Monday, August 31, 2020

A party being pulled in different directionsThe differences in the Congress are not primarily about personality traits but about ideology and strategy

Another chapter in the Congress leadership saga has come to a predictable close. Sonia Gandhi will continue as interim president. While the dust may have settled on the latest eruption of intra-party discontent, it’s time to unpack a problematic assumption that tends to muddy public discourse on this subject.

It can be summed up as follows: the Congress is facing a leadership crisis only because the Gandhi family blocks every non-dynastic talent. This sounds plausible, given the lack of internal democracy. But it also has the misleading effect of rendering every non-Gandhi politician, almost by default, more capable than Rahul Gandhi.

Search for a new president

For the record, though the immediate trigger for the Congress Working Committee (CWC) meeting of August 24 was a letter from 23 senior leaders seeking internal reform, the current crisis actually began in July last year when Mr. Gandhi resigned as Congress president, taking responsibility for the poor results in the 2019 Lok Sabha elections.

Now, this was a perfect occasion for a new, full-time president to take over. Mr. Gandhi said as much in his resignation letter: “The way forward would be to entrust a group of people with the task of beginning the search for a new President. I have empowered them to do so and committed my full support to this process and a smooth transition.”

But the Congress would not or could not do so. None of the suave young geniuses frequently talked of as worthy alternatives to the Gandhi scions showed mettle, initiative or, for that matter, leadership. Either they were lacking in self-belief — an essential quality for a leader — or they knew they did not enjoy the support of the majority. At any rate, they remained passive, and Ms. Gandhi stepped in as interim president.

And yet, the inverse of this has become common sense: the party has plenty of talent, all sadly stymied by a feckless dynast. Never mind that if there was outstanding leadership talent waiting in the wings, it would have broken through by now. That it hasn’t displaced the Gandhis suggests that it doesn’t exist — as yet.

The merits of the letter

It is true that for more than 20 years there have been no elections to the CWC. The high command-cum-coterie culture still prevails. Regardless of their individual motives, the apprehensions expressed in the letter of the ‘dissenting 23’ are genuine. But that still does not mean that their interests and the party’s interests coincide.

Most, if not all, of the leaders linked to the letter are at a crossroads with regard to their political career. They are Congressmen by instinct. But they are, first and foremost, pragmatists. They are concerned about their political investment in a party that looks increasingly incapable of offering tangible returns — returns of the kind that are only possible if the party is in power or looks like it’s returning to power.

So yes, they do earnestly want the Congress to end its current drift and return to its winning ways. If that requires the party to take cognisance of changes in the political landscape and make ideological compromises, then so be it. Unfortunately, there is a stumbling block to such adjustments: Mr. Gandhi and his team of advisers, who share a different vision and often bypass party veterans on key decisions. For these and other reasons, the ‘old guard’ is more comfortable working with Ms. Gandhi, and allergic to Mr. Gandhi.

The root cause of the leadership crisis, as well as the reasons for Mr. Gandhi’s refusal to officially take charge, is there in black and white in his resignation letter of 2019. “We didn’t fight a political party in the 2019 election,” said the letter. “Rather, we fought the entire machinery of the Indian state, every institution of which was marshalled against the opposition. It is now crystal clear that our once cherished institutional neutrality no longer exists in India.”

The very starting point of Mr. Gandhi’s politics was liable to be dismissed as ‘too radical’ by his party seniors. It got more interesting. “I personally fought the Prime Minister, the RSS and the institutions they have captured with all my being,” he wrote. The way forward is for the Indian nation “to reclaim and resuscitate our institutions” and the “instrument of this resuscitation will be the Congress party.” He added for good measure: “The stated objectives of the RSS, the capture of our country’s institutional structure, is now complete… There is a real danger that from now on, elections will go from being a determinant of India’s future to a mere ritual.”

Is it any surprise that the old guard is alarmed at the prospect of being led by a man who not only says that his fight “has never been a simple battle for political power” but also believes that a) India’s electoral apparatus is not neutral anymore; b) the RSS has captured India’s institutions; and c) Congressmen should sacrifice the desire for power in order to fight a “deeper ideological battle” against the RSS?

Is it not possible that some of the 23 signatories might share Mr. Gandhi’s perspective? His resignaton letter gives it away. “At times,” he wrote in his letter, referring to the 2019 poll campaign, “I stood completely alone.” Even now, with the exception of his small group of loyalists, Mr. Gandhi stands alone on the question of fighting the RSS ideologically, a project that today carries the risk as well as the political costs of being branded as ‘anti-Hindu’ and ‘anti-national’. Not surprisingly, elements of the old guard have a different view on how the party should respond to the saffronised reality of ‘New India’. The contradictory pulls exerted by the two divergent approaches are partly responsible for the stasis plaguing the party.

Uncomfortable questions

Thus, the leadership crisis in the Congress is primarily not about personality traits. While they do matter, the real issues are the differences over ideology and strategy. Should the Congress bet on wooing back the upper caste vote that it has lost to the BJP or should it focus on OBCs, Dalits, Adivasis, and minorities? If the latter, then shouldn’t the face of the party be an OBC or Dalit rather than a ‘janeu-dhari’ like Mr. Gandhi? Should the party try to neutralise Hindutva politics by ‘Hinduising’ itself or should it wage an ideological war against the RSS? If the latter, then will its stance carry credibility without a proper reckoning of past dalliances with communal politics, not least the 1984 riots?

Another troubling question looms: Given the gigantic mismatch of power and resources between the Congress and the BJP, will a non-Gandhi Congress chief be more vulnerable to external pressures than a Gandhi scion? The burgeoning list of Congress leaders who’ve recently joined the BJP might suggest so.

Clearly, the path that Mr. Gandhi wants the party to walk is not an easy one. It will only be made tougher by a lack of clarity and internal divisions on these questions. What is beyond dispute is that the party could end up in two very different places depending on whether it follows Mr. Gandhi’s political vision or a ‘consensus’.

sampath.g@thehindu.co.in


The seven-hour Congress Working Committee (CWC) meeting on August 24 was, predictably, a stormy affair, with the Gandhi loyalists taking on the senior Congress leaders who wrote to the interim president, Sonia Gandhi, demanding course correction. That the ginger group of letter writers would be taken to task was a forgone conclusion.

The tone of the meeting was set when Ms. Gandhi offered to resign as the interim president, leading to a cacophony of voices pleading with her to continue. Despite the inevitability of what transpired, a few things came to the fore: If anyone assumed that the Gandhi sycophants were guided only by blind loyalty and servility to vilify the dissenters on their own, Rahul Gandhi’s frontal attack on the ginger group, where he raised doubts about their motive and the timing, disproved it. It was also clear that a non-Gandhi, however senior and loyal he or she might be, wouldn’t stand a chance to be Congress president even for a brief period. So, the game of musical chairs is set to continue: Ms. Gandhi’s interim presidency being followed in all probability by Mr. Gandhi’s election to the position at an All India Congress Committee session in the next six months. It is interesting to note that at the CWC meeting, Mr. Gandhi didn’t rule out getting back to the helm even as the loyalists made fervent pleas to make him change his mind.

The Gandhis are to blame

The overwhelming sentiment against a non-Gandhi being nominated as president is to do with ideological moorings. It is often argued that a non-Gandhi’s ideological underpinnings would be suspect, harking back to the Narasimha Rao term. That argument rings hollow, for it was Rajiv Gandhi who was responsible for the opening of the locks of the Babri Masjid in 1986 and for resorting to the Hindutva handbook in the 1989 election. In reality, the Gandhis are to blame for the present mess. Despite all their pretences of inner-party democracy, the Nehru-Gandhi family has appropriated to themselves the leadership of the party and actively promoted and incentivised sycophancy.

True, this goes back nearly 50 years ever since Indira Gandhi’s promotion of Sanjay Gandhi as her successor. However, back then, Indira Gandhi enjoyed popularity across the country following the 1971 election win and the subsequent creation of Bangladesh. Rahul Gandhi’s attempts to fashion himself as a modern Sanjay Gandhi, at least within his party, can only have disastrous consequences as he seems to want to wield power without responsibility.

Basic demands

Now, what was it that the ginger group had asked for? They had basic demands including having full-time and active leadership at all levels, elected democratically, to serve the party that was adrift, and an end to ‘ad-hoc’ism. If that was seen as an affront, it only reveals the kind of anti-democratic impulses of the Gandhis. This non-democratic impulse seems to run in the family. Else, when the Allahabad High Court set aside the election of Indira Gandhi in 1975, why would she choose to impose Emergency to preserve her position rather than pass the baton on to the stalwarts within the party?

The less said about the coterie, the better. They seem to believe in preserving the hegemony of the Nehru-Gandhi family within the Congress rather than preserving the party itself. There are overt and covert insinuations about the motive of the letter writers and the need to put these issues in writing instead of resorting to the usual brush-it-under-the-carpet approach. That such a wide cross-section of leaders chose to undersign a document seeking revival of the party made it impossible to brush the letter under the carpet.

For the likes of Ghulam Nabi Azad, Anand Sharma and Mukul Wasnik, forever dubbed Gandhi loyalists, to seek accountability only reveals that their primary loyalty is to the party more than the Gandhis. In fact, the letter nowhere tries to cast the Gandhis in poor light. On the contrary, there are portions exalting the Nehru-Gandhi family as an integral part of the Congress. If it stung the Gandhis, it is only because the letter clearly stated the need for institutional leadership and how leaders had to be consultative, bear responsibility and be available — highlighting the lack of it under the present set-up.

Someone had to bell the cat. And if sources close to the ginger group are to be believed, more leaders within the fold, including the likes of P. Chidamabaram, offered moral support although they didn’t undersign fearing reprimand. Despite Ms. Gandhi’s assurance at the end of the meeting that she won’t bear any ill will, it is likely that the ginger group will be targeted. Whatever their fate, they have done a great service to the Congress party, which, in many ways, is a cross-section of the country rather than a regimented, cadre-based party.

Anand Kochukudy is a Kerala-based journalist and former editor, The Kochi Post


Sunday, August 9, 2020

The elusive search for truth Many people trust social media forwards more than evidence-based, data-driven journalism

FROM THE READERS’ EDITOR The elusive search for truth Many people trust social media forwards more than evidence-based, data-driven journalism
 

Some readers wondered whether my reading of the crisis in the news media is about journalism or about the news industry. Though the fortunes of the news industry have a bearing on journalism, there is, indeed, a difference between looking at issues that govern journalism and the factors that contribute to the financial stress of the media industry. Over the last few years, I have been discussing the impact of digitalisation on journalism. The pandemic has accelerated the process of digital transformation of the news media. Therefore, these issues need close scrutiny.

One of the defining elements of analog journalism was the way two crucial functions of journalism — bearing witness and making sense — complemented each other and helped people make informed choices. When I talk about the strength of analog, I am neither romanticising the past nor am I a Luddite. Most importantly, I do not believe in nostalgia. Many scholars have established “how rose-coloured glasses always leads to an unfair distortion — looking back on the best of the past while comparing it to the worst of the present.” Hence, when I talk about the digital information news environment, I am talking about how there needs to be a conducive atmosphere for credible information to resonate with the people. Literature on misinformation, disinformation and malinformation reveals a new distinction in the minds of the citizens. Editors and journalists have to contend with a new breed of sceptics. These are the people who trust social media forwards more than evidence-based, data-driven journalism. Their confirmation bias flows from encrypted social media platforms that are full of conspiracy theories.

Some terms — for instance, ‘post-truth’ and ‘alternative facts’ — that have gained currency in the last five years fail to explain the complex reality that is haunting journalism and its reliance on evidence and data. Let me explain this with a specific example. On the first anniversary of the dilution of Article 370, The Hindu, apart from carrying news reports, published two lead articles — Happymon Jacob’s “A year on, Article 370 and Kashmir mythmaking” (August 4) and Amitabh Mattoo’s “Rekindle Kashmir’s lost and real connect” (August 5) — and a ‘Data Point’ titled “Paradise lost” (August 5). But the reactions we got to these were puzzling. One reader dismissed the ‘Data Point’ and placed his faith above the evidence available. He asked: “Is your source reliable? Was it done by an independent agency or some ‘politically’ motivated one? Why compare the J&K lockdown with the COVID-19 lockdown? What are you trying to convey apart from confusing people and feeding negativity? Yes, both the lockdowns are severe for J&K but they will be eventually removed and normalcy restored.”

Another reader, Raghavan, was angry with Mr. Jacob’s piece. He said: “A mythmaking opinion from the factory of mythmaking, JNU, anxious about the myths made for decades being exposed as myths. Expecting a miracle within a year to prove that undoing Article 370 is better than the decades of turmoil with no end in sight while nurturing that Article is in the realm of myths, really.” Jugal Ghosh felt that Mr. Mattoo was wrong and said: “The abrogation stretched the state benefits to all its residents and the sooner they realise it, the better it is for all. This pain about abrogation is purely imaginary to make news.”

