he proposed fundamental changes to the way the government is run in a country that’s grappling with the worst economic crisis in a generation. “Today marks the end of Argentina’s decline. Today, the impoverishing model of an omnipresent state, benefiting only a few while the majority of Argentinians suffer, comes to an end,” Mr. Milei said while addressing his euphoric supporters, who celebrated his victory with rock and roll songs. Mr. Milei, who identifies himself as an anarcho-capitalist, has a clear prescription for Argentina’s economy: a sharp reduction in taxes and subsidies. With annual inflation hovering above 142%, the libertarian economist does not believe that the peso — Argentina’s currency which has tanked in recent years — can be salvaged. He has proposed to abandon the national currency and adopt the U.S. dollar, similar to what El Salvador and Ecuador have done in Latin America, although those were smaller countries. Argentina is the third-largest economy in the region. Drastic changes “The changes are drastic. There is no room for gradualism, no room for half measures,” he declared after winning the elections, expressing a clear statement of intent. Neither his disruptive proposals nor his volcanic personality have deterred voters tired of traditional politics, especially after a 5% increase in poverty during the centre-right government of Mauricio Macri (2015-2019) and another 5% under the current left-wing administration of Alberto Fernández, from voting him to power. Over 40% of the population is now living in poverty. Mr. Milei is known for his virulent attack on leftwing politics. He calls the social state a “pedophile in a kindergarten” and has shown inclination towards legalising organ sales, though he later retracted that statement. Vote share Mr. Milei secured 55.69% of the votes, surpassing his left-wing Peronist rival Sergio Massa by over 11 points. Mr. Massa secured 44.30%. “There were two paths. We chose the path of defending the security system in the hands of the state, promoting the defence of education and public health as central values. Argentinians chose another path,” Mr. Massa said, announcing his withdrawal from politics. This marks the worst defeat for Peronism in Argentina’s history. The political movement, advocating for a social welfare state and public interests, now has to reshape itself and seek a new leadership. Although Mr. Milei won the run-off decisively, governance could be a challenge. His party controls only 15% of Congress, requiring him to negotiate with other parties to pass laws. He will rely on lawmakers from Juntos por el Cambio, the coalition led by former President Macri. His support in the final stages of the campaign was crucial for Mr. Milei’s victory and will remain vital to passing laws. Mr. Macri may also influence Mr. Milei’s international policies. The economist intends to shift towards supporting the U.S. and Israel, expressing a willingness to downgrade ties with countries he deems communist, such as China and Brazil, which are Argentina’s trading partners. ‘No communism’ “Not only will I not do business with China, I will not do business with any communist. I am a defender of freedom, peace, and democracy. Communists do not enter there. Chinese do not enter there. (Vladimir) Putin does not enter there. Lula (Da Silva) does not enter there,” he declared during the campaign. Mr. Milei will assume the presidential office on December 10. (Hector Estepa is an independent journalist)

