ഡിജിറ്റൽ വലയിലെ കൗമാരക്കിതപ്പുകൾ©റെനി ആന്റണി

©റെനി ആന്റണി

ലഹരിയുടെ വ്യാപനവും ഇന്റർനെറ്റിന്റെ അമിത ഉപയോഗവും കാരണം കുട്ടികളിലെ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ആഗോളതലത്തിൽ തന്നെ കൂടി വരികയാണ്. സമൂഹം വളരെ ജാഗ്രതയോടെയും കരുതലോടെയും അഭിസംബോധന ചെയ്യേണ്ട കാതലായ പ്രശ്‌നമാണിത്. ഓരോ സംഭവങ്ങളും വാർത്താമഴയായും കൊടുങ്കാറ്റായും അതിശയോക്തിയോടെ അവതരിപ്പിക്കുക, 'അധ്യാപകർക്ക് ചൂരൽ വടി തിരിച്ചു കൊടുക്കൂ' തുടങ്ങിയ കേവലം ഉപരിപ്ലവവും വികാരപരവുമായ പ്രതികരണങ്ങളും ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ മനോനിലയിൽ വന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നിഷേധാത്മകമായ മാറ്റങ്ങളെ വസ്തുനിഷ്ഠമായി അപഗ്രഥിക്കുകയും പ്രായോഗികുമായ പരിഹാര മാർഗങ്ങൾ കണ്ടെത്തുക എന്നതാണ് വർത്തമാന കാലത്തെ പരമപ്രധാനമായ സാമൂഹ്യ ഉത്തരവാദിത്വം

ഈയടുത്ത കാലത്ത് പുറത്തിറങ്ങിയ ഒരു പഠന റിപ്പോർട്ട് പരിശോധിക്കുന്നത് ഉചിതമായിരിക്കും. അമേരിക്കയിലെയും ഇന്ത്യയിലെയും പതിനായിരത്തിലധികം വിദ്യാർഥികളെ ( 13-17 വയസ്സ്) ഉൾപ്പെടുത്തി നടത്തിയ ഈ പഠനത്തിൽ കുട്ടികളുടെ മാനസിക നിലയും സ്മാർട്ട് ഫോണുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമാണ് അന്വേഷിച്ചിട്ടുള്ളത്. (The Youth Mind Rising Aggression and Anger by Sapien Lab, January, 2025). ഈ റിപ്പോർട്ടിലെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട നിരീക്ഷണങ്ങളിൽ ഒന്ന് സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ വന്നതിനു ശേഷം സമൂഹത്തിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് കുട്ടികളുടെ മാനസിക നിലയിൽ വലിയ മാറ്റങ്ങൾ വന്നു എന്നാണ്. 18- 24, 25-34 എന്നീ പ്രായ ഗ്രൂപ്പിൽ ഉള്ളവരുമായി താരതമ്യ പഠനം നടത്തിയപ്പോൾ 13- 17 വയസ്സുള്ള കൗമാരക്കാർ വളരെ മോശമായ മാനസിക ആരോഗ്യ നില (health & well being) യിലാണെന്ന് ഈ റിപ്പോർട്ട് കാണിക്കുന്നു. ചെറിയ പ്രായത്തിൽ സ്മാർട്ട് ഫോൺ നൽകുന്നത് അവരുടെ മാനസിക ആരോഗ്യത്തിൽ ദോഷകരമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുവെന്നും കൗമാരക്കാരും യുവാക്കളും മുൻ തലമുറകളെ അപേക്ഷിച്ച് കൂടുതൽ അക്രമാസക്തർ ആയിരിക്കുന്നുവെന്നും ഈ പഠന റിപ്പോർട്ടിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

2008 മുതലാണ് സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ ലഭ്യമായി തുടങ്ങിയത്. ജനിച്ചപ്പോൾ മുതൽ സ്മാർട്ട് ഫോണുകളുമായി ഗാഢ ബന്ധത്തിലായ കുട്ടികളാണ് കേരളത്തിലെ ഹയർ സെക്കൻഡറി വരെ പഠിച്ചു വരുന്നത്. ഇന്നത്തെ കുട്ടികളുടെ സാമൂഹ്യ വീക്ഷണം, അഭിരുചികൾ, മൂല്യബോധം, മാനസികാരോഗ്യം, മനോവ്യാപാരങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയെ കുറിച്ച് അധ്യാപകർക്കും രക്ഷിതാക്കൾക്കും വേണ്ടത്ര ധാരണ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. പുതിയ തലമുറയെ പഴിക്കുകയല്ലാതെ നമ്മുടെ കുട്ടികൾ എന്താണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആകുന്നത് എന്ന് ബഹു ഭൂരിപക്ഷവും ചിന്തിക്കുന്നില്ല. ചെറു പ്രായത്തിലെ തുടങ്ങുന്ന സ്മാർട്ട് ഫോണിന്റെ അമിത ഉപയോഗം കുട്ടികളുടെ മാനസിക, ശാരീരിക വികാസത്തെ ബാധിക്കുമെന്ന പഠന റിപ്പോർട്ടുകളെല്ലാം നിസ്സാരമായി അവഗണിക്കുകയാണ്. കുട്ടികൾക്കൊപ്പം സമയം ചെലവിടാനോ അവരെ കേൾക്കാനോ സമയമില്ലാത്ത രക്ഷിതാക്കൾ സമ്മാനമായി നൽകുന്നതോ മൊബൈൽ ഫോണുകളും എതിരാളിയെ ആക്രമിച്ച് വീഴ്ത്തിയും കൊലപ്പെടുത്തിയും വിജയം ആഘോഷിക്കുന്ന വീഡിയോ ഗെയിമുകളുടെ സ്വാധീനത്തിലാണ് അവർ വളരുന്നത്. യാദൃശ്ചികമായി  അശ്ളീല സൈറ്റുകളിലേക്കും ക്രൈം വീഡിയോകളിലേക്കും എത്തുന്ന കുട്ടികളിൽ ഇത്തരം കാഴുകൾ ഗുരുതരമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കും എന്ന് നിരവധി പഠനങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

കുട്ടികളിൽ സ്മാർട്ട് ഫോണുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന വിപത്തുകളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് സ്ത്രീൻ ടൈം നിയന്ത്രണം ഉൾപ്പെടെയുള്ള നടപടികൾ ലോകത്താകെ സ്വീകരിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അവർക്കു വേണ്ടി കുറച്ചു സമയം നീക്കിവയ്ക്കാൻ അച്ഛനമ്മമാരും വീട്ടിലുള്ളവരും തയ്യാറായാൽ മൊബൈൽ ഫോണിനോടുള്ള കുട്ടികളുടെ അമിത താൽപ്പര്യം കുറച്ചു കൊണ്ടു വരാൻ കഴിയും ഫോൺ പിടിച്ചുവാങ്ങി, ഇനിയെടുക്കാനേ പാടില്ല എന്നു വിലക്കിയാൽ തീരുന്ന കേവലം അഡിക്ഷനല്ലിത്. കുട്ടികൾ ഫോൺ ഉപയോഗിക്കുന്ന സമയം കുറച്ചു കൊണ്ടു വരികയും അച്ഛനമ്മമാർ കുട്ടികൾക്കു വേണ്ടി കുറച്ചു സമയം നീക്കിവയ്ക്കാൻ തയ്യാറാകുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുണകരമായ മാറ്റമുണ്ടാക്കും. അധ്യാപകരുടെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും വർധിച്ചു വരികയാണ്. ചില ഒറ്റപ്പെട്ട സംഭവങ്ങളുടെ പേരിൽ അതിവൈകാരികമായ പ്രതികരണങ്ങൾ അധ്യാപകരെയും അലോസരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് എന്നതും യാഥാർഥ്യമാണ്. കുട്ടികളെ തിരുത്താനും ചേർത്തു നിർത്താനും പലരും ശ്രമിക്കുന്നില്ല. കുട്ടികളുടെ ഭാഗത്തു നിന്നുണ്ടാകുന്ന ഗുരുതരമായ അനാരോഗ്യ പ്രവണതകൾ തിരുത്തുകയും ശരിയുടെ പാത കാട്ടിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിൽ അധ്യാപകരെ ശാക്തീകരിക്കുവാൻ രക്ഷിതാക്കളും മുന്നോട്ട് വരേണ്ടതുണ്ട്.