Facts and truth

First Draft Footnotes is a study commissioned by First Draft with the aim of protecting communities around the world from harmful, false, and misleading information. Silicon Valley conglomerates rely on quantitative attributes. They value the metrics that drive the traffic to websites. The Footnotes series, on the other hand, brought back the qualitative component to counterbalance the reliance on analytics to determine the health of our news and information environment. One of their recent studies was about the perceived difference of news consumers between facts and “truth”, and about how this perception creates vulnerabilities online. The study documents our paradoxical existence in more ways than one. For instance, it points out that “those who generate and amplify misinformation and malinformation are the ones who often use words related to the truth, such as disingenuous; nonsense; false; charade; deception; concealed, disguised, hiding, show; find; reveals; exposes; uncovers.” In this world view, journalism is all about facts, but conspiracy theories are what gain the status of truth. The crisis is not with journalism alone.

readerseditor@thehindu.co.in


COVID-19 deaths may be higher than reported

COVID-19 deaths may be higher than reported The death figures for India may have to be adjusted for low coverage of medical certification of cause of death
 

As on July 31, India had the third highest burden of COVID-19 globally (based on total reported cases). According to the Union Ministry of Health and Family Welfare (MoHFW), there were 35,747 reported COVID-19 deaths and 5,45,048 active cases. India had 26 COVID-19 deaths per million population. This has been cited to substantiate the low mortality in the country. As per Indian Council of Medical Research guidelines, if it is medically certified that the underlying cause of death is suspected or confirmed COVID-19, then that death should be recorded and reported as a COVID-19 death.

The States update the number of COVID-19 deaths to the MoHFW based on the updates received from cities and districts. The reported COVID-19 deaths have to be updated in the medical certification of cause of death (MCCD) web portal. Updates from States and the MoHFW are our immediate source of COVID-19 deaths. The same should also be available at the end of the year when the MCCD reports are collated. The latest MCCD report is available for 2017.

Death registration and MCCD

Do the reported COVID-19 deaths reflect the true picture? Before we get into this, we need to understand the prevailing coverage of death registration and MCCD in India. According to the latest vital statistics of India based on the Civil Registration System (CRS, 2018), 86% of the total deaths were registered of which 22% had a medically certified cause of death (MCCD report, 2017). This means 18.9% (0.86*0.22) of the total deaths were medically certified with a cause of death. The key reason for this is that only 34% received institutional medical attention at the time of death (CRS, 2018). Another reason is that not all hospitals (including public and private hospitals in rural and urban areas) have been brought under the coverage of MCCD. Errors, missing details or issues in the quality of MCCD have also been reported. This proportion of total deaths that are medically certified with a cause of death varies from State to State. It is less than 10% in Nagaland (1.5%), Bihar (2.4%), Jharkhand (2.6%), Uttarakhand (5%), Uttar Pradesh (5%) and Madhya Pradesh (7.4%); more than 60% in Delhi (60.7%) and Puducherry (63.7%); and 100% in Goa.

The COVID-19 deaths compiled by States predominantly include deaths occurring in COVID-19-designated facilities among reported COVID-19 cases. Hence, suspected COVID-19 deaths occurring at home or during transit or in non-COVID hospitals may not be reported. Outside designated COVID-19 facilities, there could be many instances of suspected COVID-19 being the cause of death (testing not done or results not available); this may not be captured. This is possible in the context of a prevailing systemic under-registration of deaths and the poor coverage of MCCD. This may be more pronounced in rural and semi-urban areas where there is poor access to health facilities and/or qualified medical doctors. Hence, we need to adjust for the prevailing under-registration of deaths and poor coverage of MCCD to arrive at the correct estimate of COVID-19 deaths.

Estimated COVID-19 deaths

To adjust for the prevailing under-registration of deaths and poor coverage of MCCD, we multiplied the reported COVID-19 deaths by a multiplication factor. It was 5.29 for India and calculated as the inverse of 18.9% (the coverage of MCCD among total deaths based on the 2018 CRS and 2017 MCCD reports). This gave a total of 1,88,938 estimated COVID-19 deaths taking the deaths per million population to 138. This is in contrast to the widely prevailing notion that deaths are very low in India.

This estimated COVID-19 deaths per million population is higher than Russia (96 per million, 100% MCCD of total deaths), similar to South Africa (137 per million, 92% MCCD) and lower than the U.S. (477 per million, 100% MCCD), Brazil (440 per million, 99% MCCD), Mexico (362 per million, 100% MCCD), Peru (588 per million, 57% MCCD), Chile (498 per million, 95% MCCD), Spain (608 per million, 95% MCCD) and Iran (202 per million, 90% MCCD). Most of the above countries (but for Peru) have a high MCCD coverage. Hence, we do not need to adjust the reported COVID-19 deaths of these countries.

Within India, we calculated State-wise estimated COVID-19 deaths by multiplying the reported COVID-19 deaths with the multiplication factor for the respective State. The top 10 States based on estimated COVID-19 deaths (ranging from 347 per million population to 114) in decreasing order are Delhi, Maharashtra, Gujarat, Andhra Pradesh, Nagaland, Madhya Pradesh, Uttarakhand, West Bengal, U.P. and Tamil Nadu. If we go by reported COVID-19 deaths, then Nagaland, Madhya Pradesh, Uttarakhand, West Bengal and Uttar Pradesh do not find a mention in the top 10.

Madhya Pradesh, West Bengal, U.P., Bihar and Jharkhand constitute 43% of the national population. These States with <12% MCCD coverage and less than 10,000 COVID-19 tests per million population contribute to 38% of the total estimated COVID-19 deaths. If we go by reported COVID-19 deaths, then these States contribute to a mere 12% of total reported COVID-19 deaths. This clearly shows the extent to which cases and deaths could be missed.

COVID-19 deaths per million population is a straightforward metric but this entirely depends on the timing of the epidemic in the given geographic region. The deaths per million increase as the epidemic progresses. Therefore, inter-country or inter-State comparisons have to be made and interpreted considering the stage of the epidemic.

In India, many media reports have highlighted that when suspected COVID-19 was the cause of death (testing not done or results not available), it was erroneously not reported as COVID-19 death. Hence, even among the registered deaths, the COVID-19 deaths appear to be under-reported. Therefore, the estimated COVID-19 deaths calculated by us, despite the adjustment, are an underestimate.

Considering adjustments

We call upon the MoHFW to consider the adjustments suggested before arriving at the COVID-19 deaths and before making inter-State and inter-country comparisons. The States with a relatively high estimated COVID-19 death per million population and low testing need to be focused upon. These are also the States that have poor healthcare infrastructure. Additionally, this is an opportunity to improve MCCD. Reporting of deaths with suspected COVID-19 as the cause needs to be encouraged and ensured from COVID-19 facilities, non-COVID-19 facilities and homes. The current COVID-19 reporting mechanism is very different from the MCCD reporting. Therefore, we request that it is ensured that the reported COVID-19 deaths are promptly captured in the MCCD web portal. Also, for triangulation of data, we urge the MoHFW to release monthly or quarterly bulletins of national and State-wise deaths reported under CRS and MCCD. Data under CRS will enable us to compare the deaths registered before and during the epidemic and help understand how close are the reported and estimated COVID-19 deaths to the true picture. We also recommend the MoHFW to monitor the proportion of COVID-19 deaths coded with ‘suspected COVID-19’ as the cause of death.

Hemant Deepak Shewade and Giridara Gopal Parameswaran are community physicians by training. Hemant works for an international NGO and is based in Bengaluru. Giridara works at the All India Institute of Medical Science, Delhi. This piece along with graphs can be accessed online at www.thehindu.com



Saturday, August 8, 2020

BevQ ആപ്പിനെപ്പറ്റി ശബരീനാഥിന്റെ കള്ളപ്രചരണം

നോക്കൂ എത്ര സുന്ദരമായിട്ടാണ് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ശബരീനാഥനെന്ന കോൺഗ്രെസ്സുകാരൻ MLA  ഗീബൽസിനെപോലും നാണിപ്പിക്കും വിധത്തിൽ കള്ളങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുന്നത് ... BevQ ആപ്പിനെപ്പറ്റി തുടക്കം മുതൽ നുണകളുടെ കൂമ്പാരം തീർക്കുന്നയാളാണ് ശബരി... 

അപ്ലിക്കേഷൻ റിലീസ് ചെയ്ത ആദ്യത്തെ രണ്ടുദിവസങ്ങളിൽ ചില ടെക്നിക്കൽ  പ്രശ്നങ്ങൾ മറ്റേതൊരു ആപ്പ്ളിക്കേഷനും നേരിടേണ്ടിവരുന്നതുപോലെ ഇതിനും ഉണ്ടായിരുന്നു .. ലോകത്ത് ഒരപ്പ്ളിക്കേഷനും ഒന്നാം നാളിൽ തന്നെ നൂറുശതമാനം പെർഫെക്ഷനോടെ ലോഞ്ച് ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നത്  അന്നുമിന്നും പറയുന്ന ഒരുകാര്യമാണ്  .... മൈക്രോസോഫ്ട് മേധാവി ബിൽ ഗേറ്റ്സ് വിൻഡോസ് ഓപ്പറേറ്റിംഗ് സിസ്റ്റം ആദ്യമായി ലോഞ്ച് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ  ബ്ലൂ സ്ക്രീൻ  വന്ന് crash ആകുന്നതിന്റെ വീഡിയോ ഇപ്പോഴും നെറ്റിൽ കിട്ടും ... 

ആദ്യനാളിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ വെച്ച് അപ്ലിക്കേഷൻ പൊളിഞ്ഞു, കമ്പനിപൂട്ടി ഉടമകൾ നാടുവിട്ടു എന്നൊക്കെ എഴുതിയ സാഡിസ്റ്റുകളുടെ നാടാണ് കേരളം ... ശബരിയൊക്കെ ആ വാദങ്ങൾ ഏറ്റുപിടിച്ച "ടെക്നിക്കൽ വിവരങ്ങൾ  അറിയുന്ന MLA " എന്ന് മേനിനടിച്ച ആളാണ്.. 

ശബരി തുടർച്ചയായി ഉന്നയിക്കുന്ന ആരോപണങ്ങൾ ക്ലിയർ ചെയ്തുപോകേണ്ടതുണ്ട് ... സുന്ദരമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പച്ചക്കള്ളങ്ങൾ യാതൊരു കൂസലുമില്ലാതെ ആവർത്തിക്കുകയാണ്  ശബരി ... 

ഒന്ന് : ഈ അപ്ലിക്കേഷൻ  ടോക്കെണുകളൊക്കെ കൊടുക്കുന്നത് സ്വകാര്യ ബാറുകൾക്കും ബിയർ ആൻഡ് വൈൻ പാർലറുകൾക്കും മാത്രമാണ് ... അതുകൊണ്ട് ബെവ്‌കോ ഔട്ലെറ്റുകൾക്ക് മദ്യം വിൽക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല , അവർ നഷ്ടത്തിലാണ് ... 

വസ്തുത:
A:  ഈ അപ്ലിക്കേഷൻ വർക്ക് ചെയ്യുന്നത് കൃത്യമായ അൽഗോരിതം വെച്ചാണ് ... 1213 മദ്യവിതരണ ഔട്ലെറ്റുകളാണ് കേരളത്തിലുള്ളത് (305  എണ്ണം ബെവ്‌കോയുടെയും consumer ഫെഡിന്റെയും ബാക്കി 908   എണ്ണം സ്വകാര്യ ബാറുകളും ബിയർ ആൻഡ് വൈൻ പാർലറുകളും ( KTDC യുടെ 55 അടക്കം)   ..അതായത് 25   ശതമാനം ബെവ്‌കോയും ബാക്കി 75  ശതമാനം സ്വകാര്യഉടമസ്ഥതയിലും). BevQ എന്ന അപ്ലിക്കേഷൻ ഉണ്ടാക്കിയത് തിരക്ക് നിയന്ത്രിക്കാനും അതിനെ തുല്യമായി എല്ലാ ഔട്ലെറ്റുകളിലേക്കും വീതംവെക്കാനുമായിരുന്നു  (Distribution).   ഇനി വിതരണം ചെയ്ത  ടോക്കണുകളുടെ കണക്കുകൾ നോക്കിയാൽ  ശരാശരി 54   ശതമാനത്തിനടുത്ത ടോക്കെണുകൾ നൽകപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് ബെവ്‌കോയുടെ ഔട്ലെറ്റുകൾക്കാണ് .. അതായത് മൊത്തം ഔട്ലെറ്റുകളുടെ കണക്കു നോക്കിയാൽ 25  ശതമാനം ടോക്കെണുകൾ കിട്ടേണ്ടുന്ന ബെവ്‌കോ + കൺസ്യൂമർ ഫെഡ് ഔട്ലെറ്റുകൾക്ക് 54   ശതമാനത്തോളം ടോക്കെണുകൾ കിട്ടി..അതായത് അത്രയും മദ്യം അവർക്ക് അധികം വിൽക്കാൻ പറ്റിയെന്നു ചുരുക്കം ... അപ്പോഴെങ്ങനെയാണ് ശബരി BevQ  അപ്ലിക്കേഷൻ  ബെവ്‌കോക്ക് നഷ്ടമുണ്ടാക്കി എന്ന് പറയുന്നത് ?  ടോക്കെണുകൾ അധികം ലഭിക്കുകയല്ലേ ചെയ്തിട്ടുള്ളത് ? അതിന് ബെവ്‌കോ ഔട്ലെറ്റുകളുടെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ കാരണങ്ങളുണ്ട്  ...വിഷയം അതല്ലാത്തതുകൊണ്ട് തല്ക്കാലം  അതിലേക്ക് കടക്കുന്നില്ല.. പക്ഷെ ബാറുകൾക്ക് ടോക്കെണുകൾ അധികം നൽകുന്നു എന്ന വാദം പൂർണ്ണമായും ഇവിടെ പൊളിയുകയാണ് ... 