Governor can’t withhold re-passed Bills, says SC

Governor can’t withhold re-passed Bills, says SC Court agrees with the Tamil Nadu government’s argument that the Constitution does not provide Governor Ravi the ‘discretion’ to withhold the 10 Bills it re-enacted, or refer them to the President KRISHNADAS RAJAGOPAL NEW DELHI The Supreme Court on Monday took note of the Tamil Nadu government’s argument that the Constitution does not provide Governor R.N. Ravi “discretion” to withhold the 10 Bills “re-passed” by the State Legislative Assembly. “Once they have been re-passed, these Bills are put in the same footing as Money Bills. Then you [the Governor] cannot reject...,” Chief Justice of India D.Y. Chandrachud, heading a three-judge Bench, remarked. The court was reacting to arguments raised by the State, represented by senior advocates A.M. Singhvi, Mukul Rohatgi, P. Wilson and advocate Sabarish Subramanian, that the first proviso of Article 200 states: “If the Bill is passed again by the House or Houses with or without amendment and presented to the Governor for assent, the Governor shall not withhold assent therefrom”. But, at one point, the Chief Justice asked whether the Governor had to mandatorily send the Bills back to the House for re-consideration after withholding assent. “Can he simpliciter say ‘I am withholding assent’ without sending the Bills back to the House?” Justice Chandrachud asked. Mr. Singhvi responded that returning the Bills back to the House was a necessary corollary to the withdrawal of assent. The court also acknowledged the State’s submission that the Governor, having withheld assent and sent back the Bills once, cannot refer the reiterated Bills to the President. The State had complained to the court that the Governor was holding the Bills back indefinitely, defeating the rights of the people of Tamil Nadu to the benefits of crucial laws passed by the House. The Governor had withheld assent and “returned” the Bills to the House on November 13, the State said. The Tamil Nadu Assembly had convened a Special Session on November 18 to re-pass the Bills and send them back to the Governor for approval. “The Governor returned the Bills with just one line ‘I withhold consent’. What was the Assembly supposed to do? So, the House re-passed the Bills... The Governor has to return the Bills with a message spelling out reasons why he has returned the Bills,” Mr. Rohatgi pointed out. “Our order issuing notice to the petition [filed by Tamil Nadu] was on November 10... The Governor took action only after we issued notice in the matter. Why should Governors want parties to move the Supreme Court to start taking steps?” Chief Justice asked Attorney-General R. Venkataramani. Mr. Venkataramani submitted that 182 Bills were given to the Governor by the House for approval. Of this, 152 have been approved, five were withdrawn by the government, and nine reserved by the Governor for referral to the President. The Governor had withheld consent on 10 proposed laws and five, which were received in October 2023, were under process. He sought a deferment of the hearing in order to give the Governor time to consider the re-passed Bills. The court scheduled the next hearing on December 1. Meanwhile, the 35-page note submitted by the Attorney General in the Supreme Court said there was “no transparency in the entire selection process” related to the appointment of members of the Tamil Nadu Public Service Commission. Mr. Venkataramani’s note on behalf of the Governor said the latter “found that the person sought to be appointed as Chairman will have less than a year in office” and one of the persons recommended as a member was suspended for maladministration by the college where he was working.

Monday, November 20, 2023

Steering road safety in India back onto the right lane Jean Todt

is the United Nations Secretary-General’s Special Envoy for Road Safety Shombi Sharp is the United Nations Resident Coordinator in India Roderico Ofrin is the United Nations World Health Organization Representative to India India’s roads are a paradox. They represent an enormous and growing opportunity to commute and connect, to transport and travel. They go hand in hand with the country’s modernisation and impressive economic progress. In this context, India has some of the greatest opportunities to build a strong road safety management framework, with strong helmet producers, car manufacturers, big tech and large road investments. And yet, as in many countries, they are also the source of a silent but deadly pandemic. Each year, a staggering 3,00,000 people are estimated to be killed on the road in India, according to the United Nations World Health Organization (WHO). That is equivalent to more than 34 people every hour of every day. And that is a conservative estimate. The number of people suffering life-altering injuries in road crashes is exponentially higher even than that. Beyond human suffering, there is a serious economic toll: In India, road crashes are estimated to cost between 5% and 7% of national GDP. India, and the wider region in which it sits, is far from alone. Road safety is a global problem, with 1.3 million people killed in road crashes every year. But almost one in every four road deaths around the world takes place in India. World Day of Remembrance As the planet commemorated the World Day of Remembrance for Road Traffic Victims on November 19 to provide a platform for road traffic victims and their families to remember, support and act, such figures should serve as a wake-up call to all of us. We need immediate, coordinated and evidence-based interventions to boost road safety and drastically reduce the daily human tragedies behind the alarming statistics. This will require strategic investments in road safety measures, concerted political will at the national, State and local levels, and a change of collective mindset — after all, every one of us is a road user in some way — to understand and tackle the scale and importance of the challenge. Last week, the Government released a report that 2022 was the most fatal year for traffic crashes in India. Focus areas for better safety Priority areas must include enforcing the use of seatbelts not just for drivers but also for their passengers. Wearing a seatbelt reduces the risk of death among drivers and front-seat occupants by 45% to 50%, and the risk of death and serious injuries among rear-seat occupants by 25%. Similarly, helmet use must be enforced among motorcyclists as well as their pillion passengers. Correct helmet use can lead to a 42% reduction in the risk of fatal injuries. Indeed, vulnerable road users, who include pedestrians, cyclists and the riders of two-wheelers, account for almost three quarters of road deaths in India. And passengers unbelted in the back seat are not only risks to themselves upon impact but also to those in the front seat. Speeding must be reduced and there can be no tolerance for drink-driving; a recent report by the Government revealed that speeding led to 70% of India’s road crash deaths. Road infrastructure should be enhanced — too many roads are not in a safe condition, although government programmes in recent years have led to rapid improvements — and large-scale public awareness campaigns such as the new UN global campaign for road safety #MakeASafetyStatement, involving international celebrities, must be undertaken to secure behavioural changes. The call to action is not new. The Sustainable Development Goals, created in 2015, include a target (3.6) to halve the number of global deaths and injuries from road crashes and a call (11.2) to make public transport safer, more affordable and more accessible to all. The good news is that we are already seeing steps in the right direction in India. The national government’s implementation of the Motor Vehicles (Amendment) Act, 2019, and enhanced data collection from road crashes, are impactful measures that will help experts better understand where and why crashes are occurring, and, therefore, how to reduce them. The UN helmet Police in the major cities, such as the capital, New Delhi, are adopting modern technologies such as intelligent traffic management systems to effectively regulate traffic flows in a much better way and minimise the potential for collision. To help increase access to safe helmets, the Special Envoy has worked with helmet producers to produce a low-cost ventilated United Nations standard helmet, for under $20, including here in India. Private sector companies are searching for solutions. This is only right: we cannot expect to succeed if we do not have a whole-of-society effort to improve road safety. But we are still only at the start of the journey. Your chances of surviving a road crash can vary enormously depending on what State you live in and what access you have to high-quality emergency care services and proper after-care. We also need to look increasingly at international best practices and successes and then adapt them to India’s specific needs and circumstances. Road safety is a complex and multi-dimensional challenge, but the benefits that come with addressing it can be equally profound. What we need is a comprehensive safe-system approach as envisaged in the UN’s the Second Decade of Action for Road Safety 2021-2030, and full implementation of the Motor Vehicles (Amendment) Act 2019. Ending the silent pandemic of road injuries will not only save lives but also strengthen the economy and improve the quality of life for everyone.