കുട്ടികളെ ശാസിക്കാം, തെറ്റു തിരുത്താം. പക്ഷേ, ഈ തിരുത്തൽ പ്രക്രിയയുടെ രീതിശാസ്ത്രമാണ് ഉടച്ചു വാർക്കേണ്ടത്. സ്മാർട്ട് ഫോണുകളുടെ കടന്നുവരവിനു ശേഷം കുട്ടികളുടെ മാനസിക ആരോഗ്യ നിലയിലുണ്ടായ മാറ്റങ്ങൾ അധ്യാപകരും രക്ഷിതാക്കളും തിരിച്ചറിഞ്ഞ മതിയാകൂ. മാനവരാശി ഇതേ വരെ അഭിമുഖീകരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത രീതിയിലുള്ള ഒരു 'ജയിച്ചേ തീരൂ' വികാരം പുതിയ തലമുറയിൽ പടരുന്നുണ്ട്. വിപണി സർവവും നിയന്ത്രിക്കുകയും നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കാലത്ത് കുട്ടികൾ ഏറെ അസ്വസ്ഥരാണ്. ഓൺലൈൻ വിപണിയുടെ പ്രലോഭനങ്ങളിൽ കൂടിയാണ് അവർ വളരുന്നത്. പരസ്യമായ ശാസനകളും അധിക്ഷേപങ്ങളും ക്ലാസിനു പുറത്താക്കലും ഗുണം ചെയ്യില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, കുറെക്കൂടി അത്തരം നിഷേധാത്മക പ്രവണതകൾ വർധിക്കുകയേ ഉള്ളൂ എന്ന് തിരിച്ചറിയുകയും ജനിയെങ്കിലും Spare the road and spoil the child എന്ന കാലങ്ങളായി ഉറഞ്ഞു പോയ വികലമായ അച്ചടക്ക ബോധ്യത്തിൽ നിന്ന് അധ്യാപകരും രക്ഷിതാക്കളും പുറത്തു അച്ചടക്കബോധ്യത്തിൽ നിന്ന് അധ്യാപകളും രക്ഷിതാക്കളും പുറത്തു വരേണ്ട സമയം ആയിരിക്കുന്നു. നമുക്ക്  കുട്ടികളെയാണ് മനസ്സിലാകാത്തത് .അവർ നമ്മളെ വേഗത്തിൽ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്.
(മുൻ ബാലാവകാശ കമീഷൻ അംഗവും സമഗ്ര ശിക്ഷാ കേരളം പത്തനംതിട്ട ജില്ലാ കോ-ഓർഡിനേറ്ററുമാണ് ലേഖകൻ)

https://www.deshabhimani.com/epaper/newspaper/kottayam/2025-03-19?page=6&type=fullview

India’s alcohol deaths are higher than China; per capita consumption is set to rise: WHO

India’s alcohol deaths are higher than China; per capita consumption is set to rise: WHO On policy measures, the report found no Indian data related to health warnings on the labels for pregnancy, underage drinking, drunk driving and cancer. There is also no Indian data on displaying consumer information on containers.

©Kalyan Ray
Last Updated 25 June 2024, 22:05 IST

New Delhi: India’s alcohol death rates are more than double than that of China, says a new report from the World Health Organisation, which projects a steep rise in India’s per capita alcohol consumption over the next six years despite the intoxicant being a major risk factor for poor health and social harm.

India’s alcohol-attributable deaths per 100,000 population stands at 38.5 (both sexes) as against China’s 16.1. The numbers rose sharply for Indian males (63.0) compared to China’s 29.6 whereas for Indian females it is 13.5 as against China’s 3.3.

Alcohol induced morbidity in India too is more than twice than that of the communist country with men suffering from such disorders five times more as compared to women. A similar trend has been seen globally.

The WHO report that captures the global scenario on alcohol and substance abuse, notes that over 31 per cent Indians are current drinkers, but the male population (40.9 per cent) outstrips the females (20.8 per cent) by a tall margin.

"Substance use severely harms individual health, increasing the risk of chronic diseases, mental health conditions, and tragically resulting in millions of preventable deaths every year. It places a heavy burden on families and communities, increasing exposure to accidents, injuries, and violence," Tedros Adhanom Ghebreyesus, WHO director general said in a media statement.

India’s per capita consumption in 2019 stands at 4.9 litres, which is projected to rise to 6.7 litres by 2030. In comparison, the global per capita consumption stands at 5.5 litres with the European region topping the chart at 9.2 litres followed by the Americas (7.5 lit).

The report from the UN health agency comes two years after the National Family Health Survey 5 – India’s biggest public health survey capturing data from over six lakh households – reported that 19 per cent of men and 1 per cent women over 15 years drink alcohol.

The WHO report notes a tendency of binge drinking among Indian teenagers between 15-19 years with 7.1 per cent of male youngsters resorting to heavy episodic drinking as against 5.2 per cent females.

Among the current drinkers in the same age group, 13.9 per cent are male as against 11.4 per cent females. The WHO numbers are higher than NFHS-5, which on the basis of a massive household survey put the number at 1.9 per cent among men and 0.3 per cent among women in the 15-19 years age group.

The WHO report highlights that despite some reduction in the alcohol-related death rates since 2010, the overall number of deaths due to alcohol consumption remains unacceptably high and amounts to 2.6 million globally in 2019.

The death rates due to alcohol consumption per litre of alcohol consumed are the highest in low-income countries and lowest in high-income countries.

On policy measures, the report found no Indian data related to health warnings on the labels for pregnancy, underage drinking, drunk driving and cancer. There is also no Indian data on displaying consumer information on containers.

Globally the main causes of alcohol-attributable deaths among males were digestive diseases, unintentional injuries and malignant cancer. Among females, the primary causes of alcohol-attributable deaths were cardiovascular diseases, digestive diseases and unintentional injuries. The alcohol-attributable disease burden is heaviest among males.

https://www.deccanherald.com/india/indias-alcohol-deaths-are-higher-than-china-per-capita-consumption-is-set-to-rise-who-3080652

Alcohol Consumption and Trends in India

 India holds a significant position in global alcohol consumption, ranking as the world’s ninth-largest consumer overall and second-largest consumer of spirits, such as whiskey, vodka, gin, rum, tequila, and liqueurs, trailing only behind China. India’s total alcohol consumption has surged to over 663 million liters, marking an 11% increase since 2017. Notably, India stands as the world’s largest whiskey consumer, outpacing the United States by threefold, with one in every two whiskey bottles sold globally being in India. Furthermore, data from the 2021 NFHS (National Family Health Survey-5) highlights that approximately 10% of all adults in India (aged 15 and above) are alcohol consumers. Among them, alcohol consumption among adult women (aged 15 and above) is modest at 1.3%, while it reaches 18.8% among adult men (also aged 15 and above), providing insights into recent consumption trends among the country’s adult population. According to the National Family Health Survey-5 (NFHS-5) data, alcohol consumption patterns in India can be summarized as follows: Women’s Alcohol Consumption: Only 1.3% of women in India are reported to consume alcohol. Men’s Alcohol Consumption: In contrast, the national average for men who consume alcohol is significantly higher at 18.8%. Regional Variations: Alcohol consumption is particularly prevalent in the North East and Eastern states of India. Highest Consumption in Arunachal Pradesh: Among all states, Arunachal Pradesh stands out with the highest proportion of both men (52.7%) and women (24.2%) who drink alcohol. After Arunachal Pradesh, Sikkim has the second-highest alcohol consumption rate among women (16%), while among men, Telangana comes next (43%). High-Consuming States for Men: For men, states with high alcohol consumption rates include Arunachal Pradesh, Telangana, Sikkim, Manipur, Goa, and Jharkhand. High-Consuming States for Women: Among women, high alcohol prevalence is observed in all North Eastern states and Telangana. Specific Regional Trends: Men’s alcohol consumption is notably high (40% and above) in the upper Brahmaputra region of Assam, various districts in Jharkhand, the Bastar region of Chhattisgarh, and the Chhota Nagpur region of Jharkhand and Odisha. These findings from NFHS-5 shed light on the diverse patterns of alcohol consumption across different states in India, with variations between genders and regions Source: NFHS (National Family Health Survey-5) Table of Contents Statewise Alcohol Consumption in India Top 10 states by Men Alcohol Drinkers (%) Top 10 states by Women Alcohol Drinkers (%) Top States in Alcohol Consumption State with Lowest Alcohol tax rate in India Alcohol Drinking Frequency Most Preferred Alcoholic Drink in India Top states in number of people with Alcohol Problems Statewise Alcohol Consumption in India # States and UTS Women % ( 15 yrs+) Men % ( 15 yrs+)