B: കേരളത്തിലെ മദ്യവില്പനയുടെ കുത്തകാവകാശം ബെവ്‌കോക്കാണ് (KSBC). സ്വകാര്യബാറുകൾ വിൽക്കുന്ന മദ്യവും അവർക്ക് സപ്ലൈ ചെയുന്നത് ബെവ്‌കോയുടെ 23  വെയർ ഹൗസുകളിൽനിന്നാണ് എന്ന കാര്യവും ശബരിക്കറിയാതിരിക്കാൻ വഴിയില്ല. അതായത് ബാറുകൾ അധികം മദ്യം വിറ്റാലും അതിന്റെയൊരു ലാഭവിഹിതം ബെവ്‌കോക്ക് വരുന്നുണ്ടെന്ന് ചുരുക്കം ... ആകെ വരുന്ന കുറവ് ബെവ്‌കോ ഔട്ലെറ്റുകൾ വഴി വിൽക്കുന്ന മദ്യം ബാറുകൾ വഴി വിൽക്കുമ്പോൾ  ബാറുകൾക്ക് കിട്ടുന്ന 8 ശതമാനം കമ്മീഷൻ ബെവ്‌കോക്ക് കിട്ടില്ല എന്നതാണ്... അതുമുന്പും അങ്ങനെത്തന്നെയാണ് ... ബാറുകൾക്ക് ബെവ്‌കോ മദ്യം നൽകിയിരുന്നത് wholesale വിലയ്ക്കാണ് ... ആപ്പ് വന്നതുകൊണ്ട് അതിനുമാറ്റം വന്നിട്ടില്ല ...    

C:  ഇവരിപ്പോഴും താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് കോവിഡിന് മുൻപുള്ള വില്പനയും കോവിഡ് കാലത്തെ വില്പനയുമാണ് . ഒരുവിധം സാമാന്യബുദ്ധിയുള്ളവർ അതുചെയ്യില്ല. കോവിഡിനുമുമ്പുള്ള കാലത്തെ ഔട്ലെറ്റുകൾക്ക് മുന്നിലുള്ള നീണ്ട നിരയും തിരക്കും നമ്മളെല്ലാവരും കണ്ടിരുന്നതാണ്... ബെവ്‌കോയുടെ ഒരു ഔട്ലെറ്റിൽ ശരാശരി 1200 ബില്ലുകൾ ഒരുദിവസം അടിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാണ് അവരുടെ കണക്കുകൾ പറയുന്നത് ..  ഒരു മിനുട്ടിൽ 4 ബില്ലുകൾ അടിക്കാൻ പാകത്തിൽ വേഗതയും കാര്യക്ഷമതയും അവരുടെ തൊഴിലാളികൾക്കുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷെ അതാണോ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ ? എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെയൊരു അപ്ലിക്കേഷൻ ഉണ്ടാക്കിയത് എന്നുപോലും മറന്നുകൊണ്ടാണ് ശബരിയൊക്കെ വർത്തമാനം പറയുന്നത് ...  ഇപ്പോൾ ഒരു ഔട്ലെറ്റിനു പരമാവധി അപ്ലിക്കേഷൻ വഴി നൽകുന്ന ടോക്കൺ ദിവസത്തിൽ 400 എണ്ണമാണ് ... അതായത് കോവിഡിന് മുൻപ് നൽകിയതിന്റെ 33  ശതമാനം ...  തിരക്കില്ലാതാക്കുക , സാമൂഹ്യാകാലം ഉറപ്പാക്കുക എന്നിവക്കുവേണ്ടി കൊണ്ടുവന്നതാണ് ഈ അപ്ലിക്കേഷൻ ശബരീ ... ആ പണി BevQ ആപ്ലിക്കേഷൻ വൃത്തിക്ക് ചെയ്യുന്നുണ്ട് .... അതുകൊണ്ടുതന്നെ  "അപ്ലിക്കേഷൻ കാരണം ബെവ്‌കോക്ക് നഷ്ടമുണ്ടാകുന്നു " എന്ന വിഡ്ഢിത്തം വിളമ്പുന്നതിനു മുൻപ് ഇതിന്റെ ടെക്നിക്കൽ വശങ്ങളെപ്പറ്റി തനിക്ക് ധാരണയുണ്ട് എന്ന അവകാശവാദമെങ്കിലും തല്ക്കാലം ഉപേക്ഷിക്കണം താങ്കൾ ... അപ്ലിക്കേഷൻ കൊണ്ടുവന്നതുതന്നെ തിരക്ക് നിയന്ത്രിക്കാനും സാമൂഹ്യാകാലം ഉറപ്പാക്കാനുമാണ് ... 
 
രണ്ട് : ഔട്ട്ലെറ്റ് സെലക്ട് ചെയ്യാനുള്ള ഓപ്ഷൻ ഉപഭോകതാവിന് കൊടുക്കുന്നില്ല, അത് ബാറുകാരെ സഹായിക്കാനാണ് എന്ന  വാദവും കോൺഗ്രസ് IT സെല്ലുകാർ ഉന്നയിക്കുന്നുണ്ട് ... 

വസ്തുത: ഇതൊരു ഇരുതലമൂർച്ചയുള്ള വാളിന് തുല്യമാണ് .. ഔട്ട്ലെറ്റ് തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സൗകര്യം ഉപഭോക്താവിന് കൊടുത്താൽ അവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതൊക്കെയും ബാറുകളായാൽ ബെവ്കോക്ക് ടോക്കെണുകൾ ഒന്നും കിട്ടാതാകില്ലേ ? അങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥ വന്നാലോ? അപ്പോൾ വീണ്ടും നിങ്ങൾ അപ്ലിക്കേഷൻ ഉണ്ടാക്കിയത് ബാറുകാരെ സഹായിക്കാനാണ് എന്ന വാദം തന്നെ ഉന്നയിക്കില്ലേ ? ഒരിക്കൽക്കൂടി ആവർത്തിക്കട്ടെ,    ഉപഭോക്താക്കളെ  എല്ലായിടത്തേക്കും തുല്യമായി വീതിച്ച്  തിരക്കില്ലാതാക്കുക , സാമൂഹ്യാകാലം പാലിക്കുക അതുവഴി  കോവിഡ് പ്രോട്ടോകോൾ അനുസരിച്ച് മദ്യം വിൽക്കുക എന്നതാണ് അപ്ലിക്കേഷൻ ഉണ്ടാക്കാനുള്ള മൂലകാരണം തന്നെ ... ഇതിന്റെ സാങ്കേതികത മനസ്സിലാകാത്ത വലിയൊരു വിഭാഗത്തെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കാനാണ് ശബരീനാഥെന്ന  ഗീബൽസ് ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്..

ഇനി എന്താണ് BevQ വിന്റെ നിലവിലെ അവസ്ഥ?

1: 13 മില്യൺ (ഒരുകോടി മുപ്പതുലക്ഷം) ആളുകൾ  BevQ ആപ്പിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്..അതായത് അത്രയും വലിയൊരു ഉപഭോക്തൃ സമൂഹത്തെ അവർ സേവിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് ചുരുക്കം ..

2: അപ്ലിക്കേഷൻ ഒരു മുടക്കവുമില്ലാതെ (Down time ) ഇല്ലാതെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്, ടോക്കൺ വിതരണവും നടക്കുന്നുണ്ട് ..

3: എന്താണോ KSBC അപ്ലിക്കേഷൻ  ഉണ്ടാക്കുന്നതിലൂടെ ഉദ്ദേശിച്ചത്, ആ ലക്ഷ്യങ്ങളൊക്കെ കൃത്യമായി അപ്ലിക്കേഷൻ നിർവഹിക്കുന്നുണ്ട് ...

അറിയാനുള്ളത് ശബരിയടക്കം തുടക്കം മുതൽ ഉന്നയിച്ച ആരോപണങ്ങളെ വസ്തുതാപരമായി തെളിയിക്കാനും മുകളിൽ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളെ കണക്കുകൾ വെച്ച് ഖണ്ഡിക്കാനുമുള്ള ആർജ്ജവം അവർക്കുണ്ടോ എന്നതാണ് .... സ്പ്രിങ്ക്ളർ ഡാറ്റാ മോഷണം നടത്തിയെന്ന് പാടിനടന്ന കോൺഗ്രെസ്സുകാരുടെ കള്ളത്തരം ഒരു ചാനൽ ചർച്ചയിൽ തന്നെ തുറന്നുകാണിച്ചപ്പോൾ ഡാറ്റാമോഷണം നടത്തി എന്ന് ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞിട്ടില്ല അങ്ങനെ പറഞ്ഞെന്നു തെളിയിക്കാൻ വെല്ലുവിളിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ ജനപ്രതിനിധിയാണ് ശബരിനാഥൻ . വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുത്ത് തെളിയിച്ചുകൊടുത്തപ്പോൾ പിന്നെ ശബരി ആ വഴിക്ക് വന്നിട്ടില്ല എന്നത് വേറെക്കാര്യം ... അതുകൊണ്ടുതന്നെ BevQ വിഷയത്തിലും വസ്തുതകൾ വെച്ചുള്ളൊരു കളിക്ക് ശബരി നിൽക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയുമില്ല ... എയറിൽ കുറെ ആരോപണങ്ങളുയർത്തി പുകമറയുണ്ടാക്കുക  എന്നതിനപ്പുറം സത്യസന്ധതയോ സാമൂഹ്യ ഉത്തരവാദിത്വമോ ശബരിക്കില്ല എന്നത് അനുഭവത്തിൽ നിന്നും ബോധ്യമായ കാര്യവുമാണ് ...

കെ.ഫോൺ , ഗെയിൽ പൈപ്പ്‌ലൈൻ, ദേശീയപാതാ വികസനം

വർത്തമാന കേരളത്തിന്റെ മുഖച്ഛായ മാറ്റുന്ന, ഭാവികേരളത്തിന്റെ വളർച്ചക്ക് ഏറ്റവും വലിയ മൂലധനമാകുന്ന മൂന്നു പദ്ധതികളെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാൽ ഞാൻ പറയുക K-FON, ഗെയിൽ പൈപ്പ്‌ലൈൻ, ദേശീയപാതാ വികസനം എന്നിവയാണ്...

ഗെയിൽ പദ്ധതി അതിന്റെ പണി പൂർത്തിയായി കമ്മീഷനിങ് ഘട്ടത്തിലേക്ക് കടക്കുകയാണ്... ദേശീയപാതാ വികസനം ടെൻഡറിങ് നടപടികളിലേക്ക് നീങ്ങിയിരിക്കുന്നു.. 

പിണറായി വിജയനെ നല്ല ഭരണാധികാരിയാണെന്ന് സമ്മതിക്കാൻ കൈരേഖ സുരേന്ദ്രൻ മുന്നോട്ടുവെച്ച കണ്ടിഷനുകൾ ഇവയുടെ സാർത്ഥക സഫലീകരണമായിരുന്നു .. വാക്കിനുവിലയില്ലാത്ത സുരേന്ദ്രൻ പണ്ടുപറഞ്ഞതിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നുണ്ടോ എന്നത് വേറെക്കാര്യം .. ഏതായാലും സുരേന്ദ്രന്റെ അംഗീകാരത്തിനുവേണ്ടിയല്ല മറിച്ച് കേരളത്തിന്റെ വികസനമുന്നേറ്റത്തിനുവേണ്ടിയാണ് ഇടതുസർക്കാർ ഇതൊക്കെയും നിശ്ചയദാർഢ്യത്തോടെ ചെയ്തുമുന്നോട്ടുപോകുന്നത് ... 

K-FON പദ്ധതി 2020 അവസാനത്തോടെ പൂർത്തിയാകും... പദ്ധതി പൂർത്തിയാകുമ്പോൾ കേരളം അതിവേഗ ഇന്റർനെറ്റ് സൗകര്യത്തോടെ മൊത്തത്തിൽ connected ആയി മാറും ... 

1: കേരളത്തിലെ മുഴുവൻ സർക്കാർ ഓഫീസുകളും ഘട്ടംഘട്ടമായി  ഈ നെറ്റ് വർക്കിലൂടെ ബന്ധിപ്പിക്കപ്പെടും. ഇ-ഗവെർണൻസ്  അടക്കം മുഴുവൻ സർക്കാർ സേവനങ്ങളും ഓൺലൈൻ ആയി മാറുന്നൊരു ഡിജിറ്റൽ കാലത്തിലേക്ക് കേരളത്തെ പ്രാപ്തമാക്കുന്ന (Enabler) ആയി കെ ഫോൺ  മാറും ...