Saturday, November 18, 2023

The geopolitical fallout of the Israel-Hamas war



One strategic shift and two tactical realignments. These were the driving forces of geopolitics in West Asia in recent years, until October 7. All were interrelated. The United States, the reigning superpower of the region since the end of the Second World War, had begun shifting its strategic focus to more conventional rivals such as Russia and China. But, to maintain its hold over and interests in the region, what the U.S. sought to do was to bring two of the pillars of its regional policy, Israel and the Gulf Arabs, closer. The Abraham Accords were a result of this policy, which was rolled out by the Donald Trump administration and embraced by the U.S. President, Joe Biden. A common Jewish-Arab front in a relatively peaceful West Asia would allow the U.S. to free up resources from the region which it could use elsewhere.

On the other side, the U.S.’s deprioritisation of West Asia led Gulf Arabs to make their own tactical changes in foreign policy for a more predictable and stable relationship in the region. This opened an opportunity for China, which has good ties with countries across the Gulf, to play the role of a peacemaker. The result was the Iran-Saudi reconciliation agreement. The U.S.’s response to the Saudi-Iran détente was to double down on the Abraham Accords. The Biden administration invested itself in talks between the Saudis and the Israelis. It was so confident about prospects of a deal that it unveiled the India-Middle East-Europe Economic Corridor (IMEC) proposal earlier this year, which hinged on Arab-Israel peace, and sold it as an alternative to China’s outreach into the region. Then came the October 7 Hamas attack on Israel.

Re-regionalisation of Palestine

Hamas, which has been controlling Gaza since 2007, looked at these two realignments differently. For Hamas, a Sunni Islamist militant group, the coming together of Iran, a Shia theocratic republic which also has been its patron for years, and Saudi Arabia, a Sunni monarchy that has been wary of the Hamas brand of political Islam, is a welcome development. But it saw Saudi Arabia normalising ties with Israel, which has been occupying Palestinian territories at least since 1967, as a setback.

In 1978, when the Camp David Agreement was reached, Egypt got the Israelis to sign the Framework For Peace Agreement, which became the blueprint for the Oslo process in the 1990s. Jordan signed its peace treaty with Israel only after the first Oslo Accord was signed in 1993. But when the United Arab Emirates (UAE), Bahrain and Morocco signed the Abraham Accords in 2020, Israel did not make any concessions for the Palestinians. This was the clearest sign yet that Arabs, especially Gulf Arabs, were ready to delink the Palestine question from their engagement with Israel, which boosted Tel Aviv’s efforts to localise the Palestine issue — to treat it as a mere security nuisance while continuing the occupation without consequences. When Saudi Arabia and Israel were in talks, nobody expected the Benjamin Netanyahu government, the most far-right government in Israel’s history comprising settler extremists and ultra-Orthodox Zionists, to offer concessions to the Palestinians.