1 Andaman & Nicobar Islands 5 39.1 

2 Andhra Pradesh 0.5 23.3 

3 Arunachal 24.2 52.7 

4 Assam 7.3 25.1 

5 Bihar 0.4 15.5 

6 Chandigarh 0.3 18.6 

7 Chattishgarh 5 34.8 

8 D&N 1.1 27.8 

9 Delhi 0.5 21.6 

10 Goa 5.5 36.9 

11 Gujarat 0.6 5.8 

12 Haryana 0.3 16.1 

13 Himachal Pradesh 0.6 31.9 

14 Jammu and Kashmir 0.2 8.8 

15 Jharkhand 6.1 35 

16 Karnataka 0.9 16.5 

17 Kerala 0.2 19.9 

18 Ladakh 3.8 23.6 

19 Lakshadweep 0.3 0.4 

20 Maharashtra 0.4 13.9 

21 Manipur 0.9 37.5 

22 Meghalaya 1.5 32.4 

23 Mizoram 0.9 23.8 

24 Madhya Pradesh 1 17.1 

25 Nagaland 0.9 24 

26 Odisha 4.3 28.8 

27 Puducherry 0.3 27.7 

28 Punjab 0.3 22.8 

29 Rajasthan 0.3 11 

30 Sikkim 16.2 39.8 

31 Tamil Nadu 0.3 25.4 

32 Telangana 6.7 43.3 

33 Tripura 6.2 33.1

34 Uttar Pradesh 0.3 14.6 

35 Uttarakhand 0.3 25.5 

36 West Bengal 1.1 18.1

India 1.3 % 18.8 % Source: Data from National Family Health Survey-5 carried out from 2019 to 2021 Top 10 states by Men Alcohol Drinkers (%) As per the findings from NFHS (National Family Health Survey-5), alcohol consumption among adult men aged 15-49 years stands at 18.8%. Notably, the North-Eastern states exhibit the highest percentage of men who consume alcohol, with Telangana and Goa following closely behind. When we delve into regional specifics: Among North Indian states, Himachal Pradesh has the highest alcohol consumption rate among men at 31.9%, followed by Uttarakhand at 25.5%. In Southern India, Telangana leads with the highest alcohol consumption rate among men at 43.3%, followed by Tamil Nadu at 25.4%. Conversely, the states of Rajasthan, Jammu Kashmir, and Gujarat report the lowest rates of alcohol consumption among men. # States & Uts Men % (15 years & above)

1 Arunachal 52.7 

2 Telangana 43.3 

3 Sikkim 39.8 

4 Manipur 37.5 

5 Goa 36.9 

6 Jharkhand 35 

7 Chattishgarh 34.8 

8 Tripura 33.1 

9 Meghalaya 32.4 

10 HP 31.9

 Source: NFHS (National Family Health Survey-5) Top 10 states by Women Alcohol Drinkers (%) According to the National Family Health Survey-5 (NFHS-5), alcohol consumption among adult women aged 15-49 years stands at 1.3%. Notably, the North-Eastern states exhibit the highest percentage of women who consume alcohol, with Telangana and Jharkhand following closely behind. Conversely, the lowest rates of alcohol consumption among adult women are observed in North and South Indian states. # States & Uts Women % ( 15 years & above) 

1 Arunachal 24.2

2 Sikkim 16.2 

3 Assam 7.3 

4 Telangana 6.7 

5 Tripura 6.2 

6 Jharkhand 6.1 

7 Goa 5.5 

8 A&N 5 

9 Chattishgarh 5 

10 Odisha 4.3 

Top States in Alcohol Consumption As per the latest Reserve Bank of India data, Uttar Pradesh gets the maximum excise revenue (which is mainly levied on alcohol) in the country. UP gets around ₹31,500 crore as excise revenue followed by Karnataka which has the second largest excise revenue of ₹20,950 crore. Maharashtra is third with 17,477.40 crore revenue. The own-tax revenue mostly consists of liquor sales as well as land registration and stamp duty. The rest of the taxes are subsumed by GST. Hence, higher excise duties are an indicator of higher revenue from liquor sales. # State Excise revenue (₹ cr) Share in revenue (%) 

1 Uttar Pradesh 31,517.40 21.8 

2 Karnataka 20,950 20.6 

3 Maharashtra 17,477.40 8.3 

4 Madhya Pradesh 11,873.70 19.9 

5 Tamil Nadu 7,262.30

 5.8 State with Lowest Alcohol tax rate in India Goa has among the lowest tax rates in India and Karnataka has the highest levy among the large markets in the country. An analysis done by industry body The International Spirits and Wines Association of India for TOI has estimated that a bottle of spirit — which means whisky, rum, vodka, and gin — that costs Rs 100 in Goa can cost Rs 134 in Delhi and as much as Rs 513 in Karnataka. At 49% of the MRP, the levies in Goa are much lower than the 83% in Karnataka and 71% in Maharashtra. The price index factors in the import duty levied on the overseas product, which will be common across states. As a result of local taxes, there can be a difference of over 20% in the price of a bottle of popular Scotch brands in Delhi and Mumbai. For instance, a bottle of Black Label that costs around Rs 3,100 in Delhi sells for around Rs 4,000 in Mumbai Alcohol Drinking Frequency The latest Study suggests that Indian men who drink are doing so more often. Among the men who said they drank, 15.4% said they used alcohol almost every day. Among women, the study found, that 16.9% said they drank ‘almost every day’ in the latest survey. Alcohol Drinking frequency (Indian Men) almost every day – 15.4% once a week – 43.5% less than once a week – 41% Alcohol Drinking frequency (Indian Women) almost every day – 16.9% once a week – 36.6% less than once a week – 46.6% Source: NFHS (National Family Health Survey-5) Most Preferred Alcoholic Drink in India Contrary to the popular perception that Indians mostly drink and love whisky, YouGov’s latest survey reveals only 16% of urban Indians call whisky their favorite drink, despite nearly half having tried it. Beer and wine seem to be more popular with more than half of the respondents (56% and 55%, respectively) saying they have tried it and roughly a quarter (24% and 22%, respectively,) calling it their favorite alcoholic beverage. Whisky sees a preference among males, especially GenX respondents while beer finds favoritism to younger adults (GenZ & millennials). According to the survey report, stickiness to their favorite brand is higher among beer and wine lovers as compared to whisky favourers. Drinks urban Indians have tried vs drinks they love Drinks Tried (%) Most Loved (%) Beer 56 24 Wine 55 22 Vodka 47 11 Whiskey 46 16 Rum 38 7 Breezer 32 7 Brandy 32 2 Gin 25 2 Tequila 24 2 Cocktails 18 2 Liqueurs 11 1 Cider 10 1 Other 3 1 Source: YouGov’s latest survey India: most commonly consumed beverage by current alcohol users As per the study, National Survey on Extent and Pattern of Substance use in India, Country liquor or ‘desi sharab’ (about 30%) and spirits or Indian Made Foreign Liquor (about 30%) were the most preferred alcoholic beverages among current users. Proportion reporting predominant use of low-alcohol content beverages (like beer, wine) was small at the national level as well as in almost all the states. It was notable that in the north-eastern states, people using alcohol reported higher preference for home made rice beer, while the highest proportion of drinking illicit distilled liquor (kacchi sharab) was reported from Bihar (30%). Beverage Types % of Total Spirits (IMFL) 30% Country liquior 30% Strong beer 12% Light beer 9% Home brewed alcohol 11% Wine 4% Illicit liquor 2% Any other 2% Source: Ministry of Social Justice and Empowerment, Government of India report: National Survey on Extent and Pattern of Substance Use in India. Top states in number of people with Alcohol Problems As per the study, National Survey on Extent and Pattern of Substance Use in India, at the national level about 2.7% of the population (2.9 crore individuals) is affected by alcohol dependence. However, there are significant state-level variations. States with the highest prevalence of alcohol dependence are Tripura (13.7%), Arunachal Pradesh (7.2%), Chhattisgarh, Punjab and Andhra Pradesh (around 6% each). The proportion of current users of alcohol who are alcohol dependent ranged between 4.7% and 48.3% across various states. At the national level, around 18.5% of current users of alcohol consume alcohol in a dependent manner. However, more than 40% of alcohol users drink alcohol in a dependent pattern in Puducherry (48.3%), Punjab (44%), Andhra Pradesh (43.5%) and Karnataka (40.3%). It is also interesting to note that while the overall prevalence of current use of alcohol is lower in the states where alcohol use is prohibited as per law, a substantial proportion of alcohol users in these states fall in the category of harmful or dependent alcohol use (Gujarat – 30%; Bihar – 16%, Manipur – 17%, Nagaland – 20%). Overall in the country, about 5.2% of the population aged 10-75 years (about 5.7 crore individuals) need help for their alcohol use problems (i.e. they consume alcohol in a harmful or dependent pattern). Top ten states: number of people who need help for alcohol problems in 2018 (in lakhs) # State Numbers (in lakhs) 1 Uttar Pradesh 160 2 Andhra Pradesh 47 3 Tamil Nadu 37 4 Madhya Pradesh 31 5 Maharashtra 30 6 West Bengal 27 7 Punjab 27 8 Chhattisgarh 24 9 Odisha 21 10 Karnataka 20 Source: National Survey on Extent and Pattern of Substance Use in India, by Ministry of Social Justice and Empowerment, Government of India Sources National Family Health Survey – 5 Internation Spirit and Wine Association of India National Survey on Extent and Pattern of Substance Use in India RBI – Statistics report Other Topics that may interest you Literacy rate in India Sex ratio in India and states Indian States by Area Indian States by Religion Indian States by Fertility Rate Indian States by Literacy Rate Most Populated Indian Cities List of Distrits in India Tagged on: India most consumed alcohol types Top states Alcohol Problems Rajeev RanaOctober 23, 2023Statistics India ← Infant Mortality rate in India | Indian States by Infant Mortality rateIndia Fertility Rate 2024 | Indian States by Fertility Rate and Birth Rate → You May Also Like Life Expectancy in India 2024 | States by Life expectancy Rajeev Rana October 25, 2023 Indian States by Sugarcane Production 2024 Rajeev Rana October 25, 2023 Indian States by Literacy Rate 2024 | Literacy Rate in India 2024 Rajeev Rana October 24, 2023 Rajeev Rana Rajeev Rana loves reading about history and demography and has been writing on these topics for five years. While not a certified expert, he has a deep understanding of demography in India. Rajeev contributes to several websites and has extensive knowledge of the Delhi NCR area. Copyright © 2025 Find Easy. All rights reserved. Theme Spacious by ThemeGrill. Powered by: WordPress. World PopulationWorld ReligionIndian StatesIndian Cities