2: ഇന്റർനെറ്റ് മൗലികാവകാശമായി പ്രഖ്യാപിച്ചൊരു സംസ്ഥാനമാണ് കേരളം ... കെ ഫോൺ വഴി കേരളത്തിലെ 20 ലക്ഷം കുടുംബങ്ങൾക്ക് സൗജന്യമായി ഇന്റർനെറ്റ് സൗകര്യം നൽകുക എന്നൊരു സാമൂഹിക ഉത്തരവാദിത്തം കൂടി ഈ പദ്ധതിക്കുണ്ട് ... 

ആരാണിത് നടപ്പാക്കുന്നത് ...?

പൂർണ്ണമായും സംസ്ഥാനസർക്കാരിന്റെ ഉടമസ്ഥതയിലാണ് കെ ഫോൺ . KSEB ക്കും KSITIL നും 49 ശതമാനം വീതവും കേരള സർക്കാരിന് രണ്ടുശതമാനവും പങ്കാളിത്തമുള്ളതാണ് ഈ പദ്ധതി ... 1532 കോടി രൂപയാണ് ഇതിന്റെ മൂലധനചിലവും ഏഴുവർഷത്തെ പരിപാലനചിലവും കൂടിയുള്ള തുക ... കേന്ദ്രസർക്കാറിന്റെ നവരത്ന പൊതുമേഖലാസ്ഥാപനമായ ഭാരത് ഇലെക്ട്രിക്കൽ ലിമിറ്റഡ് (BEL) ആണ് ടെൻഡറിങ്ങിലൂടെ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തുകക്ക് ഈ പദ്ധതി നേടിയെടുത്തത്.. 

കൺസൾട്ടൻസി നിയമനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുള്ള ആരോപണങ്ങൾ ?

2016 ജനുവരിയിലാണ് (ഉമ്മൻചാണ്ടിയുടെ കാലത്ത് ) ഈ പദ്ധതിക്കായുള്ള കൺസൾട്ടൻസി നടപടി തുടങ്ങുന്നത് ... ജനുവരിയിൽ ടെൻഡർ ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ PWC, EY , Deloitte അടക്കം നാലു കമ്പനികൾ അതിൽ പങ്കെടുത്തു ... ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തുക കാണിച്ച PWC ക്ക് കൺസൾട്ടൻസി കരാർ  നൽകി ... സുതാര്യമായി , നടപടിക്രമങ്ങൾ പാലിച്ചുനൽകിയ കരാറിൽ എന്തഴിമതിയാണ് നടന്നതെന്നു പറയാനുള്ള ബാധ്യതകൂടി അതുന്നയിക്കുന്ന രമേശടക്കമുള്ളവർക്കുണ്ട് ... വായിൽ തോന്നിയത് കോതക്ക് പാട്ട് എന്നനിലക്ക് പറയുന്ന അത്തരക്കാരിൽ നിന്നും ഒബ്ജക്റ്റീവായ, കാര്യമാത്രപ്രസക്തമായ കാര്യങ്ങൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിൽ യുക്തിയില്ല എന്നത് വേറെക്കാര്യം ... ഇവർ തുടങ്ങിവെച്ച കരാറാണ് നടപടിക്രമങ്ങൾ പാലിച്ചു പൂർത്തീകരിച്ചതെന്ന ബോധമെങ്കിലും അതുപറയുന്നവർക്കുണ്ടാകണം ... 

പദ്ധതിയുടെ തുക വർദ്ധിപ്പിച്ചു  എന്ന വാദം ?

907 കോടിയാണ് ഈ പദ്ധതിയുടെ മൂലധന ചിലവ് (capital expenditure- CAPEX) എന്നാണ് എസ്റ്റിമേറ്റ് ചെയ്തത് ... വർഷാവർഷമുള്ള പരിപാലന ചിലവ്  104.4  കോടിയും (Operational expenditure - OPEX) .. ഭരണപരമായ ചിലവ് (administrative expenditure) മറ്റൊരു 16.4  കോടിയോളവും കൂട്ടി ആകെത്തുക 1028 കോടി .... ഇതാണ് Capex + ഒരുവർഷത്തെ Opex + administrative ചിലവും കൂട്ടിയ തുക ... 

പക്ഷെ ടെൻഡർ ക്ഷണിച്ചത് പദ്ധതി നടപ്പാക്കാനും 7 വർഷത്തേക്ക് പരിപാലനം നടത്താനുമാണ്‌ .. അതായത് 7 വർഷത്തേക്കുള്ള CAPEX + Opex + administrative expenditure തുക കൂടി ടെൻഡറിൽ പങ്കെടുക്കുന്ന കമ്പനികൾ എസ്റ്റിമേറ്റ് ചെയ്യണമെന്ന് ചുരുക്കം ... 
തൽക്കാലം അഡ്മിനിസ്‌ട്രേറ്റീവ് expenditure കൂടി നമുക്ക് Opex -ൽ കൂട്ടാം..

a: ആദ്യവർഷത്തെ CAPEX = 907.4 കോടി 
b: ആദ്യവർഷത്തെ OPEX = പൂജ്യം , കാരണം പദ്ധതി implement ചെയ്തുവരുന്നതേയുള്ളൂ , പരിപാലനം ബാധകമല്ല ..

c: രണ്ടാം വർഷം മുതൽ ഏഴാം വർഷം വരെയുള്ള CAPEX =  പൂജ്യം, കാരണം പദ്ധതി നടപ്പിലായിക്കഴിഞ്ഞു . അതുകൊണ്ടുതന്നെ മൂലധനചിലവില്ല 
d:  രണ്ടാം വർഷം മുതൽ ഏഴാം വർഷം വരെയുള്ള  Opex =6  x(104.4 +16 .4)  = 724.8 കോടി 

ആകെത്തുക = capex + Opex   = 907.4+724.8 കോടി  = 1632 കോടി 

കരാർ നൽകിയ തുക = 1532 കോടി ... 

BEL ആണ് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ തുക കാണിച്ചത് ... അത് 1548 കോടിയാണ് ... കാണിച്ചതുകയിൽ നിന്നും 16 കോടി പിന്നെയും കുറച്ചാണ് കരാർ നൽകിയിരിക്കുന്നത് ... 

ഇനി പറയൂ ഇതിൽ എന്താണ് ക്രമക്കേടെന്ന്? 

കേന്ദ്രസർക്കാർ പൊതുമേഖലാ സ്ഥാപനമായ ബെൽ കൺസോർഷ്യം ആണ് കരാർ നേടിയെടുത്തത്  ..ആ കൺസോർഷ്യത്തിൽ  റെയിൽ ടെൽ, SRIT എന്നിവയാണുള്ളത് ... ഇതിൽ റെയിൽ ടെൽ കേന്ദ്രസർക്കാർ സ്ഥാപനമാണ് .. SRIT ശോഭ ഗ്രൂപ്പിന്റേതും... SRIT യെ വെച്ചാണ് പുകമറ സൃഷ്ടിക്കുന്നത് .... SRIT ക്ക് ഊരാളുങ്കൽ ലേബർ സൊസൈറ്റിയുമായി ചേർന്നൊരു കമ്പനിയുണ്ടെന്നും ആ കമ്പനിയാണ് ഈ കൺസോർഷ്യത്തിലുള്ളതെന്നുമാണ് സന്ദീപ് വാര്യരൊക്കെ പറയുന്നത് ... ഊരാളുങ്കൽ സൊസൈറ്റി സിപിഐഎമ്മിന്റെ കൊള്ളസ്ഥാപനമാണത്രെ !!!! യേത് വാഗ്ഭടാനന്തന്റെ ആശീർവാദത്തോടെ  1925-ൽ  സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ട തൊഴിലാളികളുടെ സ്ഥാപനം സിപിഐഎമ്മിന്റെ കൊള്ളസ്ഥാപനമാണെന്നു പറയാൻ ചെറിയ തൊലിക്കട്ടിയും ഉത്തരവാദിത്തമില്ലായ്മയും പോരാ ... BEL ആണ് ഈ ടീമിന്റെ മുൻനിരയിൽ .... കെ ഫോൺ പദ്ധതിയുമായി തങ്ങൾക്ക് യാതോരുബന്ധവുമില്ലായെന്നു ഊരാളുങ്കൽ സൊസൈറ്റി പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട് ... പക്ഷെ സന്ദീപിനൊക്കെ പുകമറ സൃഷ്ടിച്ചും നുണപറഞ്ഞും മാത്രമേ മുന്നോട്ടുപോകാനാകൂ ... 

ടെൻഡർ, എസ്റ്റിമേഷൻ തുടങ്ങിയ  നടപടിക്രമങ്ങളൊക്കെ പരിശോധിച്ചതും നിയന്ത്രിച്ചതും ഐഐഎം , NIT , കേന്ദ്ര ടെലികോം വകുപ്പ് , കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ തന്നെ സ്ഥാപനങ്ങളായ NIC, CDAC,    കേരളത്തിന്റെ KSEB, KSITIL എന്നിവരുടെ നേതൃത്വത്തിലായിരുന്നു ... അവരെ മൊത്തം ശിവശങ്കർ കീശയിലാക്കി എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് മിതമായി പറഞ്ഞാൽ വിവരക്കേടാണ് ...  

ഇത്രയും പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക്  ഊരാളുങ്കൽ സൊസൈറ്റിയെപ്പറ്റി കൂടി പറയാം .. കേരളത്തിലെ പ്രശസ്തമായ ലേബർ സൊസൈറ്റിയാണ് ULCC. ഒട്ടനവധി നിർമാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾ കേരളത്തിലുടനീളം നടപ്പിലാക്കിയ കേരളത്തിലെ സഹകരണമേഖലയുടെ അഭിമാനമാണ് ULCC.. രാമനാട്ടുകര ഫ്ലൈ ഓവർ, തൊണ്ടയാട് ഫ്ലൈ ഓവർ, കോഴിക്കോട് ബൈപാസ്സ് , ദേശീയപാത തുടങ്ങി വലിയ വർക്കുകൾ നിശ്ചയിച്ച സമയത്തിനുമുൻപേ   നിശ്ചയിച്ച തുകയേക്കാൾ കുറഞ്ഞ ചിലവിൽ പണിതുകൊടുക്കുന്ന സ്ഥാപനം ... രാമനാട്ടുകര ഫ്ലൈ ഓവർ നിർമാണത്തിൽ എസ്റ്റിമേറ്റിനെക്കാൾ 14 കോടി രൂപ കുറവിൽ പദ്ധതി നടത്തി ആ പണം സർക്കാരിലേക്ക് തിരിച്ചുനല്കിയൊരു സ്ഥാപനത്തെയാണ് നാക്കിനെല്ലില്ല എന്നതു കൊണ്ടുമാത്രം സന്ദീപിനെപ്പോലുള്ളവർ ആക്ഷേപിക്കുന്നത് ... 100 വർഷത്തിനടുത്തെ ചരിത്രവും പെരുമയും സത്യസന്ധതയും പറയാനുണ്ട് സന്ദീപ് ആ സ്ഥാപനത്തിന് ...

എന്താണ് സന്ദീപിനെയൊക്കെ കെ ഫോണിനെതിരെ പറയിപ്പിക്കുന്നത് ? 

കെ-ഫോൺ ആർക്കാണ് വെല്ലുവിളിയാകുന്നത് എന്നുമാത്രം മനസ്സിലാക്കിയാൽ അതിനുള്ളയുത്തരം കിട്ടും ... ജിയോ, എയർടെൽ , ഏഷ്യാനെറ്റ് ബ്രോഡ്ബാൻഡ് അടക്കമുള്ളവർക്ക്  കെ-ഫോൺ തീർച്ചയായും ഭീഷണിയാകും ...  റിലയൻസിനോടൊന്നും മത്സരിക്കാൻ കെ -ഫോണിനാകില്ല എന്നാണ് സന്ദീപ് വാര്യർ പറയുന്നത്... റിലയൻസിന്റെ മുന്നിൽ കെ-ഫോൺ  തോൽക്കുമത്രേ ... എന്താ സന്ദീപേ റിലയൻസിനോടിത്ര താല്പര്യം .. ഓ , മോദിമാമന്റെ ചങ്കിന്റെയാണല്ലോ റിലയൻസ്... സർക്കാർ ഉടമസ്ഥതയിൽ ആ ചങ്കിന്റെ ബിസിനസിനെ ബാധിക്കുന്ന തരത്തിൽ ഒരു പദ്ധതി വന്നാൽ തീർച്ചയായും സന്ദീപിന് അംബാനിച്ചേട്ടന്റെ കൂടെയല്ലേ നില്ക്കാൻ പറ്റൂ ... അംബാനിച്ചേട്ടനെ സഹായിക്കാൻ കെ ഫോണിനെ പൊളിക്കണം ... അതിനുവേണ്ടി  ആവുന്ന നുണകളൊക്കെ പടച്ചുവിടണം ... അത്രയേയുള്ളൂ ... 