So, understandably, one of the goals of the October 7 Hamas attack was to break the walls of localisation, re-regionalise the Palestine issue, and thereby scuttle the Saudi-Israel peace bid. Israel’s vengeful onslaught on the Gaza Strip, which followed the Hamas attack, killing at least 11,500 Palestinians, a vast majority of them women and children, made sure that Hamas met its goal, at least for now.

The way Arabs see it

Both the Arabs and Israel were ready to sidestep the Palestine question and chart a new course of partnership. But new regional realities emerged after October 7. The Palestine issue has now come back to the fore of the West Asian geopolitical cauldron.

Second, Israel’s disproportionate and indiscriminate attack on Gaza has triggered massive protests across the Arab Street, mounting enormous pressure on monarchs and dictators. Arab countries, which witnessed violent destabilising street protests and civil strife just 10 years ago, cannot completely turn away from the growing pan-Arab sympathy with the Palestinians and the antipathy towards Israel.

Third, there is always the Iran factor. Ever since the Palestine issue got re-regionalised, Iran has stepped up its pro-Palestine rhetoric and called for collective action against Israel, while its proxies, the Houthis in Yemen and Hezbollah in Lebanon, have launched limited attacks on Israel. Iran is trying to claim the leadership of the Islamic world, bridging the Shia-Sunni divide. This has left Saudi Arabia and other Arab countries with difficult choices. They can either ignore the anger in the Arab Street, letting Iran take up the cause and go ahead with the planned peace agreement with Israel or halt the talks and return to the original King Abdullah Initiative, which called for the formation of an independent Palestine state based on the 1967 border in return for Arab recognition of Israel. The Saudis convened an Islamic summit on Gaza, which saw the landmark visit by Iranian President Ebrahim Raisi to the Kingdom, and reiterated its call for the creation of a Palestine state based on the 1967 borders for peace and security in the region. In effect, Mohammed bin Salman, the Saudi Crown Prince, has relinked the Palestine issue with peace talks with Israel. This is a setback for both America and Israel.

The U.S. might still hope that the situation would be conducive to reboot the Abraham Accords once the dust settles. This is entirely possible. But a key challenge is that it is still not clear what Mr. Netanyahu’s endgame is in Gaza. He has already signalled that Israeli troops would continue to play an overall security role in the enclave — which means, Israel would reoccupy the territory from where it withdrew in 2005. The U.S. had proposed that post the war, the Palestinian Authority, which runs parts of the West Bank with limited powers, should take over Gaza as well. But Mr. Netanyahu has shot down that proposal. So, if Israel reoccupies the territory, home to 2.2 million people living in distress and misery, the current wave of violence would only be the beginning of a long spell.

Regional dynamics

The Iran-Saudi reconciliation, under Chinese mediation, itself was a setback for the U.S. In recent years, Arab countries have also shown an increasing hunger for autonomy. The UAE and Saudi Arabia refused to join American sanctions against Russia after the Ukraine war. Saudi Arabia continued its Organization of the Petroleum Exporting Countries (OPEC) Plus cooperation with Moscow, defying Washington’s requests and diktats. China is playing an increasingly greater role in the Gulf, which includes secret plans to build a military facility in the UAE. The current crisis is expediting these changes in the regional dynamics. With the Saudi-Israel peace plan derailed and the Iranian President having visited the Kingdom to discuss Israel’s war on Gaza, what Washington is witnessing is the limits of the U.S.-brokered Abraham Accords and the widening scope of the China-brokered Iran-Saudi détente.

The situation in Gaza is effectively back to the pre-2005 days, but the geopolitical reality is entirely different from the early 2000s when the U.S. was the sole superpower in the region. Russia and China may not replace America in West Asia in the near future given the U.S.’s huge military presence, but the growing footprint of other great powers is offering space for better manoeuvrability for regional players. By tying itself deeply with Mr. Netanyahu’s brutal, endless war on Gaza, the Biden administration has put the U.S. in a difficult position in a region that is already in a flux.

stanly.johny@thehindu.co.in

With the Saudi-Israel peace plan derailed and Iran-Saudi engagement deepening, the United States is witnessing the limits of the Abraham Accords and the widening scope of the China-brokered regional détente

Building the floor

 https://epaper.thehindu.com/ccidist-ws/th/th_kochi/issues/59940/OPS/G5HC1F90H.1.png?cropFromPage=true

.