കാൻസർ ചികിത്സയിലും കോർപ്പറേറ്റ് ചൂഷണം ©ഡോ.ജൊ.ജോസഫ്

ഇന്നത്തെ ദേശാഭിമാനിയിൽ 

പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം.

പൊതുജനാ ആരോഗ്യ മേഖലയിലെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഊന്നിയും, ശരിയായ രീതിയിൽ ആന്റിബയോട്ടികളും വാക്സിനുകളും ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയും വികസിത രാജ്യങ്ങൾ സാംക്രമിക രോഗങ്ങൾ അവരുടെ മണ്ണിൽ നിന്നും ദശകങ്ങൾക്ക് മുമ്പേ തന്നെ തുടച്ച് നീക്കിയതാണ്. അതിനുശേഷം ഈ രാജ്യങ്ങളിൽ വെല്ലുവിളി ഉയർത്തിയിരുന്നത് ഹൃദ്രോഗവും അതുപോലുള്ള  വാസ്കുലർ രോഗങ്ങളുമായിരുന്നു. മികച്ച പ്രതിരോധ ചികിത്സാ സംവിധാനങ്ങളിലൂടെ ആ വെല്ലുവിളികളെയും  വലിയൊരു പരിധിവരെ തടയാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോൾ അത്തരം രാജ്യങ്ങൾ ,പ്രത്യേകിച്ച് അമേരിക്ക പോലുള്ള മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ നേരിടുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ആരോഗ്യ വെല്ലുവിളിയാണ് ക്യാൻസർ രോഗത്തിന്റെ വ്യാപനം. വികസിത മുതലാളിത്ത  രാജ്യങ്ങളിലെ മൊത്തം മരണ നിരക്കിന്റെ 30% ഇപ്പോൾ ക്യാൻസർ രോഗം മൂലമാണ് എന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ ഇത് 10% ത്തിന് അടുത്താണ്. 2020ലെ കണക്കനുസരിച്ച്  അമേരിക്കയിൽ ഏകദേശം 18 ലക്ഷം  ആളുകളെ ക്യാൻസർ ബാധിച്ചു. ഏകദേശം ആറ് ലക്ഷം ആളുകൾ ആ രോഗം മൂലം മരണമടഞ്ഞു. ഇന്ന് അവിടെ ജീവിക്കുന്ന ഒരു പുരുഷൻ അർബുദ ബാധിതനാകാനുള്ള സാധ്യത 50 ശതമാനത്തിനടുത്തും  സ്ത്രീകൾക്ക് അത് 33 ശതമാനതിന് അടുത്തുമാണ് .ഏകദേശം 40% അമേരിക്കൻ പൗരന്മാർക്കും തങ്ങളുടെ ജീവിതകാലയളവിൽ അർബുദ രോഗമുണ്ടാകാനുള്ള സാധ്യതയുണ്ട്.

എന്നാൽ വികസിത മുതലാളിത്ത സമൂഹമായ അമേരിക്ക രോഗങ്ങളുടെ ഈ മാറ്റത്തെ ഇതു വരെ കൈകാര്യം ചെയ്തതും ഇപ്പൊൾ ചെയ്യുന്നതുമായ രീതികൾ എപിഡമോളോജിക്കൽ പരിവർത്തനം നടക്കുന്ന മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലും പ്രദേശങ്ങളിലും വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുണ്ട്. പകർച്ച വ്യാധികളുടെ ഉന്മൂലനം പൊതുജനാരോഗ്യ താൽപര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയും , ഹൃദ്രോഗപ്രതിരോധവും ചികൽസയും  പൊതുജനാരോഗ്യ താൽപര്യങ്ങൾക്കൊപ്പം സാമ്പത്തിക ലാഭതിനു കൂടെ വേണ്ടിയും ആയിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന് വികസിത മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ ക്യാൻസറിനെ നേരിടുന്നത് ലാഭം എന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യത്തിന് വേണ്ടി മത്രമാകുന്നുണ്ട്.    മുതലാളിത്തത്തിൽ സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മൂലധന താല്പര്യങ്ങളുടെ  പരിവർത്തനമാണ്  മേൽപറഞ്ഞ രോഗനിയന്ത്രണ കാലത്തുണ്ടായ ഈ മാറ്റങ്ങൾക്ക് കാരണം.ഇപ്പോൾ ലാഭം, ഏതുവിധേനയും ലാഭം എന്ന ഒറ്റ മുദ്രാവാക്യത്തിലേക്ക് മുതലാളിത്തം എത്തിയിരിക്കുന്നു. അതിന് ഏറ്റവുമധികം ഇരയാകുന്നതും ക്യാൻസർ ബാധിതരാണ് എന്നതാണ് ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ.

ചില പഠനങ്ങൾ പ്രകാരം 70% ക്യാൻസറുകളും ഒരു പരിധിവരെ തടയാൻ പറ്റുന്നവയാണ്. ഇന്നത്തെ ചികിത്സാരീതികൾ അനുസരിച്ച് 50% ക്യാൻസറുകൾ മാത്രമേ ചികിത്സിച്ച് ഭേദമാക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. 50% ആളുകൾ തങ്ങളുടെ രോഗത്തിന് കീഴ്പ്പെടുന്നു. മറ്റു രോഗങ്ങളുടെ പ്രതിരോധ/ ചികിത്സാ രീതികൾ മെച്ചപ്പെട്ടതുകൊണ്ടും ആയുർദൈർഘ്യം കൂടുന്നതു കൊണ്ടും അർബുദ  സാധ്യത പ്രായം അനുസരിച്ച് വർദ്ധിക്കുന്നതു കൊണ്ടും ഇത്തരം രോഗങ്ങൾ കൂടുതൽ കണ്ടെത്തുകയും ചികിത്സിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.  ഈ രോഗത്തെ തോൽപ്പിക്കുക എന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യം മാത്രമേ പൊതു സമൂഹത്തിനും ഡോക്ടർമാർക്കുമുള്ളൂ. മറ്റു  രോഗങ്ങളെ പൊതുവിൽ രോഗങ്ങളായി മാത്രം കണക്കാക്കുകയും  ചികിത്സിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ ക്യാൻസറിനെ പലപ്പോഴും ഒരു ശത്രുവായും ചികിത്സ ഒരു യുദ്ധമായും പോരാട്ടമായും കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു പോരാട്ടം എപ്പോഴും ജയിക്കാൻ മാത്രമുള്ളതാണെന്നും അതിനായി ആവനാഴിയിലെ എല്ലാ ആയുധങ്ങളും അവ എത്ര പ്രഹര ശേഷി ഉള്ളതായാലും എത്ര വിലയേറിയതായാലും പ്രയോഗിക്കുക തന്നെ വേണമെന്ന ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഒരു വിവഷയും  ഇതിലുണ്ട്. ഈ 'ശത്രു', 'പോരാട്ടം', 'യുദ്ധം' എന്നിങ്ങനെ മറ്റു രോഗങ്ങൾക്ക് ഒന്നുമില്ലാത്ത പ്രയോഗങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഈ രോഗത്തിന്റെ  ചികിത്സയിലെ സാമ്പത്തിക വശങ്ങൾ മറച്ചു വെക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന പദങ്ങളായി മാറാറുണ്ട്.