ഈ പദ്ധതിയുടെ നടപടിക്രമങ്ങൾ  തുടങ്ങിയിട്ട് വർഷങ്ങളായി (2012 മുതൽ )... ഇപ്പോൾ ആരോപണമുയർത്തുന്ന കരാർ ബെല്ലിനു നൽകിയിട്ടുതന്നെ  വർഷം ഒന്നാകാറായി .. മന്ത്രിസഭാ ഈ പദ്ധതിക്ക് ഭരണാനുമതി നൽകിയത് കഴിഞ്ഞവർഷം നവംബറിലാണ് ... ബെല്ലിന്റെ ചുമതലയിൽ പദ്ധതി തകൃതിയായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ഈ   ഡിസംബറിൽ പൂർത്തിയാകും .. 

എന്നിട്ടെന്താ ഇപ്പോൾ ആരോപണം ഉന്നയിക്കുന്നത് ..?

പ്രത്യേകിച്ചൊന്നുമില്ല ... കെ ഫോൺ ഒരു IT പദ്ധതിയാണ് ... എം ശിവശങ്കർ ആയിരുന്നല്ലോ കുറച്ചുനാൾ മുൻപുവരെ IT സെക്രട്ടറി ... ആരോപണങ്ങളുടെ പേരിൽ അദ്ദേഹത്തെ ഇപ്പോൾ മാറ്റിയിരിക്കുന്നു ...  വീണവന്റെ മേൽ ആവുന്ന കുറ്റങ്ങളൊക്കെ ചാർത്തിക്കൊടുക്കുന്ന സാഡിസ്റ് മനോഭാവമുള്ളവർ ശിവശങ്കറിന്റെ മേൽ  ഇതും ചാർത്തുന്നു എന്നുമാത്രം ....അതിലൂടെ പിണറായിയെ നാലുതെറി പറയണം ...  വീണുകിടക്കുന്നവനെ ചവിട്ടുക എന്നുള്ളത് വലിയൊരുവിഭാഗത്തിന്റെ വിനോദമാണല്ലോ ... 

വാൽക്കഷ്ണം: സ്പ്രിങ്ക്ളർ വിഷയത്തിൽ ഒന്നാം നാൾ കോടതിയിൽ പോയ ചെന്നിത്തല പിന്നീടുന്നയിച്ച ഏതെങ്കിലും അഴിമതി ആരോപണത്തിൽ കോടതിയിൽ പോയോ ? പോകില്ല , കാരണം സ്പ്രിങ്ക്ളർ വിഷയത്തിൽ ഉന്നയിച്ച ആവശ്യങ്ങളൊന്നും കോടതി അംഗീകരിച്ചില്ല ... അവിടെ പോയാൽ തെളിവ് കൊടുക്കണം, ഇല്ലെങ്കിൽ ചിലവടക്കം ചുമത്തി കോടതി ചെവിക്കുപിടിച്ചു പുറത്താക്കും... മാധ്യമങ്ങൾക്ക് മുന്നിലാകുമ്പോൾ തെളിവ് ചോദിച്ചാൽ  സുരേന്ദ്രനെപ്പോലെ കൈരേഖ കാണിച്ചാൽ മതി ... രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞുവന്നിട്ട് തെറ്റിപ്പോയി എന്നും പറഞ്ഞാൽ സംഗതി തീരും , പക്ഷെ കോടതിയിൽ അതുപറ്റില്ലല്ലോ ....

A campaign in Kerala to subvert an alternative path. The Opposition’s move against the Left aims to destabilise the only non-neo-liberal way of development in India

Friday, August 7, 2020

Can the NEP fix access to universal education?

Can the NEP fix access to universal education?There are concerns that the policy abandons the state’s commitments under the RTE Act
 

The new National Education Policy (NEP), approved by the Union Cabinet last week, seeks to align itself with the Sustainable Development Goal of ensuring inclusive and equitable quality education for all in the next 20 years. The policy has brought into its ambit children in the age group of 3 to 18 years. Leena Chandran Wadia and Anita Rampal share their thoughts in a discussion moderated by D. Suresh Kumar. Excerpts:

Is the NEP’s 10-year deadline, to make all children entering Grade 1 school-ready through Early Childhood Care and Education, practical?

Leena Chandran Wadia (LCW): I think we have to be ready because every year that we lose, we lose some children. You know, at the time that their brain is developing fast and they can learn a lot, we must help them learn as much as possible. So that is a deadline we must try to meet.

Anita Rampal (AR): Since April 1, 2010, we have a Right to Education Act making it a fundamental right of every child aged between 6 and 14 years to get free and compulsory education, in a neighbourhood school. This has been a fundamental right for the last 10 years. So there is no question of having a target of another 10 years. What this policy is doing is, it is very quietly, very problematically, going back on a fundamental right of a child, enacted by law.

With the NEP silent on last year’s draft proposal to expand the RTE Act’s scope to cover children from 3 to 18 years, can universal education be attained?

LCW: So I saw that too. And I am a little surprised… but the document does say that it wants to achieve universalisation of education. So, we have to wait and see until the implementation plan comes on how they propose to deliver on what they claim they want to do, which is universalise education between 3 and 18 years… this move to actually bring children into sort of formal education fold at age three, had a timeline because there are lots of practical issues with the anganwadis and preschools. But it doesn’t take away from the rights embodied in the RTE Act, which begins at age 6, which we felt was too late.

AR: It [NEP] is clearly trying to abandon that [RTE] Act. It says it is not going to have a regular schooling with well-qualified teachers. This policy is saying we will be allowing open schooling. This clubbing of three years of ECCE with Grade 1 and 2 of primary school and then calling this a ‘foundational literacy and numeracy mission’, it is so worrying because we know that an anganwadi [worker] is not professionally trained to be a teacher. Can we believe it that a national policy says children will become tutors for others in their classes? It is very clear that it is really trying to abandon its responsibility of even providing a good, professional teacher for the earliest years.

The policy says education is a public service, but also advocates philanthropic private participation…

LCW: I would like to underline that all existing resources should be pressed into service to ensure that every child gets quality early childhood care. The anganwadi workers score a lot because they are actually, sort of, replacing the parents of the children. And so that is alright as a way to begin teaching the children… The NEP committee members were completely clear that the policy’s focus has to be that government education is of very high quality. This is the only way we will make sure every child, no matter where they are, are given education. It is very unlikely that the private sector is going to open schools in remote areas with less than 10 children. The only hope is to strengthen the government education system. But, of course, we are not going to stand in the way of private education. In the last 25 years, we have had nearly 50% private school education and nearly 70% of enrollment in higher education in private hands. The concern is there are too many players who are not of good quality. We have to find a way to weed them out. Everywhere in the world, it is usually philanthropy, private sector that participates in education. What we have in India is a lot of people under the umbrella of not for profit really working for profit... [To] filter them out, we have made some suggestions.

What about concerns on the proposal to create school complexes? The Kothari Commission recommended it.

AR: Kothari Commission spoke about a ‘school complex’ to have a collaborative synergy between high or higher secondary schools, which normally are better resourced, and the smaller neighbourhood and primary schools, which actually then become feeder schools for the high school. That word is being used now in a completely different sense. Here we know the background… 14,000 schools in one State have been closed under the name of consolidation, saying that small schools are sub-optimal.

So, schools which actually provide access in the proximity of the child, within the community; those have been closed or merged. NEP says we should have larger institutions, right up to higher education, have a college which has 2,500 students. So it is trying to make an economic argument of viability. This is playing with the child’s right. How can you expect that this will be considered as access?

The proposed 5+3+3+4 school structure has triggered apprehension that it could lead to exits at each stage…

LCW: This is a pedagogical alignment, where we would like to assess students at Grade 3, 5 and 8 to make sure that they have attained the outcomes designed for them. This is an attempt to refocus attention on learning outcomes at different stages. In fact, we think there is also provision to make sure that the biggest dropouts that start to happen from beyond Grade 5 are halted.

The NEP advocates equitable and inclusive education but there is no mention of a common school curriculum. Even the proposal to impart education in the mother tongue is open-ended. Wouldn’t these broaden inequities?

LCW: State governments have actually decided that teaching will happen in the regional language, which is, for instance, Kannada in Karnataka, ignoring that there are large swathes of areas on the borders of Maharashtra, where children speak Marathi; on the Andhra Pradesh border, where children speak Telugu, etc. It should be possible for a school in a certain community to teach students in the dominant language. But there is another problem as State governments transfer teachers. You hire somebody from Bengaluru and post them at the Maharashtra border and the children are listening to Kannada, which is a foreign language. So, when they don’t attain foundational literacy and numeracy, it is because they are also struggling with the language. The whole idea is to try to get State governments to allow local schools to teach in their own language by hiring local teachers. How far we will succeed remains to be seen, because education is [also] a State subject. As for the common school curriculum, the discussion about different boards was there [in the NEP committee]. There is an exodus towards CBSE boards in many States but that is partially because the State boards are quite weak. This policy has tried to strengthen SCERTs so that they can attend to children’s need to be educated within their own context and culture. We need to open up that opportunity so that children can relate to their real life through their education. That is the reason we have let the various boards be.

Will the thrust on vocational education weaken students academically, perpetuate hereditary occupations or lead to early exits?

AR: The notion of vocational education as something which is only preparing you for vocations should not be pushed early in school. From the first Radhakrishnan Commission right down, our [Education] Commissions have said let’s not have different statuses for different kinds of programmes and instead give students a chance to study together. Our vocational education has no education in it. It is skill-based and based on hierarchy between knowledge for some and skill for the others depending on this constructed version of what is ‘ability’. This needs to be really questioned, because we already have many hierarchies within our system. This clubbing together of Grades 9, 10, 11 and 12 is extremely worrying and problematic because it says that you will be given vocational courses. Instead of sorting children out, give them a choice to be together and support them right through that. There will be a lot of dropping out, pushing them away into vocational courses or open school.

With such sweeping school reforms, is a National Testing Agency needed to assess students for university admissions?

LCW: This was debated a lot. The policy is very clear about where we would like to go. So many things are being dismantled, so many new attitudes and mindsets need to be built. The interim is going to be very difficult and most parents are anxious about the handful of so-called good opportunities that they have a perception for, like IITs. And so there are insane levels of competition. We felt it is better that only the people who want to try for JEE, for example, need to study for that entrance exam. The rest in school can be liberated to experiment with so many other of their interests. Also, higher education institutions are going to have some autonomy in deciding who they admit, which again, makes parents nervous. So, if at least some percentage of scores can be used for admission through the NTA then there will be a sense that there is at least an attempt to provide a partial level-playing field till such time that some trust is built in the system. Instead of trying to examine every child through an exit exam in Grades 10 and 12, it is better to introduce an entrance exam.

Does the NEP’s broad categorisation of Socio-Economically Disadvantaged Group (SEDG), hamper equity?

AR: I totally agree… disadvantage just doesn’t come from the air. It is historical, it is social. That is the way identities have been shaped with declarations of exclusion. Clubbing everyone under ‘SEDG’, shying away from saying ‘Dalit’ or ‘minority’ will not really get us to even acknowledge what the issue is. This is sort of glossing over it. We have to understand what ‘caste’ is. And what does it mean when we say that a child is from the Muslim community? How does a child fare within the system? How do the others look at this child? What are the backgrounds of this child? Trying to understand the diverse social realities, disadvantages and exclusion is key.



Ground breaking. As the Ram temple gets under way, India must put the past of a communal struggle behind07/08/2020


The bhoomi pujan or the groundbreaking ceremony for the construction of a grand temple for Lord Sri Ram in Ayodhya on Wednesday marks an end and a beginning. What it ends and what it begins can both be interpreted in different ways; how India collectively makes meaning out of it will define the future of the country hereon. One view is that the rising Ram temple signifies the end of perceived humiliation of the Hindus and the beginning of a new phase of their political ascendancy; the other is that it denotes the end of strife that shackled India’s potential for decades and heralds a new dawn of fraternity among religious communities. The end and the beginning, therefore, are not just open to interpretation, they hold the possibilities of change. For those who yearned for a temple at the site which they believe is the exact spot of Sri Ram’s birth, the journey so far has been tumultuous and violent. A Muslim place of worship that stood there for 464 years was demolished in 1992 to make way for the temple — a serious crime according to the Supreme Court order last year that handed over the site to the Hindus. The proponents of the temple must consider this an occasion to seek conciliation over conquest, dialogue over diatribe, and tranquility over triumphalism.

The ceremony itself manifested multiple possibilities for the country’s future. In symbolism and rhetoric, the line of separation between state and religion was ominously crossed, notably by the role of Prime Minister Narendra Modi in it. In his speech, however, he cited Lord Ram’s adherence to justice, fairness and empathy for the vulnerable. He emphasised the importance of these values for the present. But while outlining a road map for an inclusive future, his interpretation of the past echoed familiar tropes of sectarian politics. Relitigating historical wrongs has rarely been the foundation for a harmonious and prosperous future. In India’s case, many of them are an outcome of its unpleasant encounter with British colonialism. Recent path-breaking studies in genetics have unearthed India’s past of being a melting pot of populations and cultures over millennia. India must put the acrimonious political mobilisations over religious issues behind it, and look forward to modern, secular governance. The construction of the temple is the logical result of the Supreme Court judgment; it should mark the end of an older, bitter phase of India, and the beginning of a new, harmonious phase.


Swapna claimed links with CM’s Office: NIAAgency says she had acquaintance with Chief Minister


 

Special Correspondent KOCHI

Swapna Suresh, second accused in the diplomatic gold smuggling case, claimed that she had personal acquaintance with Chief Minister Pinarayi Vijayan in her official capacity as a representative of the UAE Consular General, the NIA informed the Special Court here on Thursday.

The accused had also given statements that she had high connections with top bureaucrats and the Chief Minister’s Office. She had admitted to having acquaintance with top police officers in connection with the arrangements made for trainings in traffic reforms in the UAE, the NIA informed the court while opposing her bail plea on Thursday.

At some point of time, the NIA said, the accused had planned to settle down in Tanzania along with P.S. Sarith, the first accused. She was involved in a network of highly influential persons in bureaucracy, the police and the consulate. She had also deep connections with persons involved in the smuggling of gold in large quantities. The involvement of the accused in a larger network of dubious elements needed to be probed further, Assistant Solicitor General P. Vijayakumar told the court.

Further probe into the money mobilised abroad for the procurement of gold, its smuggling, circulation and encashment was required. More accused would have to be roped in regarding the local marketing of the contraband gold, the NIA said.

The NIA submitted that the money collected through the smuggling of gold was believed to have been used for anti-national and terrorist activities, which attracted the provisions of the Unlawful Activities (Prohibition) Act.

‘No proof’

Excerpts of the statement given by Swapna were read out in the court on the day.

Arguing for the petitioner, Geo Paul, her counsel, submitted that the NIA could not gather any evidence in the case to prove the terrorism angle for the case. The accused was in the custody of the NIA for more than 25 days. Yet, the agency could not unearth any evidence to prove its charges. The gold that was recovered from her was her ornaments and not gold bar or contraband gold, he submitted.

The court posted the case for August 10.


മുഖ്യമന്ത്രിയുമായി തനിക്ക് പരിചയമുണ്ടെന്ന് സ്വപ്‌ന മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസുമായി ബന്ധമുണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടു

 07/08/2020

 സ്‌പെഷ്യൽ കറസ്‌പോണ്ടന്റ് കൊച്ചി

 യുഎഇ കോൺസുലർ ജനറലിന്റെ പ്രതിനിധിയെന്ന നിലയിൽ മുഖ്യമന്ത്രി പിണറായി വിജയനുമായി വ്യക്തിപരമായ പരിചയമുണ്ടെന്ന് നയതന്ത്ര സ്വർണ്ണക്കടത്ത് കേസിലെ രണ്ടാമത്തെ പ്രതിയായ സ്വപ്‌ന സുരേഷ് പറഞ്ഞു.

 ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥരുമായും മുഖ്യമന്ത്രിയുടെ ഓഫീസുമായും തനിക്ക് ഉയർന്ന ബന്ധമുണ്ടെന്നും പ്രതി മൊഴി നൽകിയിരുന്നു.  യുഎഇയിൽ ഗതാഗത പരിഷ്കരണത്തിൽ പരിശീലനത്തിനുള്ള ക്രമീകരണങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഉന്നത പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥരുമായി പരിചയമുണ്ടെന്ന് അവർ സമ്മതിച്ചിരുന്നു. ജാമ്യാപേക്ഷയെ എതിർത്തുകൊണ്ട് എൻഐഎ കോടതിയെ അറിയിച്ചു.

 ചില സമയങ്ങളിൽ എൻ‌ഐ‌എ പറഞ്ഞു, പ്രതികൾ പി‌എസിനൊപ്പം ടാൻസാനിയയിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്നു.  ആദ്യത്തെ പ്രതി സരിത്ത്.  ബ്യൂറോക്രസി, പോലീസ്, കോൺസുലേറ്റ് എന്നിവയിൽ വളരെയധികം സ്വാധീനം ചെലുത്തിയ വ്യക്തികളുടെ ശൃംഖലയിൽ അവർ പങ്കാളിയായിരുന്നു.  വലിയ അളവിൽ സ്വർണം കള്ളക്കടത്ത് നടത്തിയ ആളുകളുമായി അവർക്ക് ആഴത്തിലുള്ള ബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു.  സംശയാസ്പദമായ ഘടകങ്ങളുടെ ഒരു വലിയ ശൃംഖലയിൽ പ്രതിയുടെ പങ്കാളിത്തം കൂടുതൽ അന്വേഷിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് അസിസ്റ്റന്റ് സോളിസിറ്റർ ജനറൽ പി. വിജയകുമാർ കോടതിയെ അറിയിച്ചു.

 സ്വർണം വാങ്ങുന്നതിനായി വിദേശത്ത് സമാഹരിച്ച പണത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ അന്വേഷണം, അതിന്റെ കള്ളക്കടത്ത്, രക്തചംക്രമണം, എൻ‌ക്യാഷ്മെന്റ് എന്നിവ ആവശ്യമാണ്.  സ്വർണത്തിന്റെ പ്രാദേശിക വിപണനം സംബന്ധിച്ച് കൂടുതൽ പ്രതികളെ നിയോഗിക്കേണ്ടിവരുമെന്ന് എൻഐഎ അറിയിച്ചു.

 സ്വർണം കള്ളക്കടത്ത് വഴി സ്വരൂപിച്ച പണം ദേശീയ വിരുദ്ധ, തീവ്രവാദ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് ഉപയോഗിച്ചതായി വിശ്വസിക്കുന്നതായി എൻ‌ഐ‌എ സമർപ്പിച്ചു, ഇത് നിയമവിരുദ്ധ പ്രവർത്തനങ്ങൾ (നിരോധനം) നിയമത്തിലെ വ്യവസ്ഥകളെ ആകർഷിച്ചു.

 ‘തെളിവില്ല’

 സ്വപ്‌ന നൽകിയ പ്രസ്താവനയുടെ ചില ഭാഗങ്ങൾ അന്ന് കോടതിയിൽ വായിച്ചു.

 കേസിനായി തീവ്രവാദ കോൺ തെളിയിക്കാൻ എൻ‌ഐ‌എയ്ക്ക് തെളിവുകളൊന്നും ശേഖരിക്കാനാവില്ലെന്ന് ഹർജിക്കാരനായ ജിയോ പോൾ സമർപ്പിച്ചു.  പ്രതി 25 ദിവസത്തിലധികം എൻ‌ഐ‌എയുടെ കസ്റ്റഡിയിലായിരുന്നു.  എന്നിട്ടും, ആരോപണങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നതിനുള്ള തെളിവുകളൊന്നും കണ്ടെത്താൻ ഏജൻസിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.  അവളിൽ നിന്ന് കണ്ടെടുത്ത സ്വർണം അവളുടെ ആഭരണങ്ങളായിരുന്നു, സ്വർണ്ണ ബാർ അല്ലെങ്കിൽ നിഷിദ്ധമായ സ്വർണ്ണമല്ല, അദ്ദേഹം സമർപ്പിച്ചു.

 ഓഗസ്റ്റ് 10 നാണ് കോടതി കേസ് പോസ്റ്റ് ചെയ്തത്.

നിങ്ങൾക്ക് കഴിയുമോ സ്നേഹിതാ, നവോദയം പൊന്നുപൂശുമ്പോൾ പുത്തൻ--സംസ്കാരം പാകിപ്പൊക്കാൻ

ജീവിതത്തിന് വേണ്ടി,
സ്വാതന്ത്ര്യത്തന് വേണ്ടി,
ഭാവി സുസ്ഥിതിയുടെ
തറ കെട്ടുവാൻ വേണ്ടി,

 നാട്ടുകാരൊന്നിച്ചൊന്നു
ശബ്ദിച്ചാ,--- ലതിൻ നേർക്കു
നീട്ടുകയില്ലേ കൊല --
ക്കുടുക്കും തോക്കും നീളേ ?

ശരിയാ, ---ണതേ  ശരി---
തന്നെ, പണ്ടത്തേപ്പോലെ
നെറികേടുകളുടെ
കൂത്തരങ്ങായീ ലോകം !

രാജ്യ നീതികളുടെ
കാഞ്ചനത്താക്കോലേന്തും
'രാജ്യരക്ഷകർ' തന്നെ
കുത്തക സംസ്കാരക്കാർ !


മതത്തിൻ പേരിൽ പണ--
ക്കൊഴുപ്പിൻപേരിൽ നാടി--
ന്നതിർത്തിത്തർക്കത്തിന്റെ
നീതികളുടെ പേരിൽ,

സംഘടിച്ചെഴും മർത്യ--
വർഗ്ഗശക്തിതൻ നല്ല
പൊൻകതിരുകൾ വിള--
ഞ്ഞുലയേണ്ടുമീ മണ്ണിൽ

തങ്ങളിൽ കഴുത്തറു--
ത്തിവിടെത്തളംകെട്ടി--
പ്പൊങ്ങുന്നു പശയുള്ള
നാട്ടുകാരുടെ രക്തം !

മാറണം----നമുക്കിതു
മാറ്റണം,--നാടിൻ മീതേ
മാരകരോഗാണുക്കൾ
നീങ്ങുമീ ഞെട്ടും നീക്കം !

നിങ്ങൾ കാത്തിരിക്കയോ
സ്നേഹിതാ വൈദ്യന്മാർതൻ
മംഗളമണിവിള
ക്കെരിയുന്നതും നോക്കി ?

മനുഷ്യൻ നന്നായിട്ടി--
ല്ലിന്നോളം മഹാത്മാക്കൾ
മഹത്താമുപദേശ--
ക്കെട്ടുകളഴിച്ചിട്ടും !

കാരണമെന്തെന്നല്ലേ?---
മനുഷ്യൻ ജീവിക്കുന്ന
കാലഘട്ടത്തിന്നടി--
ത്തട്ടുകൾ കണ്ടില്ലവർ !

ജീർണ്ണിച്ചു നരകത്തീ---
ക്കെട്ടുനാറിയ മണ്ണിൽ
ജീവിതചൈതന്യങ്ങ--
ളെങ്ങനെ മുളവീശും?

ഞാനൊന്നു കൈ ചൂണ്ടട്ടേ---
ശാസ്ത്രത്തിൻവെളിച്ചത്തി--
ലീ നില പഠിപ്പിച്ച 
ശാസ്ത്രകാരൻ തൻ നേരേ!

നാടിന്റെ ചലനങ്ങൾ
വസ്തുനിഷ്ഠമായ്ക്കണ്ട
താടിക്കാരനെപ്പറ്റി,
തത്വശാസ്ത്രത്തെപ്പറ്റി,

ലോകമിന്നറിയുന്നു--
ണ്ടാ മഹാനേതൃത്വത്തിൻ
വ്യാപകവിശ്വോത്തര
സർഗ്ഗശക്തിയെപ്പറ്റി

നീല നെൽക്കതിരുകൾ
ഗോതമ്പിൻ പൊന്നോലകൾ
നീളെനിന്നുലയുന്ന
കൃഷിമേഖലകളിൽ,

ജീവിതഗാനം മൂളും
യന്ത്ര മന്ദിരങ്ങളിൽ
ജീവിതം തുടിക്കുന്ന
വൻകലാകേന്ദ്രങ്ങളിൽ

മനുഷ്യൻ മനുഷ്യന്റെ
ശക്തിയെജ്ജീവിപ്പിക്കും
മനുഷ്യന്റേതായിത്തീർന്ന
നാടുകൾ:---കൈ ചൂണ്ടും ഞാൻ !

നിങ്ങൾക്ക് കഴിയുമോ
സ്നേഹിതാ, നവോദയം
പൊന്നുപൂശുമ്പോൾ പുത്തൻ--
സംസ്കാരം പാകിപ്പൊക്കാൻ

അതിന്റെ പുലർച്ചക്കും
വിതക്കും കൊയ്ത്തിന്നുമായ്
കുതിക്കും നാട്ടാരുടെ
സർഗ്ഗശക്തി തൻ കൂടേ

നിങ്ങൾക്ക് കഴിയുമോ
സ്നേഹിതാ , സംഗീതവും
സംഗരായുധവുമായ്
നീങ്ങുവാൻ നിവരുവാൻ ?