ഇതിനൊരു ചരിത്ര പശ്ചാത്തലവുമുണ്ട് .1971 ലാണ് അമേരിക്കൻ പ്രസിഡണ്ട് ആയിരുന്ന റിച്ചാർഡ് നിക്സൺ ക്യാൻസറിന് എതിരെയുള്ള യുദ്ധപ്രഖ്യാപനം നടത്തിയത്. അമേരിക്കൻ പട്ടാളം വിയറ്റ്നാമിൽ പരാജയം നേരിട്ട് കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഈ പ്രഖ്യാപനം എന്നതാണ് അതിലെ ചരിത്രപരമായ വിരോധാഭാസം. അമേരിക്കൻ ശാസ്ത്രലോകം ആറ്റത്തെ വിഘടിപ്പിച്ചു  അണു പരീക്ഷണം നടത്തി വിജയം കാണുകയും മനുഷ്യനെ ചന്ദ്രനിലേക്ക് അയച്ച്‌  ശാസ്ത്രത്തിന്റെ നേട്ടം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്ത നാളുകളായിരുന്നു അത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ക്യാൻസർ എന്ന ഈ ശത്രുവിനെയും അമേരിക്കയുടെ സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രീയ മികവുകൾ  കൊണ്ട് കീഴ്പ്പെടുത്താം എന്ന മിഥ്യാധാരണയായിരുന്നു ആ പ്രഖ്യാപനത്തിന്റെ പിന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്ന്  54 വർഷത്തിനിപ്പുറവും ഈ ശത്രുവിനെ നമുക്ക് തോൽപ്പിക്കാനായിട്ടില്ലെന്നു മാത്രമല്ല ഈ രോഗം നമ്മെ കൂടുതൽ കാർന്നു തിന്നുകയാണ്. അതിനുശേഷമുള്ള ഓരോ അമേരിക്കൻ പ്രസിഡണ്ട് തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും ക്യാൻസറിന് എതിരെയുള്ള യുദ്ധം ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ് വിഷയമായി മാറിയിട്ടുണ്ട്.  അൽഗോർ വൈസ് പ്രസിഡണ്ട് ആയിരുന്ന കാലയളവിൽ ക്യാൻസർ ഗവേഷണത്തിനുള്ള ഫെഡറൽ  ഫണ്ട് 65% വർദ്ധിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. "ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായി ശത്രുവിനെ നമ്മൾ കവച്ചു വെച്ചു"എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്.2003ലെ അമേരിക്കൻ ബഡ്ജറ്റിൽ 629 ദശലക്ഷം ഡോളർ ക്യാൻസർ ഗവേഷണത്തിനായി മാറ്റിവെച്ചു കൊണ്ട് പ്രസിഡൻറ് ബുഷ് പ്രഖ്യാപിച്ചത് "ക്യാൻസറിന് എതിരെയുള്ള യുദ്ധം ജയിക്കാൻ കൂടുതൽ മൂലധനം മുടക്കേണ്ടി ഇരിക്കുന്നു" എന്നാണ് 2016ൽ  ഒബാമയുടെ വൈസ് പ്രസിഡണ്ട് ആയിരുന്ന ജോബൈഡനെ തന്നെ സർക്കാരിന്റെ  ക്യാൻസറിന് എതിരെയുള്ള യുദ്ധ പദ്ധതിയായ ക്യാൻസർ മൂൺ ഷോട്ടിന്റെ മേൽനോട്ടത്തിന് നിയമിച്ചിരുന്നു.പിന്നീടുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലും ക്യാൻസർ എന്നത് വോട്ടുകൾ സമാഹരിക്കാനുള്ള ഒരു നല്ല രാഷ്ട്രീയ വിഷയമായി ഉയർന്നു വന്നു.  ഈ രോഗത്തിന്റെ  വിവിധങ്ങളായ ശാസ്ത്രീയവും സാമൂഹികമായ പശ്ചാത്തലങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കാതെ 'തോൽപ്പിക്കുക' 'ജയിക്കുക' എന്ന വൈകാരികമായ തലത്തിലേക്ക് കാര്യങ്ങളെ കൊണ്ടെത്തിച്ചു. 

എന്നാൽ ഗവേഷണത്തിനായുള്ള ഫെഡറൽ സഹായം ക്യാൻസറിന്റെ  ചികിത്സയ്ക്കായുള്ള ഗവേഷണങ്ങളെ ധാരാളമായി സഹായിച്ചു.  പക്ഷേ ഇത്തരം ഗവേഷണങ്ങളെയും അമേരിക്കൻ മുതലാളിത്തം തങ്ങളുടെ ലാഭത്തിലുള്ള മാർഗമായി  മാറ്റുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

ക്യാൻസറിനെതിരെയുള്ള ഗവേഷണങ്ങളെ രണ്ടായി തരം തിരിക്കാം. പബ്ലിക് റിസർച്ച് അഥവാ  സർക്കാരിന്റെ ധനസഹായത്തോടു കൂടി നടത്തുന്ന ഗവേഷണങ്ങൾ. ഇത്തരം ഗവേഷണങ്ങൾ പലപ്പോഴും ബേസിക് ഗവേഷണങ്ങളാണ്.  രോഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും ഏതൊക്കെ പാതകൾ (pathways)  വഴിയാണ് രോഗം ഉണ്ടാകുന്നതെന്നും ഈ പാതകളിലെ ഏതൊക്കെ തന്മാത്രകളെയാണ് രോഗ ചികിത്സയ്ക്ക് ആയിട്ടുള്ള ലക്ഷ്യങ്ങളായി (targets) കാണേണ്ടത് എന്നതുമാണ് ഇത്തരം ഗവേഷണങ്ങളിൽ കൂടുതലായി നടക്കുന്നത്. ഇത്തരം ഗവേഷണ ഫലങ്ങളാണ് മരുന്നുകൾ കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതും. എന്നാൽ മരുന്നുകൾ നിർമ്മിക്കാനുള്ള ലക്ഷ്യങ്ങളെ അഥവാ ടാർജറ്റുകളെ കണ്ടെത്തി കഴിഞ്ഞാൽ ആ ഗവേഷണ ഫലങ്ങളെ  മരുന്ന് കമ്പനികൾ ഏറ്റെടുക്കുകയും പിന്നീടുള്ള പരീക്ഷണങ്ങളും ക്ലിനിക്കൽ ട്രയലുകളും പൂർണമായും പ്രൈവറ്റ് മൂലധനത്തിലൂടെയുമാണ്.  ഇതിൽ സർക്കാരിന് യാതൊരു പങ്കുമില്ല. ഇവ  പൂർണ്ണമായും ചെയ്യുന്നത് മൂലധന ശക്തികളാണ്. ഇതിനുള്ള ചിലവുകളെയാണ് ബഹുരാഷ്ട്ര കമ്പനികൾ ഗവേഷണത്തിനും വികസനത്തിനുമുള്ള തുകയായി കാണിക്കാറുള്ളത്.  എന്നാൽ ഈ ആർ & ഡി (R&D)  തുകയിൽ കൂടുതലും വിനിയോഗിക്കുന്നത് മരുന്നുകൾ വിപണിയിൽ വിറ്റഴിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയുള്ള മാർക്കറ്റിംഗ് പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കാണ് എന്നതും വാസ്തവമാണ്. ഒരു പുതിയ  മരുന്നിനു വേണ്ടിയുള്ള  ആർ & ഡി ചെലവുകൾ ഏകദേശം 43 ദശലക്ഷം ഡോളർ എന്നു കണക്കാക്കുമ്പോൾ കമ്പനികൾ അവകാശപ്പെടുന്നത് ആ തുകയേക്കാൾ 18 മടങ്ങ് തുകയായ 802 ദശലക്ഷം ഡോളറാണ് എന്നാണ്.  ഇവിടെയും മുതലാളിത്വത്തിന്റെ ലാഭകൊതിയാണ് നമുക്ക് കാണാവുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അമേരിക്കൻ കമ്പോളത്തിൽ ഇത്തരം മരുന്നുകളുടെ വില വളരെയധികം കൂടുതലാണ്. അമേരിക്കൻ മാർക്കറ്റിലെ വിലയാണ്  പുതിയ മരുന്നുകളുടെ ലോകത്തിലെ മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലെ വിലയേയും നിശ്ചയിക്കുന്നത് .അമേരിക്കയിലെ മരുന്നുകളുടേയും മെഡിക്കൽ ഉപകരണങ്ങളുടെയും ലൈസൻസിംഗ് ഏജൻസിയായ എഫ്.ഡി. എ മരുന്നുകളെ അംഗീകരിക്കുന്നത് അവയുടെ ഫലപ്രാപ്തി മാത്രം നോക്കിയാണ്.  വില എന്നത് ഒരു മാനദണ്ഡമേയല്ല. എന്തിനധികം അമേരിക്കയിൽ ഏറ്റവും അധികം ആളുകൾ ചികിത്സയ്ക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്ന ഇൻഷുറൻസ് പദ്ധതിയായ മെഡികെയറിനു പോലും പുതിയ മരുന്നുകളുടെ വിലയിൽ യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ല.