വയലാർ രാമവർമ്മ 
സെപ്തംബർ 1951







Sunday, August 2, 2020

കൂരോപ്പള്ളില്‍ ചാക്കോച്ചന്‍ ! വാഴൂരിന്റെ ചരിത്ര പുരുഷന്‍

കൂരോപ്പള്ളില്‍ ചാക്കോച്ചന്‍ ! വാഴൂരിന്റെ ചരിത്രത്തില്‍ ആര്‍ക്കും മറക്കാനാവാത്ത വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ഉടമ ആയിരുന്നു.ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനനം കൊല്ലവര്‍ഷം 1038 - ല്‍ ആയിരുന്നു.1093 ചിങ്ങം പതിനെട്ടിന് അമ്പത്തഞ്ചു വയസെത്തിയപ്പോള്‍ പനി ബാധ മൂലം മരണമടഞ്ഞു.വാഴൂര്‍ വേങ്ങത്താനം കുടുംബാംഗം മറിയാമ്മ ആയിരുന്നു.ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹധര്‍മ്മിണി .മൂല കുടുംബം പുതുപ്പള്ളിയില്‍ ആയിരുന്നു.ഇദ്ദേഹത്തിനു മക്കള്‍ ആറു പേര്‍ .മറിയം (കുഞ്ഞു പെണ്ണ് ),കുഞ്ഞേലി ,അന്നമ്മ ,റാഹേല്‍ സാറാമ്മ .കുരുവിള (കൊച്ച് ).ഏക പുത്രന്‍ കുരുവിള പതിനൊന്നാം വയസ്സില്‍ പനി ബാധ മൂലം മരണമടഞ്ഞത്‌  ചാക്കോച്ചനെ മാനസികമായി ഏറെ തളര്‍ത്തി. ഏറെ ഭുസ്വത്തിന്റെ ഉടമ ആയിരുന്ന ചാക്കോച്ചന്‍ തന്റെ സ്വത്തില്‍ സിംഹ ഭാഗവും പുത്രന്റെ മരണത്തെ തുടര്‍ന്ന്  വിറ്റു .ദാന ശീലനായിരുന്ന ചാക്കോച്ചന്‍ വായ്പക്ക് പണം ആവശ്യപ്പെട്ടു സമീപിക്കുന്ന ആരെയും വെറും കയ്യോടെ വിട്ടിരുന്നില്ല .ഇങ്ങിനെ പണം വായ്പ വാങ്ങിയിരുന്നവരില്‍ പാമ്പാടി തിരുമേനിയുടെ ജേഷ്ഠ സഹോദരന്‍ കുട്ടി മാത്രം ആണ് വാങ്ങിയ വായ്പ പണം  ചാക്കോച്ചന്റെ അകാലമായ മരണത്തിനു ശേഷം സത്യസന്ധമായി തിരികെ നല്‍കിയത് . വാഴൂര്‍ പുളിക്കല്‍ കവലയില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സെന്റ്‌ പീറ്റര്‍ ഓര്‍ത്തഡോക്‍സ്‌ പള്ളിയുടെ സ്ഥാപനത്തിനും ,കരിങ്കല്‍ നടയുടെ നിര്‍മ്മാണത്തിനു നേതൃത്വം നല്‍കിയത് ഇദ്ദേഹം ആയിരുന്നു. മോട്ടോര്‍ വാഹനങ്ങള്‍ സുഗമം അല്ലാതിരുന്ന ആദ്യ കാലത്ത്  മലഞ്ചരക്ക് ഗതാഗതത്തിന് പ്രധാനമായും ആശ്രയിച്ചിരുന്നത് കാളവണ്ടികളെ ആയിരുന്നു .പീരുമേട് നിന്നും കോട്ടയത്തേക്ക് മലഞ്ചരക്ക് കൊണ്ടു പോന്ന നിരവധി കാളവണ്ടികള്‍ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉടമസ്ഥതയില്‍ ഉള്ളതായിരുന്നു.ചാക്കോച്ചന്  രണ്ടു സഹോദരന്മാരും ഒരു സഹോദരിയും ഉണ്ടായിരുന്നു .സഹോദരങ്ങള്‍ വെങ്ങാലൂര്‍ കുഞ്ഞു വറുഗീസ് ,ഒക്കാണ്ട .ഏക സഹോദരിയെ വാഴൂര്‍ കുളങ്ങര കുടുംബത്തിലേക്ക് വിവാഹം കഴിച്ചയച്ചു .ചാക്കോച്ചന്റെ പിതൃ സഹോദരിയെ വിവാഹം കഴിച്ചയച്ചത് കൊല്ലാട് കൊടുവത്തു കുടുംബത്തിലേക്കാണ് .കൊടുവത്തു എം തോമസ്‌ വക്കീലിന്റെ പിതാവ് കൊച്ചുപാപ്പി ഇവരുടെ പുത്രനാണ് .കൊടുവത്തു കൊച്ചുപാപ്പിയുടെ മധ്യസ്ഥതയില്‍ ആയിരുന്നു ചാക്കോച്ചന്റെ മരണ ശേഷം ചാക്കോച്ചന്റെ സ്വത്തുവകകള്‍ പെണ്‍ മക്കള്‍ക്കായി ഭാഗം ചെയ്തു നല്‍കിയത് .ചാക്കോച്ചന്റെ സഹോദരിക്ക് പീലി ഉള്‍പ്പെടെ എട്ട്  മക്കള്‍.
ചാക്കോച്ചന്റെ മൂത്ത മകള്‍ മറിയം(കുഞ്ഞു പെണ്ണ് ) വിവാഹം കഴിച്ചത് വാഴൂര്‍ കൊണ്ടോടിക്കല്‍ കുടുംബം വറുഗീസിന്റെ മൂത്ത പുത്രന്‍ ഈശോയെ ആയിരുന്നു.വിവാഹിത ആകുമ്പോള്‍ മറിയത്തിനു വയസ് പതിനൊന്ന് . ഈശോക്ക് വയസ് പതിനാറു.വധുവിനെ തോളത്തെടുത്ത് ആയിരുന്നത്രെ വിവാഹം നടന്ന പാമ്പാടി പള്ളിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയത് . മറിയത്തിന്റെ നീണ്ട മുടിയും നീണ്ട കാതും കണ്ടു ആകര്‍ ഷിക്കപ്പെട്ടു ആയിരുന്നത്രെ കൂരോപ്പള്ളിയില്‍ എത്തിയ കൊണ്ടോടിക്കല്‍ വറുഗീസ് തന്റെ പുത്രന്‍ ഈശോക്ക് വേ.ണ്ടി വിവാഹാലോചന നടത്തിയത്‌ . ഈശോ -മറിയം ദമ്പതികള്‍ക്ക്  മക്കള്‍ പത്തു പേര്‍ .ആണ്‍ മക്കള്‍ ആറ് ,പെണ്‍ മക്കള്‍ നാല് . ഇന്നമ്മ ,ഉണ്ണൂണ്ണി (വറുഗീസ്),കൊച്ച് (ചാക്കോ),കുഞ്ഞച്ചന്‍ (കുരുവിള), കുഞ്ഞമ്മ ( മറിയാമ്മ ),കുട്ടിയമ്മ ,കുഞ്ഞൂഞ്ഞു (മാത്യു),അവറാച്ചന്‍ (എബ്രഹാം ), അമ്മിണി ,തങ്കായി (അലക്സാണ്ടര്‍ ) എന്നിവര്‍ ആണ് മക്കള്‍ .ഇവരില്‍ കുട്ടിയമ്മ ചെറു പ്രായത്തില്‍ തന്നെ മരണമടഞ്ഞു.
ചാക്കോച്ചന്റെ രണ്ടാമത്തെ മകള്‍ കുഞ്ഞേലിയെ വിവാഹം കഴിച്ചത് മീനടം ഞണ്ടുകുളം കുടുംബാംഗം തോമസ്‌ .മക്കള്‍ അഞ്ച് ,മൂന്ന് ആണ്‍ രണ്ടു പെണ്‍ .
ചാക്കോച്ചന്റെ മൂന്നാമത്തെ മകള്‍ അന്നമ്മയെ വിവാഹം കഴിച്ചത് ചെമ്പകശേരിയില്‍ സ്കറിയ .മക്കള്‍ ഏഴ് .പെണ്‍ അഞ്ച് ,ആണ്‍ രണ്ട് .
ചാക്കോച്ചന്റെ നാലാമത്തെ മകള്‍ റാഹേലിനെ വിവാഹം കഴിച്ചത് വാഴൂര്‍ പേഴമറ്റം കുഞ്ഞപ്പന്‍ ( എബ്രഹാം ).മക്കള്‍ ആറ് .ആണ്‍ രണ്ട് ,പെണ്‍ നാല് .
ചാക്കോച്ചന്റെ  അഞ്ചാമത്തെ മകള്‍ സാറാമ്മ .ഭര്‍ത്താവ് കല്ലൂപ്പാറ ഗീവര്‍ഗീസ് പണിക്കര്‍ .

രാമക്ഷേത്രത്തിനായി കോൺഗ്രസുകാരുടെ ദീനവിലാപങ്ങൾ ഉയരുമ്പോൾ ...


സംഘി അജണ്ടക്കനുസൃതമായി രാഷ്ട്രീയം കളിക്കുന്ന ചെന്നിത്തലയുടെ ആർ എസ് എസ് ബന്ധം കേരളത്തിലെ മാധ്യമങ്ങൾ വിവാദപരമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നതിനിടയിലാണ് മധ്യപ്രദേശിൽ നിന്ന് ഹിന്ദുത്വ വർഗീയ അജണ്ടയിൽ തങ്ങളെ കൂടി പങ്കാളിയാക്കാത്തതിൽ സമുന്നതരായ കോൺഗ്രസ് നേതാക്കളുടെ ദീനവിലാപം ഉയർന്നിരിക്കുന്നത്.
ബാബരി മസ്ജിദ് ഭൂമിയിൽ രാമക്ഷേത്രം നിർമ്മിക്കുന്നതിനെ പിന്തുണച്ചും തങ്ങളെ ഭൂമിപൂജക്ക് വിളിക്കാത്തതിൽ പരിഭവിച്ചും കമൽനാഥും ദിഗ് വിജയ് സിംഗുമാണ് ഉളുപ്പില്ലാതെ രംഗത്തു വന്നിരിരിക്കുന്നത്. ചെന്നിത്തലയെക്കാൾ വലിയ രണ്ട് കോൺഗ്രസ് നേതാക്കളാണ് പള്ളി പൊളിച്ച സ്ഥലത്ത് ക്ഷേത്രം പണിയാൻ തങ്ങൾക്കു കൂടി അവസരം തരാത്തതിൽ പരിഭവിച്ചിരിക്കുന്നത് . ബിജെപിക്കാരെക്കാൾ ഹിന്ദുത്വ താല്പര്യ സംരക്ഷണത്തിനു് തങ്ങൾക്കാണ് യോഗ്യതയെന്നാണ് ഈ കോൺഗ്രസ് നേതാക്കൾ മടിയില്ലാതെ വിളിച്ചു കൂവുന്നത്. ഇവർ സംഘി നേതൃത്വത്തോട് പരിഭവവും പ്രതിഷേധവും പ്രകടിപ്പിച്ച് പറയുന്നത് രാമക്ഷേത്ര പ്രസ്ഥാനമൊരു ജനകീയ പ്രസ്ഥാനമായിരുന്നുവെന്നും അതിനെ എന്തിനാണ് നിങ്ങൾ രാഷ്ട്രീയവൽക്കരിച്ച് ഞങ്ങളെ മാറ്റിനിർത്തിയതെന്നാണ്..!
ക്ഷേത്ര നിർമ്മാണ ട്രസ്റ്റിൽ നിന്ന് തങ്ങളെ മാറ്റിനിർത്തിയത് ശരിയായില്ലെന്നും ഞങ്ങൾ കോൺഗ്രസുകാർ കോടതി വിധി വരുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ അയോധ്യയിൽ മസ്ജിദ് നിലനിന്ന സ്ഥലത്ത് ക്ഷേത്രം പണിയണമെന്ന നിലപാടിലായിരുന്നു എന്നുമാണവർ സംഘപരിവാർ നേതൃത്വത്തെ ദയനീയമായി ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നത് ... ഞങ്ങളുടെ ഹിന്ദുത്വ കൂറ് നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ലല്ലോ എന്ന ധർമ്മസങ്കടമാണ് ഇവർ സംഘികളോട് ഖേദപൂർവ്വം പങ്കുവെക്കുന്നത്!

എന്തൊരു ഗതികേടാണ് ഈ കോൺഗ്രസുകാർക്ക് വന്നു പെട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് ആലോചിച്ചാരും വിഷമിക്കേണ്ട. ഇതൊന്നും ലീഗുകാർക്കും കോൺഗ്രസിൻ്റെ പുത്തൻകൂറ്റുകാരായ ജമായത്തുകാർക്കും പ്രശ്നമാവില്ലെന്നറിയാം. അവരെല്ലാം സംഘികളുടെ മറുപുറം കളിക്കുന്ന വർഗീയ വാദികളും മതരാഷ്ട്രവാദികളുമാണല്ലോ. അല്ലെങ്കിലും അവരിപ്പോ പഴയ കോലീബി സഖ്യത്തിൻ്റെ ശാദ്വല സ്മരണകളിലുമാണല്ലോ. ബാബരി മസ്ജിദിനിനെയൊക്കെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു വരെ അവരെ വെറുതെയെന്തിന് അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തണം ...അധികാരക്കൊതിയും അന്ധമായ കമ്യൂണിസ്റ്റു വിരോധവും മാത്രം രാഷ്ടീയമായി കൊണ്ടു നടക്കുന്നവർക്ക് എന്തു മസ്ജിദ് ?എന്തു മതനിരപേക്ഷത ?എന്തു ന്യൂനപക്ഷ സംരക്ഷണം ?മസ്ജിദും മതനിരപേക്ഷ സ്വാതന്ത്ര്യവുമൊക്കെ പോയാലും പവറ് വന്നാൽ മതിയെന്നതാണല്ലോ അവരുടെയൊക്കെ എക്കാലത്തെയും രാഷ്ട്രീയം.

കോൺഗ്രസിൻ്റെ യഥാർത്ഥ രാഷ്ട്രീയവും മൃദുഹിന്ദുത്വ നിലപാടുമാണ് ഒരിക്കൽ കൂടി ഇപ്പോൾ  മറ നീക്കി പുറത്തു വന്നിരിക്കുന്നത്. കോൺഗ്രസിലെന്നും എല്ലാകാലത്തും  ബാബറി മസ്ജിദ് നിൽക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് രാമക്ഷേത്രം പണിയണമെന്ന ആർ എസ് എസ് അജണ്ടക്കൊപ്പം നിന്ന ഒരു വിഭാഗം പിടിമുറുക്കിയിരുന്നു എന്നതാണ് ചരിത്രം തന്നെ പറയുന്നത്. 1949 ഡിസംബർ 22 ന് പള്ളിക്കകത്ത് അതിക്രമിച്ചുകടന്ന് രാമവിഗ്രഹങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ച് രാമനും സീതയും പള്ളിക്കകത്ത് സ്വയംഭൂവായിരിക്കുന്നു എന്ന് നുണക്കഥകൾ പ്രചരിപ്പിച്ച വരെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യാനും ഒളിച്ചു കടത്തി സ്ഥാപിച്ച വിഗ്രഹങ്ങൾ എടുത്ത് സരയൂ നദിയുടെ പ്രവാഹഗതിയിലേക്ക് എറിഞ്ഞു കളയാനുമുള്ള നെഹറുവിൻ്റെ കല്പനയെ ധിക്കരിച്ചവരാണ് അന്നത്തെ യുപി മുഖ്യമന്ത്രി ഗോവിന്ദഭായ് പന്തും കോൺഗ്രസ്സു നേതാക്കളും. അവർ സർക്കാർ ചെലവിൽ ഹിന്ദുത്വവാദികൾക്ക് പൂജ നടത്താൻ അവസരമൊരുക്കി കൊടുക്കുകയായിരുന്നു. ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ കലക്ടരായിരുന്ന കെ കെ നായർ പണ്ട് നൽകിയ പിന്തുണയുടെ ബലത്തിലാണ് ഹിന്ദുത്വ വാദികൾക്കനുകൂലമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടായെതെന്ന് ഓർക്കണം.

400 വർഷത്തിലേറെക്കാലം അയോധ്യയിലെ മുസ്ലിങ്ങൾ തലമുറകളായി ആരാധന നടത്തിയ പള്ളി തർക്കഭൂമിയാക്കി അടച്ചിട്ടതും ഹിന്ദുത്വ വാദികൾക്ക് കീഴടങ്ങിയതിൻ്റെ ഫലമായിട്ടായിരുന്നല്ലോ. ഇതിൽ പ്രതിഷേധിച്ച് അയോധ്യയിൽ സത്യാഗ്രഹമാരംഭിച്ച ഫൈസാബാദ് ജില്ല കോൺഗ്രസ് അധ്യക്ഷനായിരുന്ന അക്ഷയ് ബ്രഹ്മചാരിയെ ഉടുതുണിയില്ലാതെ അടിച്ചോടിച്ചതും കോൺഗ്രസുകാരും ഹിന്ദുമഹാസഭാ ക്കാരുമായിരുന്നു. നെഹ്‌റു വിൻ്റെ പാരമ്പര്യവും അക്ഷയ് ബ്രഹ്മചാരിയെ പോലുള്ള മതനിരപേക്ഷവാദികളുടെ നീതിബോധവും കയ്യൊഴിഞ്ഞ അധികാരക്കൊതിയന്മാരാണ് ഭൂപരിഷ വർഗീയതയുടെ തടവുകാരായി കോൺഗ്രസിനെ അധ:പതിപ്പിച്ചത്.

1949 ൽ പള്ളിക്കകത്തേക്ക് വിഗ്രഹം ഒളിച്ചു കടത്തുന്നതിന് നേതൃത്വം കൊടുത്ത ബാബ രാഘവദാസിനെ ഫൈസാബാദിൽ നിന്ന് കോൺഗ്രസ് സ്ഥാനാർത്ഥിയായി പാർലിമെൻ്റിലേക്ക് മത്സരിപ്പിച്ച അപരാധപൂർണ്ണമായ പാരമ്പര്യത്തിൻ്റെ തുടർച്ചയാണ് കോൺഗ്രസ് നേതാക്കളുടെ രാമക്ഷേത്ര നിർമ്മാണത്തിനുള്ള ത്വരയെന്ന് മനസിലാക്കണം.

1984 ൽ സാക്ഷാൽ രാജീവ് ഗാന്ധി തൻ്റെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രചാരണം അയോധ്യയിൽ നിന്നാരംഭിച്ചതും രാമരാജ്യം ലക്ഷ്യമായി പ്രഖ്യാപിച്ചതും യാദൃച്ഛികമായിട്ടല്ലായിരുന്നല്ലോ.
നെഹ്‌റുവിനെക്കാൾ മൃഗീയ ഭൂപരിക്ഷം നേടി അധികാരത്തിലെത്തിയ രാജീവ് ദൂരദർശനിൽ രാമാനന്ദ സാഗറിൻ്റെ രാമായണം സീരിയൽ സംപ്രേഷണമാരംഭിച്ചതോടെയാണ് ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ ഹിന്ദുത്വത്തിൻ്റെ ക്ഷാത്രവീര്യം അലയടിച്ചു തുടങ്ങിയത്.സാമുദായിക ധ്രുവീകരണം ലക്ഷ്യമിട്ടു കൊണ്ടു് രാമക്ഷേത്ര പ്രസ്ഥാനം ഉയർന്നു വന്നതും ഈയൊരു സാഹചര്യത്തെ അവസരമാക്കിയാണല്ലോ.

1986 ഫെബ്രുവരി 1 നാണല്ലാ ഒരു കോടതി വിധിയെ നിമിത്തമാക്കി ബാബറി മസ്ജിദ്  യു പി സർക്കാർ ഹിന്ദുക്കൾക്ക് തുറന്നുകൊടുക്കുന്നത്. അന്നത്തെ യു പി മുഖ്യമന്ത്രി എൻ ഡി തിവാരി രാജീവ് ഗാന്ധിയുടെ നിർദേശാനുസരണമാണല്ലോ നെഹ്‌റുവിൻ്റെ കാലത്ത് തർക്കഭൂമിയായി പൂട്ടിയിട്ട മസ്ജിദ് തുറന്നുകൊടുത്തത്.ഈ തിവാരി പിന്നീട് കോൺഗ്രസ് വിട്ടു ബിജെപിയായി എന്നത് കഥയിലെ കൗതുകകരമായൊരു പരിണതി മാത്രമല്ല.

കോൺഗ്രസു- ബി ജെ പി നേതാക്കളും സാമൂഹ്യ,വർഗാടിത്തറയുടെയും പ്രത്യയശാസ്ത്ര നിലപാടും ഒന്നും തന്നെയാണെന്ന സാമൂഹ്യ ശാസ്ത്രജ്ഞാനത്തെ കൂടിയാണ് വെളിവാക്കുന്നത്. 1989 ൽ ശിലാന്യാസത്തിന് അനുമതി നൽകിയതും 1992 ൽ റാവു സർക്കാർ കർസേവകർക്ക് പള്ളി പൊളിക്കാൻ സൗകര്യമൊരുക്കി കൊടുത്തതും കോൺഗ്രസ് ഇന്ത്യൻ മതനിരപേക്ഷതയോട്‌ കാണിച്ച അപരാധപൂർണ്ണമായ ചരിത്രമാണ്

https://www.deshabhimani.com/articles/news-kerala-01-08-2020/886173

പി.എസ്.സി.നിയമനം അറിയേണ്ട കാര്യങ്ങൾ

ഒരു ഉദ്യോഗാർഥിക്ക്‌ നിയമനശുപാർശ അയച്ചിട്ടും അയാൾ ജോലിക്ക്‌ വന്നില്ലെങ്കിൽ പിഎസ്‌സി സാധാരണ എന്താണ്‌ ചെയ്യുക... പ്രാഥമിക നടപടിക്രമം അറിയുന്നവർക്കറിയാം നോൺ ജോയിനിങ്‌ ഡ്യൂട്ടി (എൻജെഡി) റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്യും. എൻജെഡി പിഎസ്‌സിക്ക്‌ പൂഴ്‌ത്തിവയ്‌ക്കാൻ പറ്റുമോ...? ഇല്ല എന്നു മാത്രമല്ല ഇതിൽ ഒരു ചെറിയ വീഴ്‌ച സംഭവിച്ചാൽപോലും  ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഉത്തരം നൽകണം. അത്ര കൃത്യമാണ്‌ നടപടി ക്രമങ്ങൾ. വസ്തുത ഇതായിരിക്കെയാണ്‌ പിഎസ്‌സി റാങ്ക്‌ലിസ്‌റ്റ്‌ വൈകിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും നോൺ ജോയിനിങ്‌ ഡ്യൂട്ടി (എൻജെഡി)റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്യുന്നില്ലെന്നുമുള്ള പ്രചാരണവുമായി ചിലർ ഇറങ്ങുന്നത്‌. ഉദ്യോഗാർഥികളെ കബളിപ്പിച്ച്‌ സർക്കാരിനെതിരെ തിരിക്കുക എന്ന ദുഷ്‌ടലാക്കാണ്‌ ഇതിന്‌ പിന്നിൽ. 

പെർമനന്റ്‌ കാൻഡിഡേറ്റ്‌ നമ്പർ
നിയമന ശുപാർശയോടൊപ്പം പിഎസ്‌സി  ഉദ്യോഗാർഥിയുടെ പെർമനന്റ്‌ കാൻഡിഡേറ്റ്‌ നമ്പർ (പിസിഎൻ) അടങ്ങിയ ഒരു സർട്ടിഫിക്കറ്റ് അതാത്‌ വകുപ്പുകൾക്ക് അയക്കും. ജോലിക്ക്‌ ഹാജരായി കഴിയുമ്പോൾ അതത്‌ വകുപ്പുകൾ ഈ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് പിഎസ്‌സിക്ക്‌ തിരിച്ചയക്കണം. ഹാജരാകാത്തവരുടെ കാര്യം കാലാവധി കഴിയുമ്പോൾ വകുപ്പുകൾ പിഎസ്‌സിയെ അറിയിക്കും.  ഇതോടെ ആ ഉദ്യോഗാർഥിയുടെ ടേൺ നഷ്ടമാകുകയും ചെയ്യും. ഇതിൽ ഒരു ചെറിയ വീഴ്‌ചപോലും ആർക്കും നടത്താനാകില്ല.
 

വനിതാ കോൺസ്‌റ്റബിൾ ലിസ്റ്റ്‌ ഉടൻ
വനിതാ പൊലീസ്‌ കോൺസ്‌റ്റബിൾ റാങ്ക്‌ലിസ്‌റ്റ്‌ നിയമപരമായ തടസ്സങ്ങളുടെ പേരിൽ നീണ്ടതിനെ പർവതീകരിച്ചാണ്‌ അടിസ്ഥാനമില്ലാത്ത മറ്റൊരു പ്രചാരണം. ഈ ലിസ്‌റ്റിൽപ്പെട്ട ഏതാനും പേർ കായികക്ഷമതാപരീക്ഷയുടെ തീയതി മാറ്റാൻ കോടതിയിൽ പോയതുവഴിയാണ്‌ ലിസ്റ്റ്‌ വൈകാൻ ഇടയായത്‌. ഇവർക്ക്‌ മാർച്ചിൽ കായികപരീക്ഷ തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്‌തു. കോവിഡ്‌ കാരണം ഇത്‌ നടത്താനായില്ല. ആഗസ്തിൽ നടത്താൻ ആലോചിച്ചെങ്കിലും കോവിഡ്‌ രൂക്ഷമായി. ഇനി അതിനുകാത്തു നിൽക്കാതെ റാങ്ക്‌ലിസ്‌റ്റ്‌ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ പിഎസ്‌സി നിർദേശം നൽകിയിട്ടുമുണ്ട്‌. കായികക്ഷമതാ പരീക്ഷ നടത്താത്തവർക്ക്‌ പിന്നീട്‌ നടത്തി കൂട്ടിച്ചേർക്കൽ വിജ്ഞാപനത്തിലൂടെ ഉൾപ്പെടുത്തും.


Read more: https://www.deshabhimani.com/news/kerala/news-kerala-03-08-2020/886555