ഇതുകൊണ്ടെല്ലാം അമേരിക്കൻ വിപണിയിൽ അർബുദ മരുന്നുകൾ വിലയേറിയവയായി മാറുന്നു. ഇത്തരം മരുന്നുകൾക്ക് പുതിയതായതിന്നാലും ഫലപ്രാപ്തി കൂടുതലായാതിന്നാലും  രോഗം എങ്ങനെയും മാറണം എന്നതിനാലും  ലോകമെങ്ങും  ആവശ്യക്കാർ എറുകയും അവയുടെ ഉപയോഗം വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അമേരിക്കയിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി യൂറോപ്പിൽ പലപ്പോഴും ആ രാജ്യങ്ങളിലെ ആരോഗ്യ സംവിധാനങ്ങൾ മരുന്നിന്റെ വിലയോടൊപ്പം തന്നെ അവയുടെ മൂല്യവും (value) കൂടി കണക്കിലെടുത്താണ് തങ്ങളുടെ രാജ്യത്ത് അവ ലഭ്യമാക്കണമോയെന്ന് തീരുമാനം എടുക്കാറുള്ളൂ. എന്നാൽ ഇന്ത്യ പോലുള്ള ആരോഗ്യ മേഖലയുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ സർക്കാർ കാര്യമായ ഇടപെടലുകൾ നടത്താത്ത രാജ്യങ്ങളിൽ  ഇത് പലപ്പോഴും ചൂഷണത്തിനും ആരോഗ്യ അസന്തുലിതാവസ്ഥയിലേക്കും  നയിക്കുന്നു.

ഈ മേഖലയിലെ അമേരിക്കൻ കുത്തകവൽക്കരണത്തിനും അതുവഴി നിർലോഭമായ മൂലധന വർദ്ധനയ്ക്കുമുള്ള മറ്റൊരു മാർഗമാണ് ഇത്തരം കമ്പനികൾ ആസ്വദിക്കുന്ന ബൗദ്ധിക സ്വത്തവകാശ നിയമങ്ങളുടെ പരിരക്ഷ.  വേൾഡ് ട്രേഡ് ഓർഗനൈസേഷൻ നിയമങ്ങളിൽ TRIPS ഭേദഗതികൾ വഴിയായി അമേരിക്കൻ കോർപ്പറേറ്റുകൾ തങ്ങളുടെ പേറ്റന്റുകളെ ആഗോളവൽക്കരിച്ചു. ഇത്തരം പുതിയ മരുന്നുകളുടെ പേറ്റന്റ് കാലാവധി 10 മുതൽ 20 വർഷമാക്കി മാറ്റി.  അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു പുതിയ ക്യാൻസർ മരുന്നിന് അതു  കണ്ടുപിടിക്കപ്പെട്ട ശേഷം ഏകദേശം 10- 20 വർഷങ്ങൾക്കുശേഷമേ വിലക്കുറവ് ഉണ്ടാകാനുള്ള സാധ്യതകൾ ഉള്ളൂ. എന്നാൽ 2001ലെ ദോഹ ഉടമ്പടിയിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ഭേദഗതികൾ പ്രകാരം അവശ്യ മരുന്നുകൾക്ക് വേണ്ടി പേറ്റന്റ് നിയമങ്ങളിൽ ചില മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയെങ്കിലും ലോകാരോഗ്യ സംഘടനയുടെ അവശ്യ മരുന്നുകളുടെ പട്ടികയിൽ പെടുന്ന 50% ക്യാൻസർ  മരുന്നുകളുടേയും  പേറ്റന്റ് കാലാവധി ഇപ്പോഴും തീർന്നിട്ടില്ല.

ഇത്തരം നിബന്ധനകളെ മാറ്റിമറിക്കാനായി അമേരിക്കൻ കമ്പനികൾ നടത്തുന്ന ഗൂഢനീക്കങ്ങളും അറിയേണ്ടത് തന്നെയാണ്. ചില പേറ്റന്റുകളെ എന്നേക്കുമായി നിലനിർത്താനുള്ള എവർഗ്രീനിങ് അഥവാ നിത്യഹരിതവൽക്കരണം അതിനൊരു ഉദാഹരണമാണ്. ചില ക്യാൻസർ മരുന്നുകളുടെ ഘടനയിൽ  വളരെ ചെറിയ മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കി അവയെ പുതിയ മരുന്നുകളായി അവതരിപ്പിച്ച്‌  അവയുടെ പേറ്റന്റ് കാലാവധി ദീർഘിപ്പിക്കുക  എന്നതാണ് നിത്യ ഹരിതവത്കരണം. അതിന് ഏറ്റവും വലിയ ഉദാഹരണമാണ് സി. എം. എൽ എന്ന രക്താർബുദത്തിന്റെ ചികിത്സയെ  മാറ്റിമറിച്ച ഗ്ലിവെക് എന്ന മരുന്നിന്റെ കഥ.  1993 ലാണ് നോവർട്ടിസ്  എന്ന കമ്പനി അവരുടെ ചരിത്രത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും ലാഭകരമായ ഈ മരുന്ന് വിപണിയിൽ ലഭ്യമാക്കിയത്.  1997 മുതൽ ഇന്ത്യൻ കമ്പനികൾ ഈ മരുന്നിന്റെ ജനറിക് പതിപ്പുകൾ വിപണിയിൽ ഇറക്കി.  2004ൽ അമേരിക്കയിൽ ഈ മരുന്നുകൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള ചികിത്സയ്ക്ക് ഒരു വർഷത്തിലേക്ക്  ഏകദേശം 55000 ഡോളർ ചിലവാകുമ്പോൾ ഈ മരുന്നിന്റെ ജനറിക്ക് പതിപ്പുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഇന്ത്യയിലെ ചികിത്സയ്ക്ക് ഏകദേശം 4320 ഡോളറേ  ആകുമായിരുന്നുള്ളൂ ചികിത്സാ ചിലവ്.  2001ൽ നോവർട്ടിസ് കമ്പനി ഈ മരുന്നിന് ചില മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി നിത്യഹരിത പേറ്റന്റ് ആയി മാറ്റുവാൻ ശ്രമിച്ചു. അങ്ങനെ ബൗദ്ധിക  സ്വത്തവകാശ നിയമങ്ങൾ ഇന്ത്യൻ കമ്പനികൾ ലംഘിച്ചു എന്ന് കാട്ടി  ഈ കമ്പനി ഇന്ത്യൻ കോടതികളെ സമീപിച്ചു. കേസ്  തോറ്റെങ്കിലും മറ്റു പല രാജ്യങ്ങളുടെ ദേശീയ ആരോഗ്യ സംവിധാനങ്ങളും  നിയമക്കുരുക്കുകൾ പേടിച്ച് വിലകുറഞ്ഞ ഇന്ത്യൻ ജനറിക്കുകൾ  മേടിക്കുന്നത് നിർത്തി. അങ്ങനെ ഈ രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങൾക്ക് സി. എം. എൽ പോലുള്ള മാരകമായ രക്താർബുദങ്ങൾക്ക്  ചിലവ് കുറഞ്ഞ ചികിത്സ തേടുവാനുള്ള അവസരം നിഷേധിക്കുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

അമേരിക്കൻ ഹെമറ്റോളജി സൊസൈറ്റിയുടെ ഔദ്യോഗിക പ്രസിദ്ധീകരണമായ ബ്ലഡിൽ  ലോകത്തിലെ വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ  നൂറോളം ക്യാൻസർ ചികിത്സകർ  ഗ്ലിവെക് എന്ന മരുന്നിന്റെ അമിത വിലയ്ക്കെതിരയും എങ്ങനെയാണ് നോവർട്ടിസ്  കമ്പനിയുടെ ലാഭകൊതി തങ്ങളുടെ രോഗികളെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുന്നത് എന്നതിനെക്കുറിച്ചും ജനറിക് മരുന്നുകൾ ലഭ്യമാക്കാൻ വേണ്ട പുതിയ നിയമങ്ങളെ കുറിച്ചും എങ്ങനെയാണ് ബൗദ്ധിക  സ്വത്തവകാശ നിയമം മരുന്ന് കമ്പനികൾക്ക് ലാഭം മാത്രമുണ്ടാക്കാനുള്ള മാർഗമായി തീർന്നതും എന്നതിനെക്കുറിച്ചും ജേർണലിൽ  കത്തെഴുതിയിരുന്നു.

ഇത്തരം കമ്പനികളുടെ മറ്റൊരു തന്ത്രമാണ് മരുന്നുകളിൽ ചില മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി അവയുടെ ഫലപ്രാപ്തി കൂടുതലായും തിക്തഫലങ്ങൾ കുറവായും കാണിക്കുക അങ്ങനെ അവയുടെ വില കൂട്ടി തങ്ങളുടെ ലാഭം വർദ്ധിപ്പിക്കുക. ഉദാഹരണത്തിന് പാക്ലീടാക്സൽ എന്ന മരുന്നിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി അബ്രാക്സേൻ എന്ന മരുന്ന് ഉണ്ടാക്കി. ഇവ രണ്ടു മരുന്നുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഒരേ ക്യാൻസർ ചികിത്സ നടത്തിയാൽ  അബ്രാക്സേൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന രോഗി കേവലം  നാലു മാസം കൂടി ജീവിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തി.

എന്നാൽ പുതിയ മരുന്നിന് പഴയ മരുന്നിനെ അപേക്ഷിച്ച് ഓരോ ഡോസിനും മൂന്നിരട്ടി വിലയാണ് ഉള്ളത്.  അങ്ങനെയും തങ്ങളുടെ ലാഭം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.

മരുന്നുകളിൽ മാത്രമല്ല ക്യാൻസർ ചികിത്സയുടെ മറ്റു മേഖലകളിലും  ഇത്തരം ചൂഷണത്തിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ കാണാൻ സാധിക്കും.  മിറിയാഡ്  ജനറ്റിക്സ് എന്ന കമ്പനി നടത്തിയ ഇടപെടലുകൾ പേറ്റന്റ് നിയമങ്ങൾ എങ്ങനെ ഈ ചികിത്സകളെ സ്വാധീനിക്കും എന്നതിന്റെ  മറ്റൊരു തെളിവാണ്. സ്ത്രീകളിൽ ഗർഭാശയമുഖ, മാറിട ക്യാൻസറുകൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന ജനിതിക മാറ്റങ്ങളിൽ  ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് ബി. ആർ. സി. എ1, ബി. ആർ. സി. എ2 എന്നി ജീനുകളിൽ ഉണ്ടാവുന്ന മ്യുട്ടേഷനുകൾ.  ഈ കമ്പനി ഇവ കണ്ടെത്തുവാനയുള്ള ടെസ്റ്റുകൾ കണ്ടുപിടിക്കുകയും അവയ്ക്ക് പേറ്റന്റുകൾക്ക് അപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തു.  ഏകദേശം 3000 ഡോളർ ആയിരുന്നു ഓരോ ടെസ്റ്റിനും ഈ കമ്പനി തുകയായി മേടിച്ചിരുന്നത്. പേറ്റന്റ് സംരക്ഷണം  ഉള്ളതുകൊണ്ട്  മറ്റ് കമ്പനികൾക്ക് ചെലവ് കുറഞ്ഞ ടെസ്റ്റുകൾ വികസിപ്പിക്കാൻ ഈ നിയമം തടസ്സമാകുമെന്ന്  കരുതിയ അമേരിക്കൻ പൗരാവകാശ യൂണിയനും മറ്റു സംഘടനകളും ഇതിനെ സംബന്ധിച്ച് കോടതിയെ സമീപിക്കുകയുണ്ടായി.  ബി. ആർ. സി. എ 1 പോലുള്ള ജീനുകൾ പ്രകൃതിദത്തമാണെന്നും അതു കൊണ്ടു തന്നെ അവക്ക് പേറ്റന്റ് നിയമങ്ങൾ ബാധകമാകില്ല എന്നു 2013 ൽ  അമേരിക്കൻ സുപ്രീംകോടതി നിരീക്ഷിച്ചെങ്കിലും കമ്പനികൾ ഉണ്ടാക്കുന്ന ജീൻ ഘടകങ്ങൾ മനുഷ്യ  കണ്ടുപിടുത്തമാണെന്നും പേറ്റന്റ് നിയമങ്ങൾ ബാധകമാണെന്നും വിധി പ്രഖ്യാപിച്ചു.  ഈ വിധി വഴി  പേറ്റന്റ് നിയമങ്ങളുടെ പരിരക്ഷ സ്വന്തമാക്കി പലർക്കും അപ്രാപ്യമായ വിലയേറിയ പല ബയോളജിക്കൽ ട്രീറ്റ്മെൻറ്കൾ വിപണിയിൽ ലഭ്യമായി. നഷ്ടം സംഭവിച്ചത് ലോകത്തിൽ ഗർഭാശയമുഖ, മാറിട അർബുദ്ധങ്ങൾ നേരിടുന്ന അനേകലക്ഷം സ്ത്രീകൾക്കും.

ക്യാൻസർ ചികിത്സാരംഗം ലാഭകരമാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഈ മേഖലയുമായി പുലബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത കുത്തകകളും  ഈ മേഖലകളിൽ  നിക്ഷേപവുമായി കടന്നുവരുന്ന കാഴ്ചകളാണ് അമേരിക്കയിൽ ഇപ്പോൾ കാണുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന് ക്യാൻസറുകൾക്ക് കാരണമായ ട്യൂമർ ഡിഎൻഎ പദാർത്ഥങ്ങൾ രക്തത്തിൽ കണ്ടെത്തുവാനായി ഗവേഷണം നടത്തുന്ന ഗ്രേയിൽ (GRAIL)എന്ന കമ്പനിയിൽ  ആമസോൺ ഏകദേശം 900 ദശലക്ഷം ഡോളറാണ് നിക്ഷേപിച്ചിരിക്കുന്നത്.ഗൂഗിൾ വെങ്ൻചേർസ് ഫ്ലാ‌ട്രോൻ  ഹെൽത്ത് എന്ന് ആരോഗ്യ സ്റ്റാർട്ടപ്പിൽ നിക്ഷേപം നടത്തുകയും ആ തുക ഉപയോഗിച്ച് ആൾട്ടോ സൊല്യൂഷൻസ് എന്ന ഇലക്ട്രോണിക് മെഡിക്കൽ റെക്കോർഡ് കമ്പനിയെ സ്വന്തമാക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുകയാണ്.ഇതുവഴി ലക്ഷക്കണക്കിന് ക്യാൻസർ രോഗികളുടെ വിവരങ്ങളാണ് ഈ കോർപ്പറേറ്റ് ഭീമന് ലഭിക്കാൻ പോകുന്നത്.

ഇങ്ങനെ ഒരു വശത്ത് വിലകൂടിയ മരുന്നുകളുടെ ഗവേഷണവും പരീക്ഷണവും നടക്കുമ്പോൾ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നത് ചിലവ് കുറഞ്ഞ മരുന്നുകൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള പരീക്ഷണങ്ങളും ഗവേഷണങ്ങളുമാണ്. അതുപോലെ ഇപ്പോൾ മറ്റൊരു രോഗങ്ങൾക്ക് ഉപയോഗിക്കുകയും എന്നാൽ ക്യാൻസർ ചികിത്സകൾക്ക് ഉപയോഗിക്കാമെന്ന് കരുതുകയും ചെയ്യുന്ന മരുന്നുകളുടെ (repurposed medicines) ഗവേഷണത്തിനും പരീക്ഷണത്തിനും താല്പര്യമില്ലായ്മയും പ്രകടമാണ്.  ക്യാൻസർ ചികിത്സയിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു തിക്ത ഫലമാണ് കീമോതെറാപ്പിയുടെ ഭാഗമായിട്ടുള്ള ശർദ്ദി. അപ്രേപിറ്റാറ്റ്   എന്ന വിലകൂടിയ മരുന്ന് ഇതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. എന്നാൽ  അർബുദമല്ലാത്ത മറ്റു ചില രോഗങ്ങൾക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്ന ഓലൻസാപ്പിൻ  എന്ന വിലകുറഞ്ഞ മരുന്ന് ഇതിനായി ഉപയോഗിക്കാം എന്ന് തെളിയിക്കപ്പെട്ടതാണ്. വില കുറവായത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇത്തരം ഗവേഷണങ്ങൾക്ക് കമ്പനികൾക്ക് താല്പര്യമില്ല.

അതുപോലെ തന്നെ അവഗണിക്കപ്പെടുന്ന മറ്റൊരു മേഖലയാണ് പ്രതിരോധ പ്രവർത്തനങ്ങൾ. ഇന്ന് ലോകത്തിൽ ചില ക്യാൻസറുകൾ വരുതിയിലായിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഈ മേഖലയിൽ നടത്തിയ ഇടപെടലുകൾ പ്രധാന കാരണങ്ങൾ ആണ്. ഉദാഹരണങ്ങൾ ധാരാളമാണ്. പുകയിലയുടെ ഉപയോഗം കുറച്ചത്, മലിനീകരണം കുറയ്ക്കുന്ന നടപടികൾ, ലഹരിയുടെ ഉപയോഗത്തിലെ നിയന്ത്രണം, ആസ്ബെസ്റ്റോസ് പോലുള്ള വസ്തുക്കൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള വ്യവസായങ്ങൾക്ക്  ഏർപ്പെടുത്തിയ നിയമപരമായ വിലക്ക് എന്നിവ അവയിൽ ചിലത് മാത്രമാണ്. എന്നാൽ വിലയേറിയ മരുന്നുകൾ വിറ്റ് ലാഭം ഉണ്ടാക്കുന്നതു പോലെ ഇത്തരം പ്രതിരോധ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഒട്ടും ലാഭകരമല്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ വിപണിക്ക് അതിൽ താല്പര്യവുമില്ല.

 മുതലാളിത്തം എപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കുന്ന പ്രയോഗമാണ് കിനിഞ്ഞിറങ്ങൽ പ്രതിഭാസം (trickle down phenomenon) എന്നാൽ ഇത്തരം  പ്രതിഭാസങ്ങൾ  ഒരു ദിവാസ്വപ്നമാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയും  മുതലാളിത്വത്തിന്റെ എന്തുമാകാം എന്ന സമീപനത്തോട്  സമരം ചെയ്കയും എന്നതാണ് ഈ രോഗം വ്യാപകമായി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്ത്യ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങൾക്കും പ്രത്യേകിച്ച് കേരളം പോലുള്ള സംസ്ഥാനം സ്വീകരിക്കേണ്ടത്. അല്ലാത്ത പക്ഷം ഈ രോഗവും അതിന്റെ ചികിത്സയും നമ്മുടെ  സാമ്പത്തിക ആരോഗ്യ അടിത്തറ തകർക്കുന്നതാണ്.  അതു കൊണ്ടു തന്നെ ക്യാൻസർ പ്രതിരോധത്തിനായുള്ള  ഓരോ ഇടപെടലുകളും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്.   അത് ഒരു ഇടതുപക്ഷ  രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനം തന്നെയാണ്.

Over-centralisation threatens federal health policy

Prannv Dhawan is an advocate based in the NCR and a legal researcher

Yazhini P.Mv is a doctor who is currently pursuing her post-graduation in pharmacology in Chennai, and is a spokesperson of the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK)

Vignesh Karthik K.R. is a postdoctoral research fellow of Indian and Indonesian politics at the Royal Netherlands Institute of Southeast Asian and Caribbean Studies and the author of the forthcoming book, ‘The Dravidian Pathway: The Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) and the Politics of Transition in South India’ (2025)

The recent Supreme Court judgment, in Dr. Tanvi Behl vs Shrey Goyal (2025), which struck down domicile-based reservations in post-graduate medical admissions in the respective medical colleges in States, marks a significant shift in India’s medical education policy. The ruling, holding that such reservations violate Article 14 of the Constitution, dismantles a mechanism that States have long relied upon to ensure a stable medical workforce suited to public health needs. While upholding meritocracy, it misapprehends the complex relationship between medical education policies and State public health planning. By entrenching a centralising bias in India’s medical education framework, it risks disincentivising State investment in government medical colleges — transforming competitive federalism into a race to the bottom.

Domicile quotas in State health planning

Domicile-based reservations in post-graduate medical courses serve a crucial function in aligning State investment in medical education with health-care personnel retention. States allocate substantial resources to train medical students, expecting that these graduates will contribute to the local health-care system. Given chronic specialist shortages, domicile quotas ensure a predictable supply of doctors familiar with the State’s health-care landscape. The Court’s reliance on Pradeep Jain vs Union of India (1984) to eliminate domicile-based post-graduate reservations overlooks the essential distinction between undergraduate and post-graduate education. Unlike MBBS programmes, where students gain foundational knowledge, post-graduate courses are the primary channel through which States replenish their specialist workforce. Removing domicile quotas disrupts this pipeline, making States becoming increasingly reliant on external recruitment — a process fraught with unpredictability and inefficiencies.

By striking down domicile quotas, the judgment weakens the incentive for States to invest in medical education. A well-functioning system of competitive federalism encourages States to develop robust institutions to attract and retain talent. However, if States cannot ensure that their investment translates into a local specialist workforce, their incentive to fund medical education diminishes. Without domicile reservations, States may deprioritise medical college funding, leading to declining infrastructure and worsening regional health-care disparities. This stands in contrast to premier central institutions such as the All India Institute of Medical Sciences (AIIMS), the Postgraduate Institute of Medical Education and Research (PGIMER), and the Jawaharlal Institute of Postgraduate Medical Education and Research (JIPMER), which are granted selection autonomy. State medical colleges — arguably even more vital to India’s public health architecture — are now denied a similar prerogative, disadvantaging States in planning for their long-term healthcare needs.

Article 21 of the Indian Constitution guarantees the right to life, including access to adequate health care, while public health remains under State legislative competence. Medical colleges are not merely institutions of higher education; they are also a crucial part of the State’s health infrastructure. Viewing them solely as centres for producing medical graduates is a limited perspective. A broader, systems-based approach highlights the connection between the right to life, public health, and medical education. Given the role of State government medical colleges in sustaining public health, it is essential to recognise the State government’s need for autonomy in the selection process at the undergraduate, post-graduate and super-specialty levels. This ensures that medical education aligns with local health-care needs, reinforcing that these institutions serve a greater purpose than academics alone. Excessive centralisation, unwittingly powered by court rulings, restricts States from formulating policies suited to their public health needs and socio-economic circumstances. Legislatures and the judiciary must acknowledge that government medical colleges are integral to State health-care infrastructure.

The fallacy of absolute meritocracy

The Court’s insistence on a rigid meritocratic framework ignores the structural inequities inherent in India’s medical entrance system. An analysis of the National Eligibility cum Entrance Test (Postgraduate), or NEET-PG, results reveals significant flaws in how merit is assessed, including instances where candidates with negative marks qualify due to percentile-based cutoffs.

A recent example from 2023 saw the National Medical Commission, following directives from the Ministry of Health, reduce the qualifying percentile for NEET PG and Super Speciality examinations to zero to fill vacant seats. If undergraduate admissions recognise regional and socio-economic disparities, there is little justification for excluding such considerations from post-graduate admissions. Furthermore, the judgment perpetuates a narrow conception of merit that disregards its social context. As noted in judgments on medical education in cases such as Jagdish Saran & Ors vs Union Of India & Ors (1982), Pradeep Jain (1984), Neil Aurelio Nunes & Ors vs Union of India (2022), and Om Rathod vs The Director General Of Health Services (2024), administrative efficiency should be measured not by abstract merit alone but by outcomes that promote societal good and redress structural inequalities. By prioritising candidates more likely to remain and serve in their home States — as acknowledged by the Economic Survey 2024-25 — domicile-based reservations enhance health-care access and mitigate regional disparities — aligning with a broader, more inclusive definition of merit.

Need for a reconsideration

While the Court’s ruling follows precedents from Pradeep Jain and the Constitution Bench, it merits re-evaluation. The original framework, which drew a rigid line between undergraduate and post-graduate admissions, was formulated in a different health-care landscape. Today, retaining specialists within State health systems is more pressing than ever, particularly in light of crises such as the COVID-19 pandemic and the rising burden of non-communicable diseases. Rather than eliminating domicile quotas outright, a more balanced approach would integrate these reservations with public service obligations. For instance, Tamil Nadu’s medical education framework links quotas to service mandates in public institutions, ensuring that State investment yields tangible health-care benefits. Such models deserve greater judicial and policy consideration rather than outright dismissal.

The ruling reflects a well-intentioned but flawed application of meritocracy that overlooks the functional realities of public health governance and blurs the line between constitutional interpretation and detailed policy design. By reinforcing centralised control over medical admissions, it risks weakening State investment, exacerbating regional disparities, and eroding competitive federalism. A reconsideration of this verdict is imperative to ensure that States retain the autonomy necessary to structure their medical education policies in alignment with their health-care priorities. Contrary to the Court’s concerns that domicile quotas pose a grave national risk, over-centralisation threatens federal health policy. If India aims to build a robust and sustainable health-care system, judicial doctrine must evolve to accommodate the complex interplay between medical education, federalism, and public health policy.

The ruling striking down domicile-based reservations in post-graduate medical admission overlooks the functional realities of public health